Μπροστά στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, τα στελέχη της κυβέρνησης «ξέθαψαν» την αντιμνημονιακή φρασεολογία: Το «ΟΧΙ», έλεγαν στο λαό, σημαίνει «τέλος στα μνημόνια»...
Από την επομένη του δημοψηφίσματος βέβαια, τα περί «τέλους των μνημονίων», εξαφανίστηκαν από τις επίσημες κυβερνητικές τοποθετήσεις. Αλλωστε, έχει μεσολαβήσει πλέον και το επίσημο αίτημα της συγκυβέρνησης για 3ετές δάνειο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), το οποίο όπως προβλέπει η ίδια η συνθήκη του ESM, θα συνοδεύεται από νέο μνημόνιο, με αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, αυστηρή επιτήρηση και συνεχή αξιολόγηση για την υλοποίησή τους. Μάλιστα, καθώς το αίτημα της κυβέρνησης προς τον ESM είναι... «ενισχυμένο», σε σχέση με το προηγούμενο, ως προς το ύψος του δανείου, είναι δεδομένο ότι ο πήχης των αντιλαϊκών μέτρων που θα το συνοδεύουν θα ξεπερνά κατά πολύ την προηγούμενη πρόταση των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, την οποία έβαλε σε δημοψήφισμα η κυβέρνηση...
***
Τώρα λοιπόν που η κυβέρνηση αδυνατεί να κρύψει ότι αυτό που ζητά είναι ένα καραμπινάτο νέο μνημόνιο, είναι λογικό η προπαγάνδα της να στρέφεται αλλού: Δεν θα είναι το ίδιο με τα προηγούμενα, σου λέει, ούτε με αυτά που μας προτείνανε πριν, γιατί είναι «πρόγραμμα» που θα φέρει την ανάπτυξη...
Με άλλα λόγια, μετά την κατάργηση των προηγούμενων μνημονίων που δεν ήρθε ποτέ - αφού όπως μας «ενημέρωσαν» το έλεγαν ως «σχήμα λόγου»!- τώρα μπήκαμε και επισήμως στον αστερισμό... των «καλών μνημονίων», που δεν είναι σαν τα άλλα!
Ασχετα από το αν τελικά θα προχωρήσει η συμφωνία για το νέο μνημόνιο που ζητάει η κυβέρνηση - η έκβαση των παζαριών γύρω από αυτό συνδέεται με τις ευρύτερες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για την πορεία της Ευρωζώνης - έχει σημασία να δούμε πού στηρίζει η κυβερνητική προπαγάνδα τον ισχυρισμό περί... καλού προγράμματος - μνημονίου.
Για να «χρυσώσουν το χάπι» της νέας αντιλαϊκής επίθεσης, εστιάζουν βασικά σε τρία ζητήματα: Το νέο πρόγραμμα, λένε, θα ανοίξει τη συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους, θα διασφαλίσει την πρόσβαση στα «αναπτυξιακά» και «επενδυτικά πακέτα» της ΕΕ και θα διασφαλίσει σταθερότητα λόγω της 3χρονης διάρκειάς του.
***
Ας τα δούμε λοιπόν ένα - ένα. Ξεκινώντας από το ζήτημα του κρατικού χρέους, μια ματιά στο ίδιο το αίτημα της κυβέρνησης προς τον ESM είναι χαρακτηριστική: Εκεί ξεκαθαρίζεται ότι και το νέο δάνειο που θα φορτωθεί ο λαός θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για «να εκπληρωθούν οι δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας» και για τη «σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος». Ούτε δεκάρα για τις λαϊκές ανάγκες! Επιπλέον, υπάρχει σαφής δέσμευση για αποπληρωμή των «υποχρεώσεων» απέναντι σε όλους τους δανειστές «πλήρως και εγκαίρως». Ταυτόχρονα, ως στόχος μπαίνει η επιστροφή στην «πλήρη χρηματοδότηση από τις αγορές», η επιβάρυνση δηλαδή του λαού με νέα δάνεια για το κεφάλαιο, αφού καμιά καπιταλιστική οικονομία δεν μπορεί λειτουργήσει χωρίς αυτά.
Σε αυτό το πλαίσιο, η αναφορά στη «δυνατότητα να υπάρξουν πιθανά μέτρα, ώστε το χρέος να καταστεί διατηρήσιμο και βιώσιμο μακροπρόθεσμα», αφορά στην προσπάθεια εξοικονόμησης πόρων, όχι για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά για την παραπέρα κρατική στήριξη της προσπάθειας του εγχώριου κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του. Ακόμα και αν προχωρήσουν δηλαδή αυτά τα «πιθανά μέτρα» για τη «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους - ζήτημα που περιπλέκεται στο πλαίσιο των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων εντός και εκτός Ευρωζώνης - ο λαός δηλαδή θα συνεχίσει να πληρώνει ένα χρέος που δεν είναι δικό του και το κεφάλαιο θα εξασφαλίσει νέα προνόμια...
Το ίδιο ισχύει και για τα περιβόητα «αναπτυξιακά» και «επενδυτικά πακέτα» της ΕΕ. Οπως και τα προηγούμενα ευρωενωσιακά πακέτα (ΕΣΠΑ, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης κ.τ.λ.), στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους αφορούν στη χρηματοδότηση και την πολύμορφη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ ένα ελάχιστο κομμάτι τους («λιγοστοί πόροι», όπως έλεγε χαρακτηριστικά η προηγούμενη αναλυτική πρόταση της συγκυβέρνησης) θα κατευθύνεται σε προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, η έκταση και το βάθος της οποίας θα ενταθούν ακριβώς λόγω της εφαρμογής των νέων αντιλαϊκών μέτρων που θα περιλαμβάνει το νέο μνημόνιο.
Οσο για την 3ετή διάρκεια του νέου δανείου και του αντίστοιχου «προγράμματος», η κυβερνητική προπαγάνδα προβάλλει το γεγονός ότι μέσω αυτής εξασφαλίζεται ένα ενιαίο πακέτο προαπαιτούμενων μέτρων που δε θα αλλάζει κάθε 3μηνο ή 5μηνο, καθώς και ένα πιο «σταθερό περιβάλλον», με λιγότερες «αβεβαιότητες» για τους επιχειρηματικούς ομίλους, τις επενδύσεις τους κ.τ.λ.
***
Πράγματι, από τη σκοπιά του κεφαλαίου, όλα αυτά έχουν μια βάση. Για το λαό όμως; Είτε με 3μηνα, είτε με 5μηνα, είτε με 3ετή «προγράμματα», είτε με «συμφωνίες - γέφυρα», είτε συμφωνίες «μακροπρόθεσμες», ο πήχης των αντιλαϊκών μέτρων ανεβαίνει συνεχώς. Ταυτόχρονα, η συνθήκη του ESM προβλέπει τη διατήρηση στο ακέραιο όλου του εκβιαστικού σκηνικού που έχει ζήσει ο λαός όλα αυτά τα χρόνια, με τη συνεχή εποπτεία, τις αξιολογήσεις και το γνωστό «σίριαλ της δόσης» κάθε λίγο και λιγάκι...
Με δυο λόγια, το νέο μνημόνιο που ζητά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μπορεί να είναι καλύτερο ή χειρότερο μόνο σε ό,τι αφορά το εγχώριο κεφάλαιο και τα ιδιαίτερα συμφέροντά του έναντι άλλων τμημάτων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.
Για το λαό όμως, «καλό μνημόνιο» δεν υπάρχει: Το «πρόγραμμα» που ζητά η κυβέρνηση, στο βαθμό που θα «κλειδώσει» η συμφωνία με τους «εταίρους», θα έρθει να προσθέσει νέα δυσβάσταχτα βάρη πάνω στο ήδη διαμορφωμένο αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, το οποίο διατηρείται στο ακέραιο.
Το «χάπι» της αντιλαϊκής πολιτικής δε «χρυσώνεται»: Μονάχα ανατρέπεται, με την πάλη του λαού ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία του και τις εκάστοτε λυκοσυμμαχίες του.
