Το μνημείο για τους νεκρούς εργάτες της Ζώνης
«θα διαφοροποιήσουμε τα μεροκάματά μας (...) τα μεροκάματα που παίρναμε ήταν πάρα πολύ μεγάλα και υψηλά (...) θα μπορούσαμε να χαμηλώσουμε τα μεροκάματά μας, να εγγυηθούμε στους Ελληνες εφοπλιστές ότι αν φέρουν τα βαπόρια τους εδώ θα σταματήσουμε τις απεργίες που γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια για διάφορους λόγους» (...) «αυτά τα τρία χρόνια έρχονταν βαπόρια εδώ και έχουν φύγει γιατί έχουν κάνει απεργίες (...) υπάρχει τρομοκρατία εδώ μέσα» (...) «πάμε μαζί με τους εφοπλιστές μας, γιατί από κει πέρα εξαρτιόμαστε» (...) «να πάμε στο Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, (...) να πάμε στη φωλιά του κούκου, να την ξεριζώσουμε (...) να καλέσουμε τον κόσμο μας εκεί» (...) «οι λακέδες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ (...) θα εξαφανιστούν από δω πέρα μέσα» (δηλώσεις χρυσαυγιτών πριν από την επίθεση στα στελέχη του ΚΚΕ στο Πέραμα).
Οι δηλώσεις αυτές δεν έπεσαν από τον ουρανό. Για περισσότερο από μια δεκαετία, από τότε που μπήκαν σε εφαρμογή τα σχέδια της αστικής τάξης για την ευρύτερη περιοχή του λιμανιού (ιδιωτικοποιήσεις, παραχωρήσεις κ.λπ.) ο ένας μετά τον άλλο διάφοροι παράγοντες κόβουν και ράβουν επιχειρήματα ενάντια στην παρουσία των ταξικών δυνάμεων στη Ζώνη. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ενωσης των εργοδοτών Θ. Πυρίνης, χαρακτήριζε τη Συλλογική Σύμβαση, «σύμβαση τέρας» και ζητούσε «να παρέμβει το έννομο κράτος και το υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στο χώρο του Περάματος». «Απομακρυνθείτε από το χώρο αυτό για να σώσουμε τις επιχειρήσεις μας» αξίωνε η Ομοσπονδία των εργοδοτών. Στο πλευρό τους ο ΣΚΑΪ ανέλαβε εργολαβικά τη συκοφαντία των σωματείων προβάλλοντας παράλληλα διάφορα ρετάλια της ταξικής πάλης ως συνδικαλιστές που δεν αντέχουν τη μονοκρατορία των κομμουνιστών στη Ζώνη. Ως υφυπουργός Ναυτιλίας ο Α. Γεωργιάδης δήλωνε, «δεν ανέχομαι να μοιράζεται το κράτος την εξουσία του με το ΠΑΜΕ», ότι «το συνδικάτο υπό απειλή χρήσης βίας, εκβιάζει εταιρείες να υπογράψουν τέτοια σύμβαση». «Κανένας πλοιοκτήτης στη Γη -δήλωνε- δε θέλει να μοιράζεται τα πλοία του με το ΠΑΜΕ και αν δεν αλλάξει αυτό, δεν πρόκειται να υπάρχει δουλειά στη Ζώνη».
Κι όταν οι εργάτες έστησαν μνημείο μέσα στη Ζώνη αφιερωμένο «Στους συναδέλφους που δολοφονήθηκαν από την εργοδοσία στο βωμό του κέρδους. Στους εργάτες του κόσμου που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για μία καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», έπεσαν πάνω τους λυτοί και δεμένοι αξιώνοντας -όπως η Ενωση Ναυπηγοεπισκευαστών με αγωγή της- «αποκαθήλωση του μνημείου»!
Από κοντά δήμαρχοι και παραδήμαρχοι της περιοχής έπαιρναν τη σκυτάλη καταγγέλλοντας το συνδικάτο ότι εμποδίζει την ανάπτυξη των σχεδίων του ΟΛΠ για το κλείσιμο της Ζώνης και τη μετατροπή της σε ένα γήπεδο εμπορευματοκιβωτίων (ο Γ. Γλύκας, μάλιστα, πέρασε στην ιστορία, όταν από το 2002 ακόμα με επιστολή του ζητούσε να γίνουν 4 αντί για 3 που ζητούσε ο ΟΛΠ οι προβλήτες για τα κοντέινερ).
Δεν είναι λοιπόν καινούρια η ιστορία που βγήκε στον αφρό με το χτύπημα της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα. Μια σειρά κυβερνητικές αποφάσεις και παρεμβάσεις οικονομικο-πολιτικών παραγόντων, μαρτυρούσαν καιρό πριν ότι έρχεται σκληρή αντιπαράθεση καθώς τα σχέδια της αστικής τάξης για όλη την περιοχή από τον Πειραιά ως το Θριάσιο αντανακλούσαν - ακουμπούσαν στον ευρύτερο σχεδιασμό μονοπωλιακών ομίλων σχετικά με τη μετατροπή του Πειραιά -και όχι μόνο- σε διεθνή κόμβο μεταφορών και διαμετακομιστικού εμπορίου. Ενδείξεις για το πού πήγαιναν τα πράγματα υπήρχαν σε φαινομενικά ασύνδετες στιγμές. Οπως, όταν στο νόμο 4150/13 για την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών πέρασαν διατάξεις για ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας λιμανιών, ενώ νωρίτερα στο νόμο 4058/12 είχαν περάσει οι διατάξεις για ένοπλους φρουρούς στα πλοία. Στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης έχουν ήδη στήσει εταιρείες και στους δύο αυτούς τομείς. Ο φερόμενος, μάλιστα, σύμφωνα με τον χρυσαυγίτη Αν. Πανταζή, σαν επικεφαλής τους στο Πέραμα είναι και ιδιοκτήτης μιας τέτοιας εταιρείας («Periklis Shipping Services CO») η οποία υπενοικιάζει στους μεν εφοπλιστές «ειδικά πληρώματα», στους δε εργολάβους τους εργαζόμενους που με τη συνδρομή της Χρυσής Αυγής επιχειρούν να στήσουν αντισυνδικάτο.
Τα κοράκια
Στη λίστα όσων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται στο διαμελισμό και το ξεκοκάλισμα του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας συναντάμε εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές τύπου Λευτεριώτη (της Ομοσπονδίας Φορτοεκφορτωτών Ελλάδας-ΟΦΕ) να προσπαθούν να αποσπάσουν και αυτοί ένα κομμάτι από το «ψητό», μετά τις διαφόρων ειδών θυγατρικές που είτε έχουν συσταθεί, είτε βρίσκονται υπό ίδρυση, όπως αυτές για την εκμετάλλευση του εκθεσιακού κέντρου του Οργανισμού Λιμένα Πειραιά, του νέου πάρκινγκ, της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης και ...πάει λέγοντας.
Οπως έχει αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης», μια τέτοια εταιρεία ασχολείται με τη διαχείριση της βασικότερης λειτουργίας του λιμανιού, που είναι η φορτοεκφόρτωση των εμπορευματοκιβωτίων, από την οποία προέρχεται και το 99% των εσόδων του ΟΛΠ! Οπως προκύπτει από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, στις 5 του Νοέμβρη 2002 καταχωρήθηκε στο Μητρώο Ανωνύμων Εταιρειών της Νομαρχίας Πειραιά η εταιρία «ΚΟΝ ΕΛΛΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΦΟΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ». Διευθύνων σύμβουλος της «ΚΟΝ ΕΛΛΑΣ» εμφανιζόταν ο Χαράλαμπος Λευτεριώτης, καρκίνωμα του συνδικαλισμού, πρώην πρόεδρος της ΟΦΕ - της οποίας αργότερα πρόεδρος έγινε ο γιος του Σίμος Λευτεριώτης. Στη διοίκηση αυτής της εταιρείας συμμετείχε ο Ιωάννης Κουτσουμπής, στενός συγγενής του Πέτρου Κυριακού. Ο Π. Κυριακού, ήταν τότε πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, πρόεδρος της Ενωσης Λιμενεργατών, β' αντιπρόεδρος της ΟΦΕ, μέλος της διοίκησης του ΟΛΠ και, βέβαια, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Μαρτυρίες λιμενεργατών αναφέρουν ότι οι εργαζόμενοι αυτής της εταιρείας δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει 8ωρο ούτε αν είναι μέρα ή νύχτα!
