Στην προπαγάνδα για «εθνική ομοψυχία» ενέταξαν τα αστικά Μέσα την επέτειο των 73 χρόνων από την είσοδο της Ελλάδας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιχειρηματολογία τους έχει μια κλιμάκωση. Προηγήθηκαν τα εύσημα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφιση της τροπολογίας που αφορά στην αναστολή της χρηματοδότησης των κομμάτων και μετά στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για την «προγραμματική» τους συμφωνία. Τώρα, με αφορμή το γιορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, φέρνουν στα μέτρα τους την πραγματικότητα εκείνης της εποχής και τη σημερινή, για να πουν ότι «οι κορυφαίοι της χώρας» πρέπει να δώσουν τα χέρια και να συμφωνήσουν «να απευθύνουν ένα σθεναρό όχι στην ξένη κατοχή», επειδή «μια τέτοια συμμαχία θα έδινε ανάσες στη δόλια πατρίδα», όπως γράφτηκε το περασμένο Σάββατο σε εβδομαδιαία εφημερίδα.
Κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα, η ίδια εφημερίδα έγραφε ότι «η χώρα χρειάζεται επειγόντως (...) εθνικό σχέδιο που θα καταρτίσουν Ελληνες για την Ελλάδα. Και βεβαίως στη συνέχεια απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση και ευρεία συναίνεση για την εφαρμογή του». Σε ποιους απευθύνονται; Πρώτα πρώτα στο λαό. Στον οποίο λένε ότι για την κακοδαιμονία του και την παράταση της κρίσης ευθύνεται η «ασυνεννοησία» ανάμεσα στα κόμματα της διαχείρισης. Πολύ περισσότερο τώρα, που η αντιπαράθεση πάνω στο δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα. Του λένε ακόμα ότι η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει τη συμφωνία των κομμάτων πάνω σε ένα «εθνικό σχέδιο». Δηλαδή, εργαζόμενοι και εργοδότες, λαός και μονοπώλια έχουν κοινή, «εθνική» πορεία εξόδου από την κρίση και άρα κοινό συμφέρον από την (καπιταλιστική) «ανάπτυξη» που θα ακολουθήσει.
Από την άλλη, ασκούν πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ να συνδράμει την «εθνική ομοψυχία» για λογαριασμό της αστικής τάξης. Στην πραγματικότητα, παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες, αφού ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μιλήσει για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», για «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας», για «διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής». Αυτές του τις διακηρύξεις τις έχει επαναλάβει πολλές φορές σε διάφορα φόρουμ καπιταλιστών και διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων στα οποία κατά καιρούς πήρε μέρος. Οπως η κυβέρνηση, έτσι κι αυτός, δηλώνει ότι στόχος του είναι η καλύτερη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ και εξασφάλιση της καπιταλιστικής ανάπτυξης με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης.
Σε καμιά περίοδο της Ιστορίας, ούτε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο λαός δεν βρέθηκε στο ίδιο μετερίζι με την αστική τάξη. Τα αστικά κόμματα, ανάλογα με τις μερίδες της πλουτοκρατίας που εκπροσωπούσαν, είτε τέθηκαν στην υπηρεσία του κατακτητή, είτε μετοίκησαν στη Μέση Ανατολή, περιμένοντας την έκβαση του πολέμου, που με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές έδινε ο λαός. Η ενότητα που σήμερα είναι αναγκαία αφορά το λαό και πρέπει να οικοδομηθεί στη βάση του ταξικού συμφέροντος για να είναι νικηφόρα. Ανάγκη των καιρών είναι η συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, η οργανωμένη αντιπαράθεση με την αστική τάξη και τα κόμματά της, που κηρύσσουν την «κοινωνική συναίνεση», επειδή θέλουν ο λαός να συνεχίσει να σέρνει το κάρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως σέρνει τώρα το κάρο για έξοδο των αστών από την κρίση.
