Τιμήθηκε δεόντως από τον εγχώριο αστικό Τύπο, με εκτενή ρεπορτάζ, η υποτιθέμενη έξοδος της Ιρλανδίας από το καθεστώς των μνημονίων έπειτα από μία τριετία επιτήρησης και σκληρών μέτρων λιτότητας με τις προκάτ απαντήσεις στο ερώτημα «πώς τα κατάφερε η Ιρλανδία» να προσπαθούν να πείσουν και τον ελληνικό λαό να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, να κάνει κι άλλη υπομονή, γιατί φτάνουμε στο τέλος του δρόμου, όπου να 'ναι η τρόικα αποχωρεί και τα μνημόνια τελειώνουν. Αρκεί προς το παρόν να εφαρμόζουμε με απόλυτη πειθαρχία τα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας και ο λαός να πληρώνει με αίμα την καπιταλιστική κρίση.
Ας δούμε, όμως, τι πραγματικά συνέβη στην Ιρλανδία και τι άφησε πίσω η εφαρμογή των μνημονίων: Το δημόσιο χρέος της χώρας εκτοξεύτηκε από το 24,9% του ΑΕΠ το 2007 στο 124,4% το 2013, η ανεργία το 2012 είχε φτάσει το 14,7% και οι τιμές των ακινήτων έχασαν το μισό της αξίας τους. Ο τραπεζικός τομέας από την άλλη πλευρά σταθεροποιήθηκε ενώ και τα ελλείμματα μειώθηκαν, με την ιρλανδική κυβέρνηση να ετοιμάζεται να επιστρέψει για δανεισμό στις διεθνείς αγορές.
Παρά ταύτα ο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μ. Ντράγκι, δήλωσε ότι «θεωρεί χρήσιμη την υπογραφή ενός προληπτικού δανειακού προγράμματος» - ενός ακόμη μνημονίου δηλαδή, αλλά «προληπτικού» χαρακτήρα - σε περίπτωση που κατά την έξοδο της χώρας στις αγορές δεν τύχει και της καλύτερης υποδοχής.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της χώρας ετοιμάζεται την ερχόμενη χρονιά να εφαρμόσει έναν ακόμη προϋπολογισμό σκληρής λιτότητας, νέων φόρων και περικοπών των δημόσιων δαπανών, με τα ποσοστά ανεργίας να παραμένουν σε διψήφια νούμερα (12,3% προβλέπεται για το 2014) και τους ρυθμούς ανάπτυξης ελάχιστα άνω του μηδενός, στο 0,3%.
Τα παραπάνω αποδεικνύουν ίσως με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι, πρώτον, οι εφαρμοζόμενες πολιτικές λιτότητας κάθε άλλο παρά από τα μνημόνια προκύπτουν, αφού η Ιρλανδία, που βγαίνει από το μνημόνιο, συνεχίζει με προϋπολογισμό λιτότητας. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τον εργαζόμενο λαού στη χώρα μας, ότι δηλαδή τα βάσανά του δεν πρόκειται να παύσουν ούτε με την «αποχώρηση της τρόικας», ούτε αν η εφαρμοζόμενη πολιτική παύσει να εκπορεύεται από τις ρήτρες των μνημονίων και υπακούει στις κατευθύνσεις κάποιας «αριστερής» διαχείρισης στα πλαίσια της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Χρειάζονται άλλου τύπου αλλαγές, ριζικού χαρακτήρα, που μόνο ο λαός μας με την οργανωμένη πάλη του μπορεί να επιβάλει, δηλαδή μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική, λαϊκή εξουσία.
