Σε ό,τι αφορά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, οι δύο προτάσεις οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα από διαφορετικούς δρόμους
 |
Η κυβερνητική αυτή τακτική αποτυπώνεται περίτρανα και στην περίπτωση του Ασφαλιστικού, γύρω από το οποίο η κυβέρνηση και προεκλογικά, αλλά και μετεκλογικά, διαβεβαίωνε πως είχε χαράξει περισσότερες «κόκκινες γραμμές» και από την άμμο της θάλασσας.
Στην πραγματικότητα, όμως, και πέρα από τα επικοινωνιακά κόλπα, η πρόταση που καταθέτει η κυβέρνηση απέναντι στα όσα ζητάνε οι δανειστές για το Ασφαλιστικό είναι συνέχεια και εμβάθυνση όλων των αντιασφαλιστικών ανατροπών που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Είναι συνέχιση και όχι άρνηση των μνημονίων και ταυτόχρονα προσπάθεια νομιμοποίησης όλων αυτών των μέτρων στη συνείδηση του λαού, αφού πλέον θα έχει τη βούλα και της κυβέρνησης που λέει ότι είναι της «αριστεράς».
Βασικός πυρήνας της πρότασης της κυβέρνησης προς του δανειστές για το Ασφαλιστικό είναι η εφαρμογή στο διηνεκές ενός νέου μοντέλου στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, με κύριο χαρακτηριστικό την παραπέρα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων, την απώλεια του κοινωνικού της χαρακτήρα και των όποιων στοιχείων αλληλεγγύης είχε το σύστημα πριν την ψήφιση των νόμων του 2010 και των άλλων που ακολούθησαν.
Κυρίαρχο πλέον γίνεται και το στοιχείο της «βιωσιμότητας», τη στιγμή που συνεχίζεται η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα Ταμεία και το ίδιο θα συμβεί και με τη συμμετοχή των επιχειρήσεων.
Αντεργατικά μέτρα και στα δύο πακέτα
Τη συνέχιση αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να αποκρύψει ούτε το γεγονός ότι αυτό που εμφανίζεται ως πρόταση των θεσμών, είναι ακόμα σκληρότερο και η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης επιτυγχάνεται με ακόμα γρηγορότερους ρυθμούς και πιο απροκάλυπτα. Στην πραγματικότητα, κυβέρνηση και δανειστές στοχεύουν την ίδια κατάληξη, από άλλο δρόμο ο καθένας.
Θυμίζουμε ότι στην πρόταση των δανειστών υπάρχουν μέτρα για το Ασφαλιστικό, ετήσιας απόδοσης 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ. ευρώ). Αυτό προϋποθέτει κατάργηση όλων των λεγόμενων «πρόωρων» συνταξιοδοτήσεων, χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων αποκλειστικά από τους ασφαλισμένους, κατάργηση του ΕΚΑΣ για όλους τους συνταξιούχους, καταβολή βασικής και ανταποδοτικής σύνταξης, αύξηση της συμμετοχής των συνταξιούχων στις δαπάνες Υγείας από το 4% στο 6% κ.ά.
Επίσης, οι δανειστές ζητάνε την αναθεώρηση των οικογενειακών επιδομάτων και των επιδομάτων αναπηρίας, με στόχο την περικοπή 900 εκατ. ευρώ ετησίως (0,5% του ΑΕΠ).
Στην πρόταση της κυβέρνησης, ο στόχος για σύνταξη στο 67ο έτος για όλους επιτυγχάνεται μέσα από μια μικρή μεταβατική περίοδο, για μερικές δεκάδες χιλιάδες ασφαλισμένων, χωρίς όμως να αλλάζει το κύριο. Κι αυτό είναι ότι πλέον, μετά από μερικά χρόνια, κανένας εργαζόμενος, σε κανένα Ταμείο, δεν θα μπορεί να συνταξιοδοτείται πριν το 67ο έτος της ηλικίας του, ενώ το ύψος της σύνταξης σε σχέση με αυτό που αποδίδονταν ακόμα και τώρα, θα έχει συρρικνωθεί μέχρι και στο μισό.
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβερνητική πρόταση προβλέπει ότι τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, που ισχύουν σε μια σειρά Ταμεία, αυξάνονται από το επόμενο έτος, έτσι ώστε - όπως προέβλεπαν και οι εφαρμοστικοί νόμοι 3863 και 3865/2010 - ελάχιστοι πλέον θα μπορούν να συνταξιοδοτηθούν πριν από το 67ο έτος της ηλικίας τους, ή μετά το 62ο, καθώς σε αυτήν την περίπτωση, επιβάλλεται «πέναλτι», που φτάνει σε μείωση της σύνταξης μέχρι 30%. Δηλαδή, μείωση 5% για κάθε έτος συνταξιοδότησης πριν από το γενικό όριο των 67.
Ετσι, σύμφωνα με την πρόταση της κυβέρνησης, από το 2016 έως το 2025 θα αυξάνονται σταδιακά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης όσων συνταξιοδοτούνται μεταξύ του 62ου και 67ου έτους ηλικίας. Από το 2016 έως το 2022 η αύξηση θα είναι ένα εξάμηνο ανά έτος, ενώ από το 2023 έως το 2025 η αύξηση θα είναι ένα έτος κάθε χρόνο.
Η πρόταση δεν περιλαμβάνει τα λεγόμενα «θεμελιωμένα δικαιώματα», αφού έτσι και αλλιώς οι ασφαλισμένοι αυτοί θα μπορούσαν να είχαν αποχωρήσει και χτες στη συνταξιοδότηση, ενώ θα δημιουργούνταν και μαζικό κύμα εξόδου προς τη σύνταξη. Επίσης, δεν περιλαμβάνονται ομάδες ασφαλισμένων όπως μητέρες με ανήλικα, εργαζόμενοι σε ΒΑΕ και ΑμΕΑ.
Βέβαια, αυτό μένει να αποδειχτεί στο τέλος, μετά την κατάληξη της συμφωνίας, αλλά ακόμα και αυτές οι εξαιρέσεις, σε τίποτα δεν αλλάζουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα του μέτρου.
Σε περίπτωση μάλιστα πρόωρης συνταξιοδότησης, για όσους κρατήσουν τελικά αυτή τη δυνατότητα, η σύνταξη θα μειώνεται σε μερικές περιπτώσεις έως και 10%, πάνω από το 6% που προβλέπεται μέχρι σήμερα ως «πέναλτι» για κάθε χρόνο.
Ετσι, αν ένας ασφαλισμένος αποχωρήσει από την εργασία του ένα έτος πριν το όριο ηλικίας που του αναλογεί, η σύνταξή του θα μειώνεται κατά 6% και στην περίπτωση που αποχωρήσει πέντε χρόνια πριν το ηλικιακό όριο που του αναλογεί, τότε η μείωση θα φτάνει στο 30%.
Με βάση τις διαρροές, η πρόταση της κυβέρνησης προβλέπει αύξηση του πέναλτι κατά 10%. Εννοείται ότι ένα τέτοιο πέναλτι είναι απαγορευτικό για πρόωρη έξοδο από την εργασία, κάτι που αποτελεί κοινό στόχο κυβέρνησης - δανειστών και βέβαια στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου.
Αναστολή και όχι κατάργηση της «ρήτρας»
Στην πρότασή της η κυβέρνηση εμφανίζεται να επιμένει στην αναστολή εφαρμογής της «ρήτρας μηδενικού ελλείμματος» στις επικουρικές, αλλά μόνο για τα έτη 2015 - 2016 και σε κάθε περίπτωση έως ότου ολοκληρωθεί η νέα ασφαλιστική μεταρρύθμιση, η οποία με βεβαιότητα θα παράξει νέα επώδυνα αποτελέσματα για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, αφού έχει κριτήριο τη «βιωσιμότητα» του συστήματος.
Οπως και να 'χει, η ρήτρα δεν καταργείται, όπως έλεγε προεκλογικά η κυβέρνηση, αλλά μόνο αναστέλλεται.
Παράλληλα, η κυβέρνηση αναλαμβάνει την υποχρέωση να προωθήσει και νέες ενοποιήσεις Ταμείων, που θα γίνουν σταδιακά, σε δύο φάσεις, από το 2015 και σε διάστημα τριών ετών, με στόχο τη δημιουργία τριών Ταμείων. Η πρώτη φάση οργανωτικών ενοποιήσεων θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2016. Επίσημα, το επιχείρημα των ενοποιήσεων είναι η μείωση του κόστους λειτουργίας τους κατά 30%, όμως η πρακτική μέχρι τώρα έχει δείξει ότι πάντα απέβλεπε στην «ενοποίηση» προς τα κάτω όλων των παροχών προς τους ασφαλισμένους.
Οσον αφορά στα Εργασιακά, η κυβερνητική πρόταση επαναλαμβάνει τις μέχρι τώρα θέσεις της κυβέρνησης, όπως έχουν διαμορφωθεί μετά τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις ακόμα και από αυτά τα ελάχιστα που υποσχόταν προεκλογικά.
Η πρότασή της δεν απέχει πολύ από αυτή των δανειστών, που προτείνουν να ξεκινήσει μια διαδικασία διαβούλευσης, ανάλογη με αυτή που έγινε για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού το 2013, με στόχο αυτή τη φορά την αναθεώρηση των θεσμικών πλαισίων για τις ομαδικές απολύσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, «λαμβάνοντας υπόψη τις βέλτιστες πρακτικές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη».
