Της Κάλι Καρά
Στον καπιταλισμό οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής εμποδίζουν να γίνεται αξιοποίηση των δυνατοτήτων που η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας επιτρέπει, με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Έτσι εξηγείται πως η εμπορευματική αξιοποίηση των τεχνολογιών στο διαγνωστικό τομέα είναι κυρίαρχη, ενώ η διείσδυση και η εδραίωση των μονοπωλιακών ομίλων σε όλο το φάσμα υπηρεσιών Υγείας είναι γεγονός.
Σύμφωνα με στοιχεία του 2011, από τους 323 μαστογράφους μόνο οι 52 (16%) είναι εγκατεστημένοι σε δημόσια νοσοκομεία. Από τους 199 αξονικούς τομογράφους το Δημόσιο κατέχει τους 48 (24%). Από τις 109 γ-κάμερες (για σπινθηρογραφήματα) οι 38 (25%) είναι στο Δημόσιο. Η αναλογία μαγνητικών τομογράφων και υπερηχοτομογράφων κατά τα 3/4 ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα.
Η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στο όνομα του εξορθολογισμού, μειώνουν συνεχώς τις δαπάνες στην Υγεία, ενώ ο συνολικός τζίρος του ιδιωτικού τομέα στην Υγεία πολλαπλασιάζεται.
Στον προϋπολογισμό του 2014 η κρατική επιχορήγηση στα νοσοκομεία είναι μειωμένη κατά 32,2% σε σχέση με το 2013. Η μείωση αυτή το πρώτο τρίμηνο του 2014 εκφράστηκε με μείωση κατά 9% συνολικά των λειτουργικών δαπανών των δημόσιων νοσοκομείων σε σχέση με το 2013. Κάθε ευρώ που κόβεται από την Υγεία, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι ασθενείς το πληρώνουν με συμμετοχές, πληρωμές, ταλαιπωρία, υπονόμευση της υγείας τους.
Να πώς προκύπτει το δυσβάσταχτο κόστος της Υγείας για τους Έλληνες πολίτες που βρίσκονται στη δύσκολη θέση, εν μέσω κρίσης, να πληρώνουν από την τσέπη τους τα περισσότερα χρήματα σε σχέση με το εισόδημά τους για υπηρεσίες Υγείας από όλους τους πολίτες χωρών - μελών του ΟΟΣΑ.
Δεν τους έφτανε αυτό.
Σήμερα, με πρόσχημα τον εξορθολογισμό, η κυβέρνηση παρεμβαίνει και χειραγωγεί το επιστημονικό έργο των γιατρών, καθώς αυτοί θα είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν όχι με βάση το δικό τους επιστημονικό κριτήριο, αλλά με βάση τα πρωτόκολλα ιατρικών πράξεων, ενώ οι ασθενείς θα αναγκάζονται να αγοράζουν τις ιατρικές υπηρεσίες και τα φάρμακα, αν αυτές δεν προβλέπονται από το Πρωτόκολλο.
Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης. Θα γιατρευτεί όποιος έχει να πληρώσει.
Η αναζήτηση λύσης των λαϊκών προβλημάτων στην Υγεία με άλλον τρόπο διαχείρισης (βλ. ΣΥΡΙΖΑ), εντός της ΕΕ και με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο, όχι μόνο δε λύνει προβλήματα, αλλά οδηγεί στην επιδείνωσή τους. Δεν χειραφετεί, αλλά εγκλωβίζει το κίνημα στις επιλογές του κεφαλαίου, οδηγεί στην απογοήτευση.
Από την άλλη, η εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα ανέδειξε ότι είναι δυνατόν η έννοια της πρόληψης (πρωτογενής, δευτερογενής, τριτογενής) να αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία και ότι αυτή περνάει κυρίως μέσα από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και τον οικογενειακό γιατρό. Η βασική διαφορά στη «φιλοσοφία» σε σχέση με τον καπιταλισμό είναι πως η Υγεία είναι στην ευθύνη ολόκληρης της κοινωνίας, μέσω του σοσιαλιστικού κράτους και όχι ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου. Αυτό αποτελεί θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο δρόμους ανάπτυξης (καπιταλιστικό και σοσιαλιστικό) και αντανακλάται και στην εξασφάλιση των κοινωνικών προϋποθέσεων για την πλήρη ανάπτυξη του κοινωνικού ρόλου του γιατρού στο σοσιαλισμό, όπως και όλων των εργαζομένων, ο οποίος είναι αναπόσπαστος από το επιστημονικό του έργο.
Οι τεράστιες δυνατότητες που δημιουργεί ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος, οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας στον τομέα της Υγείας, η ύπαρξη μεγάλου αριθμού εξειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού δεν μπορούν να αξιοποιηθούν για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών στην Υγεία, όσο υποτάσσονται στο καπιταλιστικό κέρδος, δηλαδή χωρίς κοινωνικοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων και κεντρικό σχεδιασμό.
