Αντιπαραθέσεις και αναδεύσεις κατέγραψε η βδομάδα που πέρασε στο αστικό πολιτικό σκηνικό, ως απόρροια της διαδικασίας αναμόρφωσής του που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Διαδικασία που δεν είναι άσχετη με την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε την Πέμπτη ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνίες στο εσωτερικό της κυβέρνησης ως προς τη λήψη νέων μέτρων σαν αυτό του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων. Πλάι σ' αυτά ας μην περάσουν απαρατήρητες κινήσεις όπως η συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας απ' τους ανεξάρτητους βουλευτές και η κοινή εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ με την κίνηση του Λοβέρδου στη Θεσσαλονίκη, παρουσία του Φ. Κουβέλη.
Κεντροαριστερές αναζητήσεις...
Η βδομάδα «άνοιξε» με τους υψηλούς τόνους που επικράτησαν στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, με αφορμή την απόφαση της ηγεσίας να μη στηρίξει την «πρωτοβουλία των 58» για τη δημιουργία ενιαίου φορέα της «κεντροαριστεράς». Αντανάκλαση της αντιπαράθεσης αυτής ήταν και τα 24 λευκά στην ψηφοφορία (σε σύνολο 100 μελών) για τις Θέσεις ενόψει του δεύτερου τακτικού συνεδρίου του κόμματος. Στη διάρκεια των εργασιών, μάλιστα, κατατέθηκε και κείμενο με υπογραφές από περισσότερα από 300 στελέχη της ΔΗΜΑΡ που επιθυμούν συμμετοχή της στην «πρωτοβουλία των 58» για την «κεντροαριστερά».
Ο γραμματέας της ΚΠΕ, Σπ. Λυκούδης, καυτηρίασε τη θέση της πλειοψηφίας, χαρακτηρίζοντας «αποθέωση των αντιφάσεων» το κείμενο των Θέσεων, ενώ επέκρινε την αποχώρηση απ' την κυβέρνηση, λέγοντας «είχαμε καλό χαρτί και πήγαμε πάσο». Υπερασπίστηκε την κίνηση των «58», λέγοντας πως είναι απερίγραπτη η κατηγορία ότι υπηρετούν σχέδιο διάλυσης της ΔΗΜΑΡ, καλώντας τον πρόεδρο του κόμματος να επανεξετάσει τη θέση του.
Αιτιολογώντας τη στάση του επικαλέστηκε τον κίνδυνο να εκπέμψει το κόμμα εικόνα «κόμματος εργαστηρίου», συμπληρώνοντας πως την απουσία της ΔΗΜΑΡ εκμεταλλεύεται το ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνοντας ότι ο καυγάς είναι για το «πάπλωμα», την πρωτοκαθεδρία στο χώρο.
Ο ίδιος, πάντως, κάθε άλλο παρά απέκλεισε διάλογο και με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας: «Εάν αύριο πρωί μου ζήταγε ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνουμε έναν διάλογο για το μέλλον αυτής της χώρας, για τις πολιτικές προτάσεις διεξόδου, αύριο το πρωί θα ήμουν στην καρέκλα δίπλα του και θα συζήταγα». Η δήλωσή του αυτή δεν είναι ενδεχομένως άσχετη με την προσπάθεια που, όπως λέγεται, καταβάλλεται ώστε να αποκατασταθεί η επικοινωνία μεταξύ των δύο κομμάτων στην προοπτική μιας συνεργασίας αφού στρατηγικά συμπλέουν. Ο Σπ. Λυκούδης δήλωσε ακόμα: «Η Δημοκρατική Αριστερά έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, με βάση την αντίληψή της για το τι χρειαζόταν η χώρα σε εκείνη τη φάση, με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, κόμματα κατά την αντίληψή μας ένοχα για το παρελθόν και για το παρόν. Πολύ περισσότερο, μπορεί να συνεργαστεί με ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς».
Ο πρόεδρος και η πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ επιμένουν ότι η συγκρότηση «τρίτου πόλου» δεν μπορεί να γίνεται με επίκεντρο το ΠΑΣΟΚ, αφού δεν θέλουν να ταυτιστούν με την κυβέρνηση στην οποία μέχρι πρότινος συμμετείχαν. Αγκαλιάζουν, όμως, ευχαρίστως όσους αποστασιοποιούνται απ' αυτό. Για παράδειγμα, οι εκδηλώσεις της ΔΗΜΑΡ δίνουν βήμα σε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως η Διαμαντοπούλου, ο Μπόλαρης κ.ά.
Δεν κρύβει, βεβαίως, ο Φ. Κουβέλης ότι ο πόλος που οραματίζεται να συγκροτήσει θα έχει ως αποστολή να λειτουργεί ως «σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητα της χώρας ανατρέποντας διλημματικές επιλογές ενός νέου διπολισμού». Να έχει, δηλαδή, διακριτό ρόλο στην προσπάθεια διαμόρφωσης κυβερνητικών πλειοψηφιών. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται η συνεργασία με τη «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα» του Α. Λοβέρδου, η πρώτη τους κοινή εκδήλωση και ομιλία στη Θεσσαλονίκη, την Πέμπτη, όπου έθεσαν ως στόχο τη συγκρότηση ενός κοινού «εκλογικού μετώπου» με συνεργασία στις βουλευτικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και τις κάλπες για την Τοπική Διοίκηση. Αμφότεροι έκαναν λόγο για «σύγκλιση» των δύο κομμάτων με στόχο τη δημιουργία του τρίτου πόλου.
Διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ, η θέρμη με την οποία ο επικεφαλής του υπερασπίστηκε την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, κατά την ομιλία του σε εκδήλωση στο Τέξας, ανατροφοδότησε την αντιπαράθεση με τη μειοψηφία του κόμματος, την επονομαζόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα». Στην ιστοσελίδα που διατηρεί ο Π. Λαφαζάνης αναρτήθηκε άρθρο του Α. Μπαδόγιαννη, μέλους της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επικρίνει τον Αλ. Τσίπρα ότι σκορπά αυταπάτες αφού «η ακύρωση μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων δεν μπορεί να γίνει με διαπραγμάτευση με ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ. Θα είναι αποτέλεσμα μονομερούς, όπως λέγεται, ενέργειας». Ενέργεια η οποία - συμπληρώνει - «θα έχει ως βέβαιο, σχεδόν, αποτέλεσμα τη διακοπή της τροϊκανής χρηματοδότησης στη χώρα αλλά και τη διακοπή της χορήγησης ρευστότητας από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες (...) Η Ελλάδα θα καταφύγει σε στάση πληρωμών (...) Οι τράπεζες θα οδηγηθούν σε κατάρρευση». Σ' αυτή την περίπτωση, προσθέτει ο αρθρογράφος, δύο επιλογές υπάρχουν για την κυβέρνηση της χώρας: «Ατακτη αναδίπλωση» ή «συντεταγμένη έξοδος από την Ευρωζώνη».
Πρόκειται για μια επιλογή «εντός των τειχών», που έχουν άλλωστε ακολουθήσει κατά καιρούς και άλλα καπιταλιστικά κράτη, παραμένοντας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τις διεθνείς χρηματαγορές. Αυτό το ενδεχόμενο δεν έχει καμία σχέση με το στόχο αποδέσμευσης από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που προβάλλει το ΚΚΕ. Ετσι, η «συντεταγμένη έξοδος από την Ευρωζώνη» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας μπορεί να αποτελέσει μια επιλογή που, είτε έρθει ως αποτέλεσμα απόφασης της ελληνικής κυβέρνησης είτε ως αποτέλεσμα συνολικής αναδιάρθρωσης της Ευρωζώνης, θα έχει ως στόχο τη διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού.
Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολό του, παρά τις διαφορές που εκφράζονται μεταξύ ρευμάτων του, έχει αστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική με στόχο την εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση. Η «Αριστερή Πλατφόρμα», ως το πιο καθαρά οπορτουνιστικό στοιχείο στον ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνει να ντύσει αυτή τη στρατηγική με ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική «προβιά», συνεπικουρούμενη και από άλλες δυνάμεις (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «Σχέδιο Β»), που λειτουργούν ως «αριστεροί δορυφόροι» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας, όπως έχει αποδείξει η ιστορία της, να ενσωματώνει «αριστερές διαφωνίες» στο εσωτερικό της με στόχο να ενσωματώνει τελικά εργατικές - λαϊκές μάζες που προβληματίζονται και δραστηριοποιούνται στο κίνημα. Ως προς αυτό ας σημειωθεί η πρεμούρα της «Αριστερής Πλατφόρμας» να παρέμβει στις διεργασίες στους χώρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του «Σχεδίου Β» για συνεργασία και συγκρότηση ενός νέου οπορτουνιστικού μορφώματος. Υποδεικνύοντάς τους ότι «οι δυσκολίες συνεννόησης σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία μοιάζουν "ακατανόητες" για πάρα πολύ μεγάλα τμήματα της αριστερής κοινής γνώμης».
Κοινοβουλευτική ομάδα των «ανεξάρτητων»
Σε συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας θα προχωρήσουν οι 11 ανεξάρτητοι βουλευτές, οι οποίοι είτε έχουν αποχωρήσει ή έχουν διαγραφεί από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν στις εκλογές του 2012, κάποιοι από τους οποίους έχουν προχωρήσει και στη δημιουργία νέων κομμάτων. Επισήμως διατείνονται ότι η κίνηση αυτή τους διασφαλίζει το δικαίωμα συμμετοχής στη συζήτηση νομοσχεδίων και σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, αλλά και στην άσκηση κοινοβουλευτικού ελέγχου. Ωστόσο, δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι κινήσεις όπως αυτή γίνονται σε συνθήκες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, με σενάρια για συνεργασίες ανάμεσα σε κόμματα, ή στελέχη κομμάτων, προκειμένου να προκύψει εναλλακτική λύση στην αστική διαχείριση. Η συστέγαση σε μια κοινή κοινοβουλευτική ομάδα (που δεν είναι απλώς τεχνικό ζήτημα) επιβεβαιώνει επίσης ότι δεν έχουν βασικές στρατηγικές διαφωνίες.
Κόμματα των δικαστών και των αποστράτων
Ενα άλλο στοιχείο που αφορά διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα και αφορά κυρίως σε ένα τμήμα του στο οποίο κυριαρχεί ο εθνικισμός είναι τα δημοσιεύματα για διαμόρφωση νέων πολιτικών κομμάτων από δικαστές και απόστρατους αξιωματικούς. Τα κόμματα αυτά, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, επιδιώκουν να παίξουν ρόλο στο πέραν της ΝΔ «δεξιό» χώρο. Δεν μπορεί, βέβαια, αυτές οι κινήσεις να αντιμετωπιστούν ως ανεξάρτητες από τις συζητήσεις για την ανάγκη διαμόρφωσης ενός σοβαρού «ακροδεξιού» κόμματος, μιας συνταγματικής ακροδεξιάς, ιδιαίτερα μετά το χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης.
