Βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κυβερνητική πολιτική είναι ότι «οι κυβερνητικοί συνεταίροι παίζουν τα ρέστα τους με μοναδικό άγχος την προσωπική πολιτική επιβίωσή τους».
Αραγε τα κόμματα της συγκυβέρνησης κινούνται με βασικό κριτήριο την πολιτική τους επιβίωση; Αυτός ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ συσκοτίζει το ταξικό περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής όπως και το ρόλο της εκάστοτε κυβέρνησης, που, στο πλαίσιο της εξουσίας του κεφαλαίου, αναλαμβάνει να διαχειριστεί τις υποθέσεις του. Η ίδια η αστική τάξη θα είχε ξεφορτωθεί κλοτσηδόν πολιτικό προσωπικό που θα άγονταν και θα φέρονταν μόνο με γνώμονα την πολιτική του επιβίωση και όχι τα συμφέροντά της. Μάλιστα, σε συνθήκες όπως οι σημερινές, αυτά τα συμφέροντα δεν επιτρέπουν να παρεισφρήσει κανένας άλλος παράγοντας στη χάραξη του βηματισμού που προστάζει η ικανοποίησή τους.
Σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να υποβιβάσει επιλογές της συγκυβέρνησης σε ό,τι αφορά το μείγμα διαχείρισης, σαν υποβολιμαίες από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Γιατί και η δικιά του πολιτική κινείται στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο με αυτόν της συγκυβέρνησης, υπηρετεί την ίδια στρατηγική στόχευση: Την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Αλλωστε, οι διαφωνίες του με την πολιτική της συγκυβέρνησης έχουν ως αφετηρία πώς θα εξυπηρετηθεί καλύτερα και πιο γρήγορα ο προαναφερόμενος στόχος, σε συνδυασμό βεβαίως με το ποιος είναι ικανότερος να αποσπά τη λαϊκή συναίνεση. Γι' αυτές τις «ικανότητές» του δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο.
***
Αλλο επιχείρημα λέει: «Η στρατηγική αυτή, σε μια περίοδο κατάρρευσης της κυβέρνησης, λειτουργεί ως τετελεσμένο, ως ανάχωμα για να εμποδιστεί η νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο θα ψηφιστεί από το λαό».
Εδώ, βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ μάς δουλεύει κανονικά. Αυτό που δεσμεύει τον ΣΥΡΙΖΑ και προδιαγράφει ως αντιλαϊκό το περιεχόμενο της πολιτικής που θα εφαρμόσει είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που θέλει να διαχειριστεί, η φιλομονοπωλιακή στρατηγική της ΕΕ, στο όνομα της οποίας πίνει νερό, η αναγνώριση του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία σαν ευθύνη του λαού να το αποπληρώνει στο διηνεκές. Εξάλλου, ο ίδιος δηλώνει ότι το «κράτος έχει συνέχεια». Αυτή, άλλωστε, την πρακτική βλέπουμε να εφαρμόζει στην Περιφέρεια Αττικής, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «νέο προϋπολογισμό», που ήταν ίδιος με αυτόν της διοίκησης Σγουρού.
Αυτές οι δεσμεύσεις εκφράζονται και στο ίδιο το πρόγραμμά του, για αυτό άλλωστε στα εργατικά - λαϊκά στρώματα υπόσχεται ψίχουλα και διαχείριση της φτώχειας, ενώ δε δεσμεύεται με τίποτα για μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων (π.χ. επαναφορά 13ου και 14ου μισθού, συντάξεων κ.λπ.) ούτε, βεβαίως, για την κατάργηση του αντιλαϊκού - αντεργατικού θεσμικού πλαισίου.
***
Λέει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ: «Αυτήν την "παρακαταθήκη" παραβίασης της δημοκρατίας αφήνει το μνημονιακό κατεστημένο, δημιουργώντας μάλιστα, προς στιγμήν, την εντύπωση ότι ανοίγει και άλλα θέματα, φτιάχνοντας ένα κουβάρι εθνικών θεμάτων. Από την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την επανεκκίνηση της οικονομίας, μέχρι την απομείωση του χρέους κι ακόμα παραπέρα, μέχρι την αντιμετώπιση πιθανών κρίσεων στα εθνικά θέματα. Πόσο απέχει η ψυχρή από τη θερμή κρίση;».
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ΣΥΡΙΖΑ οι εξελίξεις στο Κυπριακό και την πρόσφατη τριμερή συνάντηση Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου δεν προκύπτουν εξαιτίας της όξυνσης των αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, αλλά ως μια προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να παίξει - πάλι για εκλογικούς λόγους - το χαρτί ενός θερμού επεισοδίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει συνειδητά τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις αντιθέσεις της περιοχής και ταυτόχρονα να επιδιώξει την περίφημη αναβάθμισή της. Ετσι, ουσιαστικά συσκοτίζει την ουσία των κινδύνων που υπάρχουν για τους λαούς της περιοχής.
Πολύ απλά γιατί και ο ίδιος συγκλίνει στο στόχο της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας, στο να αποκτήσει μια πιο «ενεργό» εξωτερική πολιτική με πρωτοβουλίες στην περιοχή, προτάσσοντας τη συμμετοχή στο ευρωατλαντικό πλαίσιο (ΝΑΤΟ και ΕΕ, δεν είναι τυχαίο ότι τα περί «συνέχειας του κράτους» ειπώθηκαν στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας), αλλά, προβάλλοντας ταυτόχρονα και την ανάγκη συμμαχίας και με άλλα ανερχόμενα καπιταλιστικά κράτη. Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, διαμαρτύρεται απλώς για τους όρους με τους οποίους γίνεται. Φτάνοντας, μάλιστα, να γκρινιάζει ότι δημιουργούνται άξονες έξω από το πλαίσιο των υπαρχουσών συμμαχιών, δηλαδή το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
***
Οπως είναι κατανοητό, η αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη συγκυβέρνηση κάθε άλλο παρά αντιπολίτευση είναι όσον αφορά το σημερινό αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης, κάθε άλλο παρά αντιπολίτευση είναι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης. Πρόκειται για αντιπολίτευση που γίνεται στον ανταγωνισμό τους για το πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα αυτοί οι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί. Ας σκεφθούν οι εργαζόμενοι ότι, αν δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αντιπολίτευση απ' τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων του λαού, πώς θα κυβερνήσει στο όνομα αυτών των συμφερόντων;
