Το πρώτο κουδούνι που χτυπά σήμερα το πρωί στα σχολεία, για μια ακόμα σχολική χρονιά, αποκαλύπτει τα «επιτεύγματα» της αντιλαϊκής πολιτικής που τσακίζει και το μορφωτικό δικαίωμα.
Φέτος, ξεχωρίζει το πρόβλημα της έλλειψης εκπαιδευτικών. Μετά από μία μακροχρόνια πολιτική διορισμών με το σταγονόμετρο, επέκτασης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση, τα σχολεία θα ανοίξουν με χιλιάδες κενά να περιμένουν τους αναπληρωτές, όσους τελικά προσληφθούν.
Οι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών βρίσκονται στη σφαίρα της εξαγγελίας και μάλιστα μόνο από τον υπουργό Παιδείας, χωρίς τίποτα να μαρτυρά ότι η κυβέρνηση η οποία έχει πολιτικές αποφάσεις και θεσμικό πλαίσιο που προβλέπει και απολύσεις στο Δημόσιο, προτίθεται να διορίσει αριθμό εκπαιδευτικών ικανό να καλύψει τις ανάγκες.
Από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας, αντί να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες, διαμορφώνεται μία νέα πραγματικότητα με σοβαρές εκπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αξιοποιώντας το θεσμικό πλαίσιο που υπαγορεύει τμήματα 25 - 27 μαθητών, παιδιά από την πρώτη δημοτικού μέχρι την Γ' Λυκείου στοιβάζονται σε πληθωρικά τμήματα. Καθηγητές θα κληθούν να διδάξουν μαθήματα διαφορετικά από αυτά της ειδικότητάς τους. Παιδιά δημοτικού θα περιφέρονται και φέτος από τάξη σε τάξη, μόνο και μόνο για να κρατιούνται μέσα στο σχολείο. Τα ολοήμερα ΕΑΕΠ θα αποτελέσουν πηγή από την οποία θα αντληθούν οι εκπαιδευτικοί που λείπουν στο πρωινό πρόγραμμα. Αυτά και άλλα παρόμοια προβλέπει η διαχείριση της μεγάλης υποβάθμισης της εκπαίδευσης, στην οποία έχουν καταδικάσει το δημόσιο σχολείο οι πολιτικές κυβέρνησης - ΕΕ - μεγάλου κεφαλαίου. Με το μορφωτικό δικαίωμα των παιδιών να δέχεται ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα.
Την ίδια στιγμή, σε εξέλιξη είναι η εφαρμογή των σχεδιασμών για διεύρυνση των ταξικών ανισοτήτων στη μόρφωση, αυτό κάνει το νέο σχολείο, το «νέο» λύκειο που είναι προσανατολισμένο όσο ποτέ, όχι στην παροχή μόρφωσης αλλά αποκλειστικά στην εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, που απαιτεί ταυτόχρονα να βάζει η λαϊκή οικογένεια βαθιά «το χέρι στην τσέπη» για τη συμμετοχή των παιδιών της σ' αυτό το σχολείο, αλλά και στο «καλούπι» της τράπεζας θεμάτων, στοχεύοντας στο διώξιμο παιδιών των λαϊκών οικογενειών από το Λύκειο και στο σπρώξιμό τους από νωρίς σε υποβαθμισμένες καταρτίσεις.
Η έναρξη της σχολικής χρονιάς βρίσκει τα σχολεία λιγότερα. Νέες συγχωνεύσεις και καταργήσεις ήρθαν το καλοκαίρι να προστεθούν στο σαρωτικό κύμα συγχωνεύσεων που έγινε πριν από τρία χρόνια.
Επαναλαμβάνεται το σκηνικό με την αβεβαιότητα στη μεταφορά των μαθητών από και προς το σχολείο τους, αφού οι κυβερνήσεις επιλέγουν να αποτελεί και αυτό αντικείμενο επιχειρηματικής δραστηριότητας, αντί για τη δημιουργία κρατικού φορέα που θα αναλαμβάνει σε μόνιμη βάση με ασφάλεια τις μετακινήσεις όσων παιδιών χρειάζονται για τα σχολεία.
Τα σχολεία, χτυπημένα από την υποχρηματοδότηση, βρίσκονται μπροστά σε μία ακόμα χρονιά αναζήτησης πόρων για να πληρώσουν λογαριασμούς, για πετρέλαιο, για συντήρηση, ενώ εντείνονται οι λογικές για αναζήτηση χορηγών, για εμπορική εκμετάλλευση, για περισσότερα βάρη στους γονείς μέσω αυξημένων τελών.
Σαν πρόκληση φαντάζει να μιλά σήμερα η κυβέρνηση για «αξιολόγηση» στο όνομα της «αναβάθμισης», όταν τα προβλήματα «βγάζουν μάτι», ενώ παράλληλα αποκαλύπτεται ότι στόχος της είναι η εντονότερη προσαρμογή του σχολείου στην κυρίαρχη πολιτική.
Τα προβλήματα πια δεν μπορούν να κρυφτούν, όσα επικοινωνιακά μέσα κι αν χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση. Η καταγραφή τους όμως δεν αρκεί. Υπάρχει ένοχος για αυτά: Η πολιτική τής ολοένα και πιο σφιχτής ένταξης της εκπαίδευσης στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος των πραγματικών λαϊκών αναγκών και τεράστιων δυνατοτήτων που δίνει η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνικής, των συσσωρευμένων γνώσεων της ανθρωπότητας. Υπάρχει ταξικό πρόσημο σε αυτήν την πολιτική, με τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να είναι αυτά που θα κάνουν μάθημα στερούμενα τα αυτονόητα, που προορίζονται να μορφώνονται μέχρι ενός σημείου.
Οι αγωνιστικές παρεμβάσεις από γονείς, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους, μαθητές που δε συμβιβάζονται μ' αυτήν την κατάσταση, πρώτ' απ' όλα από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, δείχνουν το δρόμο. Σε ρότα που θα ανοίγει το δρόμο για να κατακτηθεί η Παιδεία που αξίζει στα παιδιά.
