Μετά την ανακοίνωση της δημιουργίας του «μεγάλου συνασπισμού» στη Γερμανία με τη συμφωνία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU)/ Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) και των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) «ξεμύτισαν» αναλύσεις στο διεθνή και τον ντόπιο αστικό Τύπο ότι τάχα «κάτι καλύτερο θα προκύψει για το μέλλον της ΕΕ». Ο λόγος γι' αυτό, όπως λένε για παράδειγμα τα χτεσινά «Νέα» σε ανάλυσή τους, είναι ότι «Μέρκελ και Σόιμπλε δε θα είναι πια μόνοι», η συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών θα έχει θετικά αποτελέσματα, γιατί οι σοσιαλδημοκράτες «είναι πιο ανοιχτοί στην αλληλεγγύη με τις οικονομίες του Νότου».
Επίσης, επιστρατεύεται η ελπίδα για διαφοροποίηση που μπορεί να υπάρξει στο εσωτερικό της Γερμανίας με αλλαγή στην αυστηρή πολιτική λιτότητας, πιθανή τόνωση της ζήτησης από αυξήσεις στους μισθούς, αλλά και η δυνατότητα να αυξηθούν οι εισαγωγές προς τη χώρα και ...να ωφεληθούν και οι χώρες κυρίως του Νότου, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Ταυτόχρονα, επισημαίνεται ότι η δημοσιονομική πειθαρχία θα συνεχιστεί και στη Γερμανία και την Ευρωζώνη όπως και οι απαιτήσεις προς τις υπερχρεωμένες χώρες να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις τους, δηλαδή αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας.
Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά:
Πρώτον: Η συμμετοχή της σοσιαλδημοκρατίας θα έχει θετική επίπτωση; Η αλήθεια είναι ότι οι όποιες διαφοροποιήσεις των σοσιαλδημοκρατών τόσο στη Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες μη εξαιρουμένης και της χώρας μας, υπάρχουν αλλά είναι ελάχιστες, επιμέρους, δεν αλλάζουν το κοινό στρατηγικό πλαίσιο με τους λεγόμενους συντηρητικούς, νεοφιλελεύθερους. Και αυτό το κοινό στρατηγικό πλαίσιο είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, σε όφελος των μονοπωλιακών ομίλων. Γι' αυτό, άλλωστε, μπορούν και συγκυβερνούν. Αυτό πρέπει να είναι το βασικό κριτήριο για τους εργαζόμενους. Ιδιαίτερα τώρα, που η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται στη φάση της κρίσης, επιτίθενται από κοινού στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Η κυβερνητική συμφωνία CDU - SPD στη Γερμανία, δεν αμφισβητεί, ίσα - ίσα το αντίθετο, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Οι ελπίδες για αύξηση εισαγωγών στη Γερμανία που θα ωφελήσει τις χώρες του Νότου σκοντάφτουν στον ανταγωνισμό και στους όρους ανισομετρίας. Αλλά ακόμη και αν υπάρξει θα ωφελήσει το κεφάλαιο, για τους λαούς θα είναι μηδέν το αντίκρισμα.
Η σοσιαλδημοκρατία, και στη Γερμανία, έχει αποδείξει, από τα γεννοφάσκια της, ότι είναι πτέρυγα της αστικής διαχείρισης, με σημαντική προσφορά στη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και ιδιαίτερη «μαεστρία» στην ενσωμάτωση και την εξαγορά λαϊκών συνειδήσεων. Ειδικά μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τις ανάγκες που είχε ο καπιταλισμός να αντιμετωπίσει το σοσιαλιστικό σύστημα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων σ' αυτό, η σοσιαλδημοκρατία χειραγωγούσε δίνοντας μεγάλες κοινωνικές παροχές. Τώρα, η δυνατότητα τέτοιων ελιγμών έχει τελειώσει. Πολύ περισσότερο σήμερα οι σοσιαλδημοκράτες, έχοντας μπροστά το ζήτημα της κρίσης στην Ευρωζώνη ταυτίζονται με τους συνεταίρους τους στο ότι πρέπει να συνεχιστεί η πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και οι αναδιαρθρώσεις, για να επανακάμψει η κερδοφορία των καπιταλιστών. Η δήθεν «αναπτυξιακή» πλευρά που προβάλλουν δεν αφορά στη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αλλά υπηρετεί ακριβώς το στόχο της κερδοφορίας. Αλλωστε, με τους σοσιαλδημοκράτες στην κυβέρνηση επί Γκέρχαρντ Σρέντερ είναι που μπήκαν τα θεμέλια για τη λεγόμενη «Ατζέντα 2010» που πάγωσε τους μισθούς, έκοψε δραστικά κοινωνικές παροχές, διεύρυνε τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, δημιούργησε τα πλεονάσματα που καρπώθηκαν οι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Δεύτερο. Η προγραμματική συμφωνία μπορεί να βοηθήσει την ανάπτυξη; Η απάντηση είναι ναι. Αυτό μπορεί να συμβεί αλλά αυτό αφορά το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι θα είναι και πάλι οι χαμένοι. Με βάση τα κύρια σημεία της προγραμματικής συμφωνίας, που οι σοσιαλδημοκράτες προσπαθούν να «πουλήσουν» ως δική τους επιτυχία, ο κατώτατος μισθός των 8,5 ευρώ την ώρα ανοίγει τη δυνατότητα από το Γενάρη του 2015, για όσους σήμερα παίρνουν παραπάνω, με βάση Συλλογικές Συμβάσεις, να μειωθεί ο μισθός τους, ενώ για περιπτώσεις που σήμερα παίρνουν λιγότερα, δηλαδή αρκετά εκατομμύρια, η εφαρμογή θα αρχίσει από το 2017. Βεβαίως, αξίζει της προσοχής ότι ακόμα και σε αυτό το μέτρο διατυπώνονται επιφυλάξεις από τους Γερμανούς βιομήχανους που θεωρούν ότι μπορεί να επηρεάσει την ανταγωνιστικότητα. Ιδιαίτερα προβάλλεται - αφού και ο πρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών Σίγκμαρ Γκάμπριελ αναλαμβάνει εκτός από αντικαγκελάριος και «υπερ-υπουργός» Οικονομίας και Ενέργειας - η στροφή στις ανανεώσιμες «πράσινες» πηγές Ενέργειας, μια κίνηση που βέβαια δε γίνεται από ευαισθησία στο περιβάλλον, αλλά αποτελεί σημαντική διέξοδο για συσσωρευμένα κεφάλαια. Επίσης, το μέτρο για όσους εργαζόμενους έχουν πληρώσει εισφορές για 45 έτη για να μπορούν να αποκτούν δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 63 τους χρόνια αντί για τα 67, είναι περισσότερο για τις εντυπώσεις και αφορά ελάχιστους εργαζόμενους. Στην ίδια κατηγορία, εντάσσονται και μέτρα της προγραμματικής συμφωνίας όπως για τη διπλή υπηκοότητα των παιδιών μεταναστών, ή σε ό,τι αφορά την ανεργία των νέων στην ΕΕ με τα γνωστά προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, αλλά και τα ευχολόγια περί αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Τρίτον. Αν αμβλυνθούν κάποιες οξείες γωνίες στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, θα αλλάξει η ζωή των λαϊκών στρωμάτων; Οι σοσιαλδημοκράτες και η υπουργός τους, που ανέλαβε αυτόν τον τομέα, εξαγγέλλουν υποτίθεται κάποιες παρεμβάσεις. Για παράδειγμα, να «διορθωθούν στρεβλώσεις» στα λεγόμενα «μίνι-τζομπς» των 400 ευρώ το μήνα για 7 περίπου εκατομμύρια εργαζόμενους ή με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους. Μερεμέτια, που μάλιστα απαιτεί και το κεφάλαιο πιθανά να γίνουν. Ομως, αυτό δε θα αλλάξει την καπιταλιστική εκμετάλλευση που βιώνει η εργατική τάξη της Γερμανίας, ντόπιοι και οι πολλοί μετανάστες. Ταυτόχρονα, με βάση τις εκτιμήσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη), η ανάπτυξη στην Ευρωζώνη προβλέπεται αναιμική της τάξης του 1% του ΑΕΠ για την επόμενη χρονιά, ενώ στην ίδια τη Γερμανία θα φτάσει το 1,7%. Εκτιμήσεις που επιβεβαιώνουν τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής στη Γερμανία και στην Ευρωζώνη, αφού η κρίση δε δείχνει σοβαρά σημάδια ξεπεράσματος. Η επίθεση στην εργατική τάξη, στους λαούς θα συνεχίζεται με ένταση.
Γι' αυτό και στη Γερμανία και στη χώρα μας οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις διευθετήσεις και τα παζάρια των αστών, ή τα διάφορα μείγματα διαχείρισης που προβάλλονται, αν και στην περίπτωση του SPD ούτε καν διαφορετικό μείγμα δεν υπάρχει και ας καλλιεργούνται ελπίδες. Φρούδες ελπίδες ως μέσο συνέχισης της ανοχής του λαού μας στην πολιτική που τον έχει χρεοκοπήσει. Ο δρόμος των εργατών, των λαϊκών κινημάτων είναι να δυναμώσουν την αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη για να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που τους στερεί, σε μια εποχή που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, να ζήσουν απολαμβάνοντας τον πλούτο που παράγουν.
