Του Τάκη Σέγκου, δημοσιογράφου του «902»
Ξαφνικά η δημοσιογραφική, και όχι μόνο πιάτσα, γέμισε άσπονδους φίλους που κλαίνε για το κενό που θα αφήσει η πώληση του «902» και για τους εργαζόμενους του που θα πεταχτούν στο δρόμο.
Όλοι αυτοί που τώρα χύνουν δάκρυα, όπως το συμπαθές ερπετό που λέγεται κροκόδειλος, είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν το σταθμό ότι λειτουργεί κομματικά και όχι αντικειμενικά. Γιατί προφανώς θεωρούν ότι είδηση μπορεί να είναι οτιδήποτε -ακόμη και ένας άνθρωπος που δάγκωσε σκύλο, κατά το γνωστό ορισμό που μας μαθαίνουν στις σχολές αστικής δημοσιογραφίας- αλλά όχι μια απεργία. Άλλωστε ό,τι και να έλεγαν οι δημοσιογράφοι του «902», οι ναυτεργάτες και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθούν οι τουρίστες, οι οδηγοί των αστικών συγκοινωνιών δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθεί το επιβατικό κοινό, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθούν οι μαθητές, οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν μπορούν να απεργήσουν γιατί θα ταλαιπωρηθούν οι ασθενείς και ούτω καθεξής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο «902» ήταν μια σοσιαλιστική νησίδα μέσα στο βάρβαρο καπιταλισμό. Όμως η λειτουργία του ήταν διαφορετική, καλλιεργούσε μια άλλη ηθική στις σχέσεις του με τους τηλεθεατές και τους ακροατές του. Ο διαφορετικός τρόπος λειτουργίας είχε να κάνει με το γεγονός ότι δεν δημιουργήθηκε για τους λόγους που ιδρύεται μια καπιταλιστική επιχείρηση στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, αλλά για να προπαγανδίζει και να εκλαϊκεύει τις θέσεις του ΚΚΕ.
Το πρόγραμμα του σταθμού, παρά τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, προσπαθούσε να προάγει το λαϊκό πολιτισμό, το τραγούδι, το θέατρο. Δεν απευθυνόταν στα πιο ταπεινά ένστικτα, όπως κάνουν τα κανάλια των αστών με τα πρωινάδικα, τις κουτσομπολίστικες εκπομπές, τις σειρές και τις ταινίες που προβάλλουν τη βία ή το σεξισμό.
Διαφορετική ηθική, ανάλογη με την τάξη που υπηρετούν, είχε αναπτυχθεί και στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων του «902». Στα κανάλια και στις εφημερίδες των αστών ισχύει το ρητό «ο θάνατός σου η ζωή μου». Ο ένας δημοσιογράφος ανταγωνίζεται τον άλλο, το κυνήγι της αποκλειστικότητας είναι αδυσώπητο, μα πάνω απ' όλα ισχύει ως υπέρτατος νόμος πως θα γράψεις ή θα πεις αυτό που θέλει το αφεντικό. Στον «902» τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Όλοι μας είχαμε την τύχη να μην χρειάζεται να συγκρουστούμε με τη συνείδησή μας, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ο τρόπος που μεταδίδαμε μια είδηση συμβάδιζε με τις αξίες μας. Ανάλογο ήταν το κλίμα και στις μεταξύ μας σχέσεις. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, όπως πρέπει να γίνεται ανάμεσα σε συντρόφους. Προφανώς πάνω στην αγωνία για να καλυφθεί ένα θέμα, δεν έλειπαν και οι εντάσεις, αλλά αυτό δεν γινόταν για λόγους ανταγωνισμού αλλά από το άγχος να μεταδοθεί όσο πληρέστερα γίνεται μια είδηση. Πολλές φορές άλλοι συνάδελφοί μας στο ρεπορτάζ, οι δημοσιογράφοι των αστικών μέσων, μας κοίταζαν περίεργα. Ίσως τους ήταν δύσκολο να καταλάβουν γιατί στεκόμασταν τόσο διαφορετικά. Όμως αυτό που αναγνώριζαν ήταν πως είχαμε άλλο ήθος. Ακόμα και στους μισθούς αποτυπωνόταν η διαφορά του «902» σε σχέση με τους άλλους σταθμούς. Εδώ δεν υπήρχαν αυτές οι χαοτικές μισθολογικές διαφορές που βλέπεις στα άλλα κανάλια με τους ακριβοπληρωμένους παρουσιαστές και τους χαμηλά αμειβόμενους ρεπόρτερ, κάμεραμαν και άλλους τεχνικούς. Όλοι είμαστε ίσοι. Για όλους ίσχυαν οι συμβάσεις, αλλά και η έννοια της προσφοράς.
Ακόμη και οι πηγές χρηματοδότησης του «902» επιβεβαίωναν το διαφορετικό του ρόλο. Από πίσω δεν είχε κάποιον επιχειρηματία ή μεγαλοχορηγό, αλλά το ΚΚΕ, τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος που τον ενίσχυαν από το υστέρημά τους.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτά ισχύουν για τα αστικά μέσα ενημέρωσης, γιατί υπάρχει και η δημοσιογραφία της κυβερνώσας αριστεράς που θεωρεί παρωχημένες μια σειρά έννοιες που χρησιμοποιούσαν οι εργαζόμενοι του «902» όπως ταξικός αγώνας, σοσιαλισμός και λαϊκή εξουσία. Γιατί σύμφωνα με αυτού του είδους τη δημοσιογραφία, μπορεί να υπάρχουν και καλοί καπιταλιστές, επενδυτές που δεν είναι πειρατές και νέοι εθνικοί ευεργέτες που διαφημίζονται μέσα από τις σελίδες της «Αυγής».
Όχι λοιπόν, η πώληση του «902» δεν δίνει το δικαίωμα να πουν κάποιοι ότι το ΚΚΕ είναι ίδιο με τους άλλους όπως ισχυρίστηκε η «Αυγή». Ο τρόπος λειτουργίας του «902» αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Ήταν ένα πείραμα που έδειξε τι προσφέρει στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία του λαού ένα ραδιόφωνο και μια τηλεόραση που δεν υπηρετούν τον καπιταλιστή αλλά το κόμμα της εργατικής τάξης. Ο «902» δεν πωλείται για να γίνουν κερδοφόρες επενδύσεις κάπου αλλού όπως κάνουν οι καπιταλιστές, αλλά γιατί το ΚΚΕ λόγω της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να συνεχίσει να τον χρηματοδοτεί. Η άλλη λύση θα ήταν να κλείσει ο σταθμός, αλλά τότε δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να εξοφληθούν τα χρέη προς τους εργαζόμενους και τα ασφαλιστικά ταμεία.
