Καλλιτεχνική απεικόνιση του τεράστιου θαλασσοπουλιού καθώς γλιστρά πάνω από αρχαίες θάλασσες
Τι έτρωγε το πουλί Πελαγόρνις σαντέρσι; Με άνοιγμα φτερών 7,5 μέτρων και ράμφος με προεξοχές σαν μικρά δόντια, έτρωγε πρακτικά ό,τι ήθελε. Το τεράστιο θαλασσοπούλι, που έγινε γνωστό από την ανακάλυψη ενός απολιθώματος ηλικίας 25 εκατομμυρίων ετών στη Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ, έχει το μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών από οποιοδήποτε πουλί που γνωρίζουμε ότι έχει πετάξει ποτέ στον ουρανό της Γης. Ξεπερνά και τον νοτιοαμερικάνικο κόνδορα Αρτζεντάβις Μαγνιφισένς, που έχει εκλείψει και είχε άνοιγμα φτερών λίγο μικρότερο από 7 μέτρα, ενώ κάνει να φαίνεται σαν νάνος το μεγαλύτερο εν ζωή πουλί, το περιπλανώμενο άλμπατρος (άνοιγμα φτερών μικρότερο από 4 μέτρα).
Επειδή το απολίθωμα ήταν σε εξαιρετική κατάσταση, ο παλαιοντολόγος Ντ. Κσέπκα είχε στη διάθεσή του αρκετά δεδομένα, ώστε να αναπλάσει το στιλ πετάγματος του πελαγόρνις, χρησιμοποιώντας μοντέλα σε υπολογιστή. Οπως συμπέρανε, το τεράστιο πουλί ήταν εξαιρετικό στην ανεμοπορεία (πετούσε σαν ανεμοπλάνο) και πιθανότατα χρησιμοποιούσε τις κορυφές των κυμάτων για να πατάει και να παίρνει επιπλέον ώθηση απαραίτητη για την απογείωσή του. Η προσομοίωση έδειξε ότι το γιγαντιαίο πουλί μπορούσε να πετάει μόνο για μικρά διαστήματα με τις δικές του δυνάμεις (κουνώντας τα φτερά του), καθώς αυτός ο τρόπος πτήσης απαιτεί πολύ περισσότερη ενέργεια από την ανεμοπορεία. Αν και το πέταγμά του έμοιαζε με του σημερινού άλμπατρος, ο πελαγόρνις βρίσκεται γενετικά πιο κοντά στα σημερινά κοτόπουλα. Ωστόσο, ο Κσέπκα θεωρεί με αρκετή βεβαιότητα ότι το κρέας του δεν θα είχε τη γεύση κοτόπουλου.
Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: «Scientific American», «Discover»
