Δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί, από κάθε φυλετική κοινότητα, διαδήλωσαν πριν από λίγες μέρες σε πολλές μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ διαμαρτυρόμενοι για την προκλητική αθώωση του λευκού αστυνομικού που σκότωσε τον 18χρονο Αφροαμερικανό Μάικλ Μπράουν τον περασμένο Αύγουστο
Από τις διαδηλώσεις κατοίκων του Φέργκιουσον την περασμένη Τρίτη
Το «καζάνι» των οξυμένων κοινωνικών, οικονομικών και ταξικών ανισοτήτων στις ΗΠΑ «κόχλαζε» για άλλη μία φορά, μέσα στην περασμένη βδομάδα, με αφορμή την προκλητική απαλλαγή του λευκού αστυνομικού Ντάρεν Γουίλσον για την εν ψυχρώ δολοφονία του 18χρονου άοπλου Αφροαμερικανού, απόφοιτου λυκείου, Μάικλ Μπράουν στις αρχές του περασμένου Αυγούστου στο Φέργκιουσον του Μιζούρι. Η αθωωτική απόφαση του λεγόμενου «Μεγάλου Δικαστηρίου Ενόρκων» στο Μιζούρι άναψε, όπως αναμενόταν, νέες «φωτιές» σε μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού, που όσο περνούν τα χρόνια νιώθει αγριότερα την κρατική και αστυνομική βία αλλά και την καταπίεση της αστικής τάξης σε κάθε επίπεδο ζωής: Στα σχολεία, που υποβαθμίζονται λόγω έλλειψης επιδοτήσεων ιδιαίτερα στις εργατικές συνοικίες και στις φτωχές αγροτικές κοινότητες. Στην ανώτατη εκπαίδευση, που κατακτιέται κυρίως με πολυετή (δυσβάσταχτα για τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά) τραπεζικά δάνεια. Στην Υγεία, που έχει παραδοθεί εδώ και δεκαετίες στους «γύπες» των φαρμακευτικών μονοπωλίων και της βιομηχανίας «ιατρικών κέντρων». Στην υποθηκευμένη εργασία, που έχει καταρρακωθεί από την ημιαπασχόληση, τους μισούς μισθούς, τα πετσοκομμένα επιδόματα και εργατικά δικαιώματα.
Δεν ήταν έτσι περίεργο που πλήθη πολλών δεκάδων χιλιάδων Αμερικανών κάθε ηλικίας και φυλετικής καταγωγής συμμετείχαν την περασμένη βδομάδα σε μαζικές κινητοποιήσεις και πορείες διαμαρτυρίας, που πραγματοποιήθηκαν όχι μόνο στο Μιζούρι αλλά και στα αστικά κέντρα της Ν. Υόρκης, του Σικάγο, του Λος Αντζελες, του Σιάτλ, του Οκλαντ και της Ουάσιγκτον. Η ατιμώρητη αστυνομική βία, με τις ευλογίες ενός βαθιά ταξικού αστικού δικαστικού συστήματος, δεν ήταν δυνατόν να απασχολήσει μόνο τους Αφροαμερικανούς αλλά και τους Αμερικανούς από άλλες φυλετικές κοινότητες (λευκοί, Ισπανόφωνοι, Ασιάτες), που νιώθουν πως βρίσκονται στο στόχαστρο των κρατικών αρχών καταστολής. Διόλου «τυχαία», τα αυξανόμενα θύματα αστυνομικής βίας δεν είναι μόνο Αφροαμερικανοί, ούτε μόνο Ισπανόφωνοι, ούτε μόνο Ασιάτες, ούτε μόνο λευκοί. Προέρχονται από την εργατική τάξη και τα ασθενέστερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, αφού σχεδόν κανένα από τα θύματα αστυνομικής βίας «δεν έτυχε» να είναι αστός και να χάσει τη ζωή του από τα αστυνομικά πυρά στα πολυτελή προάστια των πλουσίων της Καλιφόρνια, της Ν. Υόρκης, της Ουάσιγκτον...
Η στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση και αμφίεση των αστυνομικών στην Ατλάντα «βγάζει μάτι»...
Είναι συνεπώς πιο «εύκολο», αν όχι πιο «ανώδυνο», να ερμηνεύει κανείς την υπόθεση του αδικοχαμένου νεαρού Μάικλ Μπράουν ως μία «κλασική» περίπτωση ρατσιστικής αστυνομικής βίας, ιδιαίτερα μετά την πιο πρόσφατη, κραυγαλέα, εν ψυχρώ δολοφονία του 12χρονου Αφροαμερικανού μαθητή Ταμίρ Ράις στο Κλίβελαντ του Οχάιο το προπερασμένο Σάββατο από λευκό αστυνομικό ενώ έπαιζε με ψεύτικο αεροβόλο στο πάρκο της πόλης. Εντούτοις, αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι «μόνο ή κυρίως» κρούσματα ρατσιστικής βίας αλλά βαθιά ταξικής.
Θύματα βίας ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής
Η ανάλυση δεδομένων από τα αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών, που καταγράφουν στατιστικά στοιχεία για όλες τις ανθρωποκτονίες στις ΗΠΑ, αναδεικνύουν ότι από το 1999 ως το 2011 σκοτώθηκαν πάνω από 5.000 Αμερικανοί πολίτες, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, στη διάρκεια αστυνομικών επιχειρήσεων. Το νούμερο αυτό είναι μεγαλύτερο (σε απόλυτους αριθμούς) και από εκείνο των Αμερικανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν από το 2003 ως το 2011 στο Ιράκ.
Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, από αυτούς τους περίπου 5.000, οι 3.596 ήταν λευκοί Αμερικανοί και οι 1.465 Αφροαμερικανοί. Ο κοινός «παρονομαστής» και στις δύο περιπτώσεις ήταν ταξικός, καθώς τα θύματα αστυνομικής βίας προέρχονταν, ως επί το πλείστον, από υποβαθμισμένες φτωχογειτονιές και εργατικές συνοικίες.
Η Αμερικανίδα καθηγήτρια εγκληματολογίας Κάντις Μακόι στο Κολέγιο Ποινικής Δικαιοσύνης Τζον Τζέι στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης διαπίστωσε σε πρόσφατες έρευνές της ότι η αστυνομική βία έχει περισσότερο ταξικό παρά φυλετικό χαρακτήρα. Η ίδια παρατηρεί ότι οι βίαιες αστυνομικές επιχειρήσεις είναι συχνότερες όταν σχετίζονται με κατηγορίες ή κρούσματα ποινικών κακουργημάτων, τα οποία συχνά θεωρούνται πως έχουν άμεση συνάρτηση με τη φτώχεια, την ανεργία και παράγοντες που οξύνουν την υψηλή εγκληματικότητα και που παρατηρούνται σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές ανεξαρτήτως φυλετικής σύνθεσης του πληθυσμού.
Στο «θερμοκήπιο» της φτώχειας και της εκμετάλλευσης
Στις αρχές του τρέχοντος έτους, η ομοσπονδιακή Υπηρεσία Απογραφής των ΗΠΑ (US Census Bureau) ανακοίνωσε πως ένας στους τρεις Αμερικανούς (περίπου 100.000.000 άνθρωποι) «έπεσαν» κάτω από το όριο της φτώχειας, το οποίο επισήμως ορίζεται για ένα άτομο στα 11.500 δολάρια και για τετραμελή οικογένεια στα 23.000 δολάρια ετήσια.
Σύμφωνα με αυτήν την έρευνα, το 31,6% των Αμερικανών «περιέπεσε σε κατάσταση φτώχειας για τουλάχιστον δύο μήνες» κατά τη διετία 2009 - 2011, δηλαδή κατά 4,5% περισσότεροι από ό,τι την περίοδο από το 2005 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια της ύφεσης, οι Αμερικανοί περιήλθαν σε κατάσταση ένδειας για τουλάχιστον 6,6 μήνες, από 5,7 μήνες κατά μέσο όρο την προηγούμενη περίοδο.
Η «ακτινογραφία» της φτώχειας, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Απογραφής στις ΗΠΑ, δείχνουν πως αυτή δεν πλήττει μόνο τους Αφροαμερικανούς αλλά και τους Ισπανόφωνους, τους ηλικιωμένους (λευκούς και μαύρους) άνω των 65 ετών, τις ανύπαντρες μητέρες και τα παιδιά. Κατά συνέπεια, η ρατσιστική αστυνομική βαρβαρότητα είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου βαθιών οικονομικών και ταξικών ανισοτήτων που φέρνει στον αμερικανικό λαό το, κατά τα άλλα, «προοδευτικό μείγμα» διαχείρισης της κρίσης της κυβέρνησης Ομπάμα. Μείγμα διαχείρισης που βρίσκει και στη χώρα μας επίδοξους μιμητές μεταξύ άλλων και από τον ΣΥΡΙΖΑ, που τη σερβίρουν ως την τάχα «εναλλακτική» απάντηση «στο νεοφιλελευθερισμό και την πολιτική λιτότητας στην ΕΕ».
Ομως το ζήτημα είναι ότι τα λαϊκά στρώματα που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο υποφέρουν, γιατί αυτόν τον καρπώνονται τα μονοπώλια. Αυτή είναι και η αιτία των δεινών τους στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι συνεπώς η πηγή του προβλήματος και γι' αυτό αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μία «άλλου τύπου» διαχείριση.
Αυτή είναι η «καρδιά» του προβλήματος και προφανώς δεν είναι δυνατόν να λυθεί ποτέ δίχως οργανωμένο λαϊκό κίνημα και επαναστατική πρωτοπορία, Κομμουνιστικό Κόμμα, που θα προσανατολίζει ταξικά το κίνημα. Γι' αυτό, εν απουσία οργανωμένου λαϊκού κινήματος, οι εκδηλώσεις οργής στις ΗΠΑ και οπουδήποτε αλλού μέλλει να ξεφουσκώνουν μέχρι την επόμενη αφορμή λαϊκής αγανάκτησης ή να χειραγωγούνται σε ενδοαστικές αντιθέσεις.
