Μπορεί να μοιάζει πολιτικό παράδοξο. Πρώην υφυπουργός της «μνημονιακής» κυβέρνησης του Γ. Α. Π. και του Καστελλορίζου να εντάσσεται στο ΣΥΡΙΖΑ. Βουλευτής που έχει ψηφίσει όποιο μνημόνιο κυκλοφορούσε στη Βουλή τα τελευταία 4 χρόνια να ρητορεί υπέρ του «αντιμνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ. Πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μετά της ΔΗΜΑΡ που έχει ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, το μνημόνιο των μνημονίων, να επιχειρηματολογεί για την ανάγκη κυβέρνησης με κορμό τον «αντιμνημονιακό» ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγες ημέρες ήταν έτοιμος να ανοίξει τις αγκάλες του για να υποδεχτεί, προεκλογικά, εκείνους που πριν μερικούς μήνες τους αποκαλούσε «Τσιριμώκους», «Καρατζαφέρηδες της αριστεράς», «μνημονιακή αριστερά», δηλαδή τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ετσι, οι «Καρατζαφέρηδες» μετατράπηκαν σε δύναμη ευθύνης και χωράνε στο μέτωπο που θα φέρει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Το προξενιό, όμως, δεν προχώρησε, όχι για λόγους ιδεολογικο-πολιτικούς αλλά για λόγους μοιράσματος κοινοβουλευτικών θέσεων, με δεδομένο ότι τα αιτήματα για υποψηφιότητες στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλές...
Μια παροιμία λέει: «Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι. Οπως, επίσης, είναι απολύτως εύλογο να πει κάποιος ότι είναι λογικό κόμματα που διεκδικούν την αστική διακυβέρνηση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του συστήματος να λένε άλλα τη μία και άλλα την άλλη. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν το έχει ζήσει αυτό ο λαός; Ποιος δε θυμάται ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σκυλοβρίζονταν επί δεκαετίες αλλά τα βρήκαν και κυβέρνησαν μαζί (σ.σ. και με τη ΔΗΜΑΡ) όταν το αστικό πολιτικό σύστημα το χρειάστηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου; Βέβαια, με βάση αυτή την εμπειρία, εάν δει κανείς το σημερινό καβγά ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει εύλογους συνειρμούς για το μέλλον...
Είναι τελικά πράγματι πολιτικά παράδοξα όλα αυτά;
Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι φυσικό να συμφωνούν και να συμμαχούν πολιτικά δυνάμεις που έχουν σταθερό προσανατολισμό την υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που τσακίζει το λαό.
Είναι φυσικό να συμμαχούν εκλογικά -και πιθανά κυβερνητικά- πολιτικές δυνάμεις, στελέχη πολιτικών κομμάτων που έχουν ως στόχο απλά να διαχειριστούν την καπιταλιστική οικονομία με ένα διαφορετικό μείγμα από αυτό που σήμερα εφαρμόζεται, μοιράζοντας μερικά ψίχουλα στο λαό που σφαδάζει, προς όφελος των επιχειρηματιών.
Είναι φυσικό να συμμαχούν δυνάμεις που αναγνωρίζουν ότι το χρέος πρέπει να το πληρώσει ο λαός, άσχετα εάν δεν το έχει δημιουργήσει αυτός. Είναι λογικό να συμμαχούν δυνάμεις που θεωρούν ότι «το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια», όπως είχε πει τον περασμένο Οκτώβρη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μετά τη συνάντησή του με τον Δ. Αβραμόπουλο.
Είναι λογικό να συμμαχούν δυνάμεις που εγγυώνται ότι όλες οι δεσμεύσεις στο πλαίσιο του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου, απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στις καπιταλιστικές ενώσεις, θα τηρηθούν.
Και από αυτή την άποψη, ναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, νυν στελέχη της ΔΗΜΑΡ, ο κ. Βουδούρης, η κ. Τζάκρη, ο κ. Μιχελογιαννάκης, η κ. Γιαταγάνα, η κ. Μακρή χωράνε πολύ άνετα στο ίδιο πολιτικό τραπέζι. Μπορούν να συνεννοηθούν πολύ ωραία και να μοιράσουν μεταξύ τους θέσεις σε ψηφοδέλτια για τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Και, βέβαια, το ίδιο ισχύει και για πρώην συμβούλους του Γ. Παπανδρέου, όπως ο Κρ. Αρσένης, η Λ. Κατσέλη, οι Κοτζιάς, Ρουμπάτης κλπ. Οσον αφορά τη ΔΗΜΑΡ, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τον Ιούνιο του 2010 ήταν όλοι μαζί και συνυπήρχαν μέσα στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Ολοι χωράνε...
Αν δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα μερικά παραδείγματα θα καταλάβει καλύτερα και ο πλέον δύσπιστος γιατί ΔΕΝ είναι πολιτικά παράδοξο να αναζητάς και να κλείνεις συμφωνίες με όλους αυτούς. Εχουμε και λέμε:
-- Ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η -ας πούμε- «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» στην Περιφέρεια Αττικής είναι ίδιος με αυτόν του «μνημονιακού» Σγουρού, γι' αυτό και τον ψήφισε άλλωστε ο ίδιος, όπως τον ψήφισαν ή τον αποδέχτηκαν «σκληροπυρηνικοί» νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Τζήμερος. Ο προϋπολογισμός που λέει «πειθαρχία» στη συνέχεια της «μνημονιακής» πολιτικής στην περιφέρεια με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας και ανεργίας στη χώρα, που δίνει ψίχουλα για την προστασία από τις πλημμύρες και πακτωλό εκατομμυρίων ευρώ στους καπιταλιστές, ε και βέβαια είναι μία πολύ καλή αρχή και βάση για «συνεννόηση» με τους «μνημονιακούς» και τους «Καρατζαφέρηδες της αριστεράς»...
-- Μια χαρά ήταν και η «συνεννόηση» στις εκλογές της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ) για την εκλογή προέδρου. Εκεί, η σύγκλιση ανάμεσα σε «μνημονιακούς» δημάρχους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και τους «αντιμνημονιακούς» του ΣΥΡΙΖΑ γέννησε το νέο πρόεδρο της Ενωσης, δήμαρχο Νέας Ιωνίας, του ΣΥΡΙΖΑ. Και, βέβαια, εκτός από το παρασκήνιο και τα κομπρεμί με τα οποία μοίρασαν «μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί» τα αξιώματα, άλλο είναι το κύριο: Η συμφωνία τους -παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές- στο μοντέλο φορομπηξίας και στήριξης επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα και από την Τοπική Διοίκηση. Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν πολλά ακόμα που δείχνουν πως αυτό το τραπέζι της συνεννόησης είναι στρωμένο και ο καθένας έχει πάρει τη θέση του.
Ο λαός να βγάλει συμπεράσματα
Πριν κάποιο χρονικό διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε τη λεγόμενη «ενότητα της αριστεράς».
Στην πορεία, η «αριστερά» έγινε «αντιμνημόνιο» και επομένως στη διεύρυνσή του χωρούσαν όλοι όσοι διαφωνούσαν και δεν ψήφιζαν το μνημόνιο, όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, γέννημα θρέμμα της ΝΔ. Τώρα, λοιπόν, βουλευτές των ΑΝΕΛ βολτάρουν από Κουμουνδρούρου μεριά για να συζητήσουν την ...τοποθέτηση σε εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Στη συνέχεια, ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ του επέτρεψε να «διευρυνθεί» λίγο ακόμα και να αποκτήσει βουλευτές που «δε βαριέσαι ας έχουν ψηφίσει και κανένα μνημόνιο ή κανένα μακροπρόθεσμο, αρκεί να είχαν διαφοροποιηθεί έγκαιρα». Πριν τις ψηφοφορίες για εκλογή προέδρου Δημοκρατίας η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ για την επίτευξη των πολιτικών του επιδιώξεων είχε μόλις ένα προαπαιτούμενο: Να μην προτίθεται κάποιος να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας...!
Είναι γεγονός ότι η πορεία της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε βασικό κορμό του νέου αστικού διπόλου είναι ταχύτερη και από τις ήδη δικαιωμένες προβλέψεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Αυτό που έχει σημασία είναι οι εργαζόμενοι να μη χάσουν άλλο χρόνο, περιμένοντας βελτίωση της ζωής τους από τις συμμαχίες και τις κυβερνήσεις των κομμάτων του συστήματος και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά να εμπιστευτούν τη δική τους δύναμη, τη δική τους οργάνωση και συμμαχία.
