Με συνέπεια στο πλευρό των εργοδοτών στέκονται οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και στην Ομοσπονδία Μετάλλου. Οι ίδιοι που χαρακτήριζαν «τυφλή σύγκρουση» τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, είναι αυτοί που σήμερα προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες του κλάδου να παλέψουν κάτω από τη σημαία των συμφερόντων της εργοδοσίας.
Μόλις πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ Γ. Στεφανόπουλος, μιλώντας στους εργαζόμενους της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στο Βόλο, κατέκρινε την κυβέρνηση, επειδή υποκύπτει στις πιέσεις της τρόικας και δε μειώνει το ρεύμα στις βιομηχανίες ώστε αυτές να μπορούν να λειτουργούν με μικρότερο κόστος.
Προχτές το ίδιο είπε και στους εργαζόμενους της «Hellenic Steel» στη Θεσσαλονίκη. Πρόβαλε το επιχείρημα πως επειδή το τιμολόγιο του ρεύματος είναι πιο φθηνό για τις βιομηχανίες Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, οι εργοδότες βάζουν τους εργάτες να δουλεύουν τις συγκεκριμένες μέρες και μετά να κάθονται. Ενώ -όπως είπε- αν το ρεύμα ήταν φθηνό όλες τις ημέρες θα δούλευαν τα εργοστάσια όλες τις ημέρες.
Λίγο αργότερα, την ώρα που οι εργάτες διαδήλωναν έξω από το υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, στο πλαίσιο της 24ωρης απεργίας τους για την υπεράσπιση των ΣΣΕ και ενάντια στις μειώσεις μισθών και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ο Γ. Στεφανόπουλος, καλούσε τον εκπρόσωπο του υπουργείου να μεταφέρει προς την κυβέρνηση το αίτημα να «τρέξουν» οι δημόσιες επενδύσεις και τα δημόσια έργα για να έχουν παραγγελίες οι εργοδότες.
Να γιατί οι εργάτες μιλούν για «εργοδοτικό συνδικαλισμό». Στο όνομα δήθεν της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργατών (να έχουν παραγγελίες για να κρατούν ανοιχτά τα εργοστάσια), διεκδικούν νέα προνόμια για τους επιχειρηματίες, προβάλλουν διεκδικήσεις που στηρίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αναγνωρίζουν την «αδυναμία» των επιχειρηματιών (και με βάση αυτή καθορίζουν τα αιτήματά τους) και ζητούν προνόμια για τη στήριξη τους, στρώνοντας έτσι το δρόμο ώστε οι εργάτες να σκύβουν το κεφάλι και να δέχονται αδιαμαρτύρητα και κατάργηση των ΣΣΕ και μειώσεις μισθών και κάθε είδους ελαστική σχέση εργασίας.
Ομως, η πολιτική της «ανταγωνιστικότητας» που προσκυνούν αυτές οι δυνάμεις φέρνει στους εργάτες μόνο εξαθλίωση. Εξαρτούν το αν θα έχουν μεροκάματο και δουλειά οι εργάτες, από το αν και το πόσα κέρδη θα τσεπώνουν οι επιχειρήσεις. Καλλιεργούν αυταπάτες και φρούδες ελπίδες στους εργάτες που αντί να οργανώνουν αγώνες για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια καλούνται να στρατεύονται πίσω από τις ανάγκες των επιχειρήσεων, σκάβοντας ουσιαστικά το λάκκο τους με τα ίδια τους τα χέρια.
Γι' αυτό οι εργάτες πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη. Να συσπειρωθούν στα συνδικάτα και στο ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Να βγάλουν συμπεράσματα για το τι κίνημα χρειάζεται σήμερα. Κίνημα οργανωμένο και προσανατολισμένο ενάντια στην εργοδοσία, τους νόμους και το κράτος της. Κίνημα που θα είναι απαλλαγμένο και θα αποκαλύπτει τους ανθρώπους της εργοδοσίας, όποια «μάσκα» κι αν αυτοί φοράνε.
