Η προσφυγή της κυβέρνησης, την προηγούμενη βδομάδα, στη Βουλή, για ενημέρωση πάνω στο κεντρικό πολιτικό της πρόβλημα, αυτό της διαπραγμάτευσης -όπως λέει- με τους «θεσμούς» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), δε φώτισε ούτε τα πολιτικά κόμματα ούτε το λαό. Οχι μόνο επειδή ήταν μια διαδικασία «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», δεν έφτανε δηλαδή ο χρόνος για ουσιαστική ενημέρωση και ερωτήματα, αλλά κυρίως γιατί σκοπός αυτής της διαδικασίας δεν ήταν να μας «φωτίσει».
Αντίθετα, αποτέλεσε μια ακόμα μεθόδευση, στο πλαίσιο της προσπάθειας της κυβέρνησης να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ένα ψεύτικο γι' αυτούς δίλημμα, να διαλέξουν ανάμεσα στο αντιλαϊκό σχέδιο συμφωνίας που πρότεινε η ίδια προς τους εταίρους της ή το αντιλαϊκό σχέδιο των εταίρων. Ο πρωθυπουργός αλλά και ο υπουργός Αμυνας και πρόεδρος των ΑΝΕΛ, με κάθε μέσο, ξιφούλκησαν ενάντια στις προτάσεις των «έξω», για να συγκαλύψουν με κάθε τρόπο το αντιλαϊκό περιεχόμενο των δικών τους προτάσεων. Να εμφανίσουν μια μελλοντική συμφωνία στη βάση αυτών των προτάσεων ως σωτηρία για το λαό, ο οποίος θα πρέπει να νιώθει και ανακουφισμένος! Να νιώθει, δηλαδή, ανακουφισμένος που θα συμφωνηθούν μέτρα στις ίδιες αντιλαϊκές κατευθύνσεις, που θα διατηρούν όλο το σημερινό αντιλαϊκό - αντεργατικό οπλοστάσιο, που θα φέρνουν και νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις, που ίσως υλοποιηθούν με άλλο τρόπο και με άλλο χρονοδιάγραμμα (π.χ. μείωση πρόωρων συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ, διατήρηση ΕΝΦΙΑ κ.ά.).
***
Η κυβέρνηση, τέσσερις μήνες τώρα, προσπαθεί να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις αυτό το οποίο χρησιμοποίησε ως αντιπολιτευτική αιχμή στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή αυτή δε διαπραγματεύτηκε με την τρόικα, ενώ σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαπραγματεύεται, χωρίς να κάνει πίσω από τις «κόκκινες γραμμές» της. Ταυτόχρονα, η συγκυβέρνηση ωφελείται από τη δραματοποίηση, την κινδυνολογία, που εξελίσσεται όλους αυτούς τους μήνες και με δικιά της ευθύνη, για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, εξόδου από το ευρώ κλπ, συμβάλλοντας στην ανάσχεση κάθε διάθεσης ριζοσπαστικοποίησης, στην ισχυροποίηση του φόβου, ο λαός να μπει στη γωνία και να παρακαλά να κλείσει η συμφωνία. Με αυτό τον τρόπο, εκβιάζει στην πραγματικότητα το λαό να αποδεχτεί τις νέες αρνητικές γι' αυτόν εξελίξεις, εμφανίζοντάς τες, μάλιστα, ως επιτυχία!
Βεβαίως, όπως αποδεικνύεται και από την πρόταση της κυβέρνησης, οι «κόκκινες γραμμές» της δεν αφορούν τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά τη ρύθμιση του χρέους, τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, το επενδυτικό πακέτο και τη χρηματοδότηση. Ζητήματα που αφορούν το κεφάλαιο και το στόχο ανάκαμψης των κερδών του και όχι τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που δεν πρέπει να περιμένουν ότι η στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων με κρατικό χρήμα θα φέρει αύξηση μισθών, συντάξεων, ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων. Την ίδια ύπουλη τακτική υπηρέτησε και η σύγκληση της Βουλής την περασμένη Παρασκευή.
***
Εκτός όμως απ' αυτό, η συγκυβέρνηση επιδίωξε, μέσα από τη συζήτηση στη Βουλή, να προωθήσει τη λογική της «εθνικής συνεννόησης». Ενα ζήτημα που πάγια τίθεται από αστικά επιτελεία ως το υπ' αριθμόν 1 πολιτικό ζητούμενο, για να μπορέσει να στηριχτεί ουσιαστικά η καπιταλιστική ανάκαμψη, για να καλλιεργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης σε διεθνές επίπεδο. Παρ' όλους τους φραστικούς διαξιφισμούς και τις εντυπώσεις μέσα από τη συζήτηση της Βουλής, αναδείχτηκε η δυνατότητα όντως συνεννόησης όλων των αστικών κομμάτων. Στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης» τοποθετήθηκαν, άλλωστε, τόσο ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντ. Σαμαράς, όσο και οι Στ. Θεοδωράκης απ' το Ποτάμι και Ευ. Βενιζέλος απ' το ΠΑΣΟΚ, θέτοντας βεβαίως ο καθένας όρους και προϋποθέσεις, κρατώντας και τα αναγκαία για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος προσχήματα. Κάτι που δεν έμεινε απαρατήρητο από τον αστικό Τύπο, που σχολίασε ότι η συνεδρίαση της Βουλής έδειξε πως μια εθνική συνεννόηση είναι εφικτή.
***
Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε το ΚΚΕ, απορρίπτοντας τη λογική της «εθνικής συνεννόησης», δηλαδή της συναίνεσης στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Οχι μόνο αποκάλυψε από το βήμα της Βουλής την ύπουλη κυβερνητική τακτική, την προσπάθεια χειραγώγησης και κοροϊδίας του λαού, βάζοντάς τον να διαλέξει ανάμεσα σε δύο αντιλαϊκά σχέδια, αλλά κάλεσε και το λαό στον αγώνα ενάντια και στις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες που έρχονται, στην πάλη για την ανάκτηση δικαιωμάτων και όσων έχασε σε εισόδημα, να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Να βάλει τις δικές του «κόκκινες γραμμές», διαλέγοντας το δρόμο της ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
