Για μία ακόμα μέρα, συνεχίστηκε και χτες η απίστευτη ταλαιπωρία στα υποκαταστήματα του ΙΚΑ χιλιάδων ασφαλισμένων, ανέργων και συνταξιούχων για να εξασφαλίσουν τη χορήγηση της ασφαλιστικής τους ικανότητας. Το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Κάθε χρόνο, τέλος Φλεβάρη αρχές Μάρτη, η ίδια ιστορία. Είναι, όμως, μόνο η κορυφή του παγόβουνου στη λειτουργία του μεγαλύτερου ασφαλιστικού οργανισμού της χώρας, αλλά και το φυσικό αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας πολιτικής που συνειδητά υποβάθμισε τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους ασφαλισμένους, περιέκοψε δικαιώματα, αποψίλωσε από προσωπικό το ΙΚΑ - μέχρι και 50% μειώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων τα τελευταία πέντε χρόνια - φόρτωσε με νέο φόρτο εργασίας τους υπαλλήλους, κατάργησε και συγχώνευσε υποκαταστήματα, και όλα αυτά στο όνομα της δημοσιονομικής «ισορροπίας». Στον αντίποδα, το ΙΚΑ έγινε «φιλικό» μόνο απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, που απαλλάχτηκε από εισφορές, καθώς, βέβαια, οι εκπρόσωποί του δε «λύνουν» τα θέματά τους ξεροσταλιάζοντας στις ατέλειωτες ουρές όπως οι κοινοί ασφαλισμένοι του.
Οι επαναλαμβανόμενες ανακοινώσεις της διοίκησης του Ιδρύματος, ότι για ένα μέρος των ασφαλισμένων (π.χ. συνταξιούχοι) δεν χρειάζεται η φυσική τους παρουσία για τη λήψη της ασφαλιστικής ικανότητας, και ο αντίστοιχος ισχυρισμός του αναπληρωτή υπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αφού έτσι και αλλιώς μεγάλες ομάδες όπως οι μακροχρόνια άνεργοι, υποαπασχολούμενοι με λιγότερα από 100 ένσημα, αλλά και για τα έμμεσα μέλη χρειάζεται να μπούνε σε όλο αυτόν τον κυκεώνα. Αν και τα προβλήματα αυτά έρχονται από το παρελθόν, δεν είναι άμοιρη ευθυνών ούτε η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που, ενώ ξημεροβραδιάζεται από κανάλι σε κανάλι, δεν πήρε εκείνα τα πρακτικά μέτρα, αν όχι για την οριστική αντιμετώπιση αυτού του αίσχους, τουλάχιστον για την εξομάλυνση της κατάστασης. Ενα τέτοιο μέτρο θα ήταν η επέκταση του χρόνου ανανέωσης των βιβλιαρίων όπως ζητάνε και οι εργαζόμενοι του ΙΚΑ, αλλά και η καλύτερη οργάνωση των υποκαταστημάτων, ώστε να μη σχηματίζονται αυτές οι ατέλειωτες ουρές, την ώρα που ο αριθμός των υπαλλήλων δεν μπορεί πρακτικά να εξυπηρετήσει πάνω από ένα συγκεκριμένο αριθμό ασφαλισμένων.
Και εν πάση περιπτώσει σε τέτοιες καταστάσεις απαιτούνται και έκτακτα μέτρα. Ομως φαίνεται ότι και για τους νέους κυβερνώντες, η ταλαιπωρία των ανθρώπων του μόχθου περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα προπαγανδιστικά σλόγκαν περί «αξιοπρέπειας» που δήθεν ανακτήθηκε, επειδή οι «νέοι» και όχι οι «παλιοί» κατέλαβαν τις κυβερνητικές καρέκλες. Πόση, άραγε, αξιοπρέπεια υπάρχει σε αυτές τις ουρές της ντροπής;
