Πριν ακόμα κλιμακωθούν οι πολεμικές απειλές σε βάρος της Συρίας, τα γεγονότα επιβεβαίωναν ότι «οδηγός» των εξελίξεων ήταν και παραμένουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, με αιχμή τους ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας. Με τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό μακελειό που τώρα σχεδιάζεται, ενάντια στο λαό της Συρίας, να θεωρείται αυτονόητη και επιβεβλημένη από την κυβέρνηση και τους συμμάχους της, στο πλαίσιο των «συμβατικών της υποχρεώσεων» απέναντι στους αμερικανοΝΑΤΟικούς, το ένα σκέλος, δηλαδή, των δυνάμεων που ανταγωνίζονται στην περιοχή, έστω κι αν τα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται πλήρως.
Ποιον εξυπηρετεί και από πού επιβάλλεται αυτή η στάση της κυβέρνησης; Από την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος της αστικής τάξης στην Ελλάδα, η οποία συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολιτικοστρατιωτικούς οργανισμούς των ΗΠΑ και της ΕΕ, με στόχο τη συμμετοχή της στη διανομή της λείας από τις επεμβάσεις όπου Γης. Αυτή είναι η μια πλευρά των ανταγωνισμών - συμμαχιών που συνάπτει η ντόπια πλουτοκρατία, σε αντιπαλότητα με το πραγματικό λαϊκό συμφέρον. Η άλλη έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό, που επίσης κλιμακώνεται επικίνδυνα, ανάμεσα στις χώρες εκείνες που διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή.
Για παράδειγμα, η αστική τάξη στην Ελλάδα έχει ανταγωνιστικά συμφέροντα με την τουρκική, παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες είναι «σύμμαχοι» στο ΝΑΤΟ. Τα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και το ενδιαφέρον που προκαλούν στα μονοπώλια της Ενέργειας, η συνεργασία με την Κύπρο και το Ισραήλ, ανταγωνιστικά προς τα σχέδια της Τουρκίας να αναδειχτεί αυτή σε ενεργειακό κόμβο από την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη, είναι παράγοντες που οξύνουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αστική τάξη σε Ελλάδα και Τουρκία. Από τη σκοπιά αυτή, και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση Ερντογάν εντείνει τις κόντρες με το Ισραήλ, ενώ τελευταία εμφανίζονται διαφορές και με τους Αμερικανούς, όπως εκφράστηκαν, π.χ., στο τελευταίο ταξίδι του Τούρκου πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ακόμα και τον πόλεμο ενάντια στη Συρία σαν «ευκαιρία» για την ντόπια αστική τάξη να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή, έναντι της Τουρκίας.
Καθόλου τυχαία, η ελληνική κυβέρνηση προβάλλει σαν αβαντάζ τη «σταθερότητα» στην Ελλάδα, σε αντίθεση με μια εμφανιζόμενη «αστάθεια» στην Τουρκία (ας μην ξεχνάμε τις πρόσφατες διαδηλώσεις, αλλά και δημοσιεύματα για δυσκολίες στην οικονομία της), πυροδοτώντας ερωτήματα, αλλά και σενάρια για το μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, το συμφέρον του λαού δεν βρίσκεται στη συμμαχία με τον έναν ιμπεριαλιστή σε αντιπαράθεση με τον άλλον. Ούτε σώζεται ο λαός αν η ντόπια πλουτοκρατία αναβαθμιστεί στην περιοχή έναντι της Τουρκίας. Συμφέρον του λαού είναι να αντιπαρατεθεί στη συμμετοχή της χώρας στην επέμβαση, κόντρα στους αστούς και την εξουσία τους.
