1. Η τρελή ακολουθία των συμβάντων αναστέλλει κάθε λογική σκέψη και καθιστά τον πολίτη ανίδεο και ανίκανο να παρακολουθήσει αυτό που τον υπερβαίνει.
2. Σαν μικρό παιδί που το θαμπώνουν και το εξαπατούν με δώρα, έτσι το θέαμα σέρνει από τη μύτη τον πολίτη όποτε και όπως θέλει. Τον μεταφέρει σε τόπο χλοερό, τόπο αναπαύσεως. Την τρέλα μέσα στην οποία ζει και μεγαλώνει, ο πολίτης δεν θέλει να την ξέρει, ίσως λόγω μιας ετοιμόρροπης αξιοπρέπειας που βασανίζεται από έναν δημοσιογραφικό κύκλο, ο οποίος μεταφράζει κάθε πάθημα του πολίτη σε παιδαγωγικό μάθημα της κυβέρνησης, σε συμμόρφωση, σε μια ζωή της οποίας η ευπρέπεια και ο συμβιβασμός οφείλει να γίνει το σχήμα της.
3. Δυστυχώς έχουμε εθιστεί στην απάθεια, μέσα της αισθανόμαστε σαν το σπίτι μας, και έξω από το σπίτι αυτό οι πράξεις μας μας φαίνονται θλιβερές. Αποκτήσαμε σιγά σιγά το χαρακτήρα του Θερσίτη στην Ιλιάδα (Β΄, στιχ. 212): «Κλότσα με αλλά άσε με να ζήσω». Βλέπουμε ένα ασπρόμαυρο θρίλερ με σφιγμένο στομάχι, ώσπου στο τέλος ανακαλύπτουμε πως εμείς παίζουμε σ' αυτό. Πρόκειται για μακάβρια ανακάλυψη, γιατί αρκετοί από τους συμπρωταγωνιστές μας είναι ήδη νεκροί.
4. Ο Σαμαράς επιτρέπει κάθε υπερβολή στους υπουργούς του. Πρέπει φυσικά να είναι κανείς αδιάντροπος, να διατυπώνει ρηχές κοινοτοπίες εκεί όπου θα έπρεπε να παρίσταται - όπως περιγράφει ο Σταντάλ - «σαν μια θλιβερή στιγμή σιωπής». Μιλώ για τον υπουργό Υγείας, που δεν είναι παρά ένας κακοήθης θεατής της τραγωδίας που παίζεται στο υπουργείο του. Θεατής που μιλάει στους εξουθενωμένους ασθενείς για τον εαυτό του. Μακριά από το θλιβερό κοκοράκι, ο πολίτης πεθαίνει στο δρόμο. Σχηματίζει μαζί με άλλους τάγματα επαιτείας, που δυστυχώς τα έχουν πείσει πως για να ζήσουν πρέπει να γυρίσουν και το άλλο μάγουλο σ' αυτούς που τους χαστουκίζουν.
5. Οι Ευρωπαίοι σιγά σιγά τελειοποιούν το σχέδιό τους για την Ελλάδα. Θα τη μετατρέψουν σ' ένα απέραντο κλειστό πάρκο, και μέσα του εμείς, άγρια, ήμερα και παράξενα ζώα, θα δεχόμαστε την τροφή από τα χέρια τους. Οσοι κατασκευάζουν την υπακοή, όσο κι αν πιστεύουν πως είναι γρήγοροι και αποτελεσματικοί, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν έναν άνθρωπο από τον ίσκιο του. Οι σκέψεις τους δεν αποδεικνύουν τίποτα, απλά σώζουν τα πολιτικά προσχήματα του συστήματος και έναν αριθμό πιθήκων που τα στηρίζουν.
6. Η φτηνή ηθοποιία, οι συκοφαντικές ιστορίες εναντίον όλων από την κυβέρνηση, η απαίτηση της τρόικας μέσω του Βολταίρου («το μόνο που σας απόμεινε είναι μια έντιμη πενία»), οι ασυναρτησίες των δημοσιογράφων σχηματίζουν μια φάρσα που θα σκάσει σαν μπαλόνι μέσα στο κεφάλι του Σαμαρά για έναν απλό λόγο: Ουδέποτε υποπτεύθηκε ότι η ανοχή και ο εξευτελισμός έχουν όρια.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
