Για την 24ωρη απεργία και την πανελλαδική συγκέντρωση στην Αθήνα στις 15 Ιούνη, μιλάνε στον «Ριζοσπάστη» συνδικαλιστικά στελέχη του κλάδου
 |
Την απεργία οργανώνει η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Καθαριστών - Καθαριστριών Δημοσίων Σχολείων και Εργολαβικών Συνεργείων, στην οποία συμμετέχουν τα κλαδικά σωματεία Πειραιά, Λάρισας, Μαγνησίας, Αττικής και οι Επιτροπές Αγώνα Δημοσίων Σχολείων Αττικής και Θεσσαλονίκης.
Για τους λόγους που βγάζουν τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στο δρόμο και τα αιτήματα της απεργιακής κινητοποίησης, μιλούν στο «Ριζοσπάστη» η Μαργαρίτα Ρεΐση και ο Χρήστος Καλούσης, πρόεδροι των κλαδικών σωματείων του Πειραιά και της Λάρισας, αντίστοιχα.
Στο τέλος του Ιούνη λήγουν οι Συμβάσεις για περίπου 8.500 εργαζόμενες και εργαζόμενους στην καθαριότητα των σχολείων και ανοίγει έτσι η πόρτα που τους οδηγεί στην ανεργία, μετά από 10 και 15 χρόνια στη δουλειά κάτω από αυτό το καθεστώς. Με αφορμή τις εξελίξεις, τα σωματεία κλιμακώνουν τις αγωνιστικές τους πρωτοβουλίες, φέρνοντας στο επίκεντρο το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι του κλάδου.
Κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας
 |
Οπως εξηγεί, στον κλάδο της καθαριότητας κυριαρχούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η εντατικοποίηση και οι μισθοί - ψίχουλα, τόσο για τις καθαρίστριες των δημόσιων σχολείων όσο και για τα εργολαβικά συνεργεία.
Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην καθαριότητα των σχολείων, περίπου 8.500 εργαζόμενες και εργαζόμενοι, δουλεύουν με το καθεστώς των Συμβάσεων έργου.
«Η σύμβαση έχει δεκάμηνη διάρκεια και η αμοιβή υπολογίζεται ανά αίθουσα διδασκαλίας, με ανώτερο όριο τις 18 αίθουσες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στον τρόπο υπολογισμού της αμοιβής περιλαμβάνονται μόνο οι αίθουσες και όχι οι κοινόχρηστοι και βοηθητικοί χώροι των σχολείων, που μπορεί να είναι διπλάσια και τριπλάσια τετραγωνικά από τις αίθουσες: Διάδρομοι, σκάλες, αίθουσες εκδηλώσεων, γραφεία», αναφέρει η Μ. Ρεΐση και προσθέτει: «Σοβαρό πρόβλημα είναι η εντατικοποίηση. Στο 8ωρο μια εργαζόμενη μπορεί να πρέπει να καθαρίσει ακόμα και δύο σχολικές μονάδες».
Ετσι, ο μισθός για τις περισσότερες μόλις που ξεπερνά τα 300 ευρώ, ενώ δεν δικαιούνται άδειες ούτε και επίδομα ανεργίας όταν στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς πετιούνται στην ανεργία. «Υπάρχει και το πρόβλημα της απληρωσιάς. Αυτήν τη στιγμή, για παράδειγμα, στους Δήμους Σαλαμίνας και Νίκαιας, οι εργαζόμενες είναι απλήρωτες για πέντε μήνες».
Χειρότερα τα πράγματα στα εργολαβικά συνεργεία
Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στα εργολαβικά συνεργεία: «Η απληρωσιά είναι πάγια κατάσταση, κυριαρχούν οι ατομικές συμβάσεις, γίνονται συχνά μειώσεις στο ημερομίσθιο, η εντατικοποίηση βρίσκεται στο έπακρο. Υπάρχουν περιπτώσεις εργαζομένων που υπογράφουν για 4ωρο στα χαρτιά αλλά στην πράξη δουλεύουν 8ωρο. Αυτό το καθεστώς θα γενικευτεί με την είσοδο των εργολάβων», λέει χαρακτηριστικά.
Τα προβλήματα δε λείπουν και για το κομμάτι των εργαζομένων που εργάζεται με συμβάσεις αορίστου χρόνου: «Στα σχολεία υπάρχουν συναδέλφισσες που έγιναν μεν αορίστου χρόνου, αλλά δουλεύουν με μερική απασχόληση, με ωράρια ακόμα και μισής ώρας την ημέρα!», σημειώνει.
Οσο για τις καθαρίστριες των σχολείων που έχουν πλέον ενταχθεί στους Δήμους επισημαίνει: «Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, τις μέρες που τα σχολεία δε λειτουργούν, μεταφέρονται από τους Δήμους όπου έχουν ανάγκη, ακόμα και σε νεκροταφεία, για να καλύψουν την ανεπάρκεια σε προσωπικό καθαριότητας».
Ακόμα υπενθυμίζει πως όταν από συμβασιούχοι έγιναν αορίστου χρόνου, η θέση εργασίας ήταν οργανική, ενώ στη συνέχεια μετατάχθηκαν στους Δήμους, με τον νόμο του «Καλλικράτη», και από οργανική η θέση έγινε προσωποπαγής, δηλαδή με τη συνταξιοδότησή τους θα πάψει να υπάρχει. «Δείχνει κι αυτό τις προθέσεις και τα σχέδιά τους να παραδώσουν τις υπηρεσίες καθαριότητας σε εργολαβικά συνεργεία», σχολιάζει.
Υπόθεση των εργαζομένων η απεργία
«Ξέρουμε πως αυτή θα είναι μια δύσκολη απεργία. Εχουμε απέναντί μας την κυβέρνηση και τους δημάρχους που στηρίζουν την ίδια πολιτική, αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να καλλιεργήσουν το κλίμα αναμονής και εφησυχασμού», σημειώνει ο Χρ. Καλούσης και αναφέρει το παράδειγμα του Δήμου Λάρισας:
«Η Δημοτική Αρχή του δήμου Λάρισας, από τη μία, έσπευσε να αποφασίσει την προκήρυξη 140 θέσεων εργασίας για την επόμενη σχολική χρόνια, ανοίγοντας μ' αυτόν τον τρόπο την πόρτα της ανεργίας για τους 130 περίπου εργαζόμενους. Από την άλλη, απέστειλε υπόμνημα στην κυβέρνηση, ζητώντας την ανανέωση των εργολαβικών συμβάσεων δουλείας για τους μέχρι τώρα εργαζόμενους για τα επόμενα πέντε χρόνια "ξεχνώντας" να ζητήσει από την κυβέρνηση τη μονιμοποίηση των εργαζομένων, αποκαλύπτοντας έτσι ξεκάθαρα τη θέση του δήμου για τις εργασιακές σχέσεις».
Οσο για τη στάση της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, όπως σημειώνει «όχι μόνο αρνήθηκε να προκηρύξει απεργία για τα σωματεία του κλάδου, αλλά τις τελευταίες μέρες έχει επιδοθεί σε έναν "αγώνα" για να πείσει τους εργαζόμενους να μην κατέβουν στην απεργία, προσπαθεί να καθησυχάσει ότι από μέρα σε μέρα τα προβλήματα θα λυθούν». Η στάση της δεν προκαλεί έκπληξη, αφού, όπως υπενθυμίζει ο Χρ. Καλούσης, «δεν έχει προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση εδώ και περίπου δέκα χρόνια για τον κλάδο».
Στο φόντο αυτό, τα σωματεία παίρνουν την υπόθεση της απεργίας στα χέρια τους και εντείνουν την προσπάθεια ώστε να γίνει η επιτυχία της υπόθεση των εργαζομένων:
«Το σωματείο στη Λάρισα έχει πάρει απόφαση από τη Γενική του Συνέλευση για απεργία και κλιμάκωση του αγώνα, μετά τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν σε τοπικό επίπεδο το προηγούμενο διάστημα. Συνεχίζει να δίνει όλες του τις δυνάμεις, στις λίγες μέρες που απομένουν, για να φτάσει το κάλεσμα σε κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο, για να υπάρχει μαζική συμμετοχή στην απεργία και στη συγκέντρωση στην Αθήνα. Δεν συμβιβαζόμαστε με το αίσχος των εργολαβικών συμβάσεων. Παλεύουμε και διεκδικούμε πλήρη και σταθερή εργασία, με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα».
