Πολλή σκόνη έχει σηκωθεί με αφορμή τις δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας. Σκόνη που βολεύει τη συγκυβέρνηση προκειμένου να συντηρεί την τεχνητή πόλωση με τον ΣΥΡΙΖΑ, την κινδυνολογία και την εκστρατεία εκφοβισμού, αλλά από την άλλη και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του μπροστά στις εκλογές είναι αποφασισμένη να μετέλθει όλα τα μέσα για να εξασφαλίσει από τη μια το χρίσμα απ' το κεφάλαιο και από την άλλη να υφαρπάξει την ψήφο απ' το λαό. Ετσι, ενώ επίσημα δίνει διαβεβαιώσεις με κάθε τρόπο για τις «αγνές προθέσεις» της σε επιχειρηματικά και διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, από την άλλη αφήνει και ορισμένες φωνές διαφωνιών, στιλ Τόλιου και Λαφαζάνη, να εκφράζουν και καμιά «ριζοσπαστική παρόλα» προκειμένου να συγκρατεί ψήφους που δυσαρεστούνται από τις «προσαρμογές της στο ρεαλισμό».
Πίσω από τη «σκόνη»...
Η σκόνη, όμως, αυτή δεν μπορεί να κρύψει την πραγματική ουσία της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που με πιο παραστατικό τρόπο εξέφρασε ο Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην «Αυγή» την περασμένη Κυριακή, ο οποίος σε σχετική ερώτηση για τη νέα συμφωνία με την τρόικα απαντά: «Εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμία "νέα συμφωνία" (...) Ο λαός με την ψήφο του θα αναδείξει μια κυβέρνηση με σαφή, καθαρή και νωπή εντολή, στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος. Η κυβέρνηση αυτή, στο όνομα της κοινωνίας ολόκληρης, θα προχωρήσει σε μια πρωτίστως ειλικρινή αλλά και πραγματική διαπραγμάτευση στη βάση των πραγματικών δεδομένων και του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ».
Αντίστοιχα, ο Γιώργος Σταθάκης δεν πάει πολύς καιρός που δήλωνε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι η μοναδική δύναμη σταθερότητας για τον τόπο», πως «...επιμένει στο ότι δεν σκοπεύει να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, καθώς θεωρούμε ότι οι προτάσεις τις οποίες προσκομίζουμε είναι επωφελείς για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη» και πως «η διαπραγμάτευση την οποία θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι συνολική και θα αφορά τόσο την απομείωση του δημόσιου χρέους σε βιώσιμα επίπεδα όσο και την αντικατάσταση του μνημονίου με ένα οικονομικό πρόγραμμα προσανατολισμένο προς την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την ανακούφιση της κοινωνίας».
Μια πιο... «αριστερή» εκδοχή της ίδιας γραμμής εξέφρασε τις προάλλες και ο Π. Λαφαζάνης, επικεφαλής της μειοψηφίας, της «Αριστερής Πλατφόρμας»: «Εμείς είπαμε, το μνημόνιο θα καταργηθεί, είναι ετεροβαρής συμφωνία για τη χώρα, δεν είναι προωθητική για την Ελλάδα». Διευκρινίζει όμως για τη δανειακή σύμβαση ότι «θα την επαναδιαπραγματευτούμε σε κατεύθυνση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (...) Η διαγραφή είναι θέμα εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης (...) Εμείς δεν θέλουμε να διακόψουμε τη δανειακή σύμβαση, θέλουμε επαναδιαπραγμάτευση (...) Και πιστεύουμε ότι μια πρωτοβουλία σε όλη την Ευρώπη για την ανάγκη και διαγραφής χρεών γενικότερα ότι μπορούμε να έχουμε θετικό αποτέλεσμα».
«Μνημόνιο» αλά... ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν αναγνωρίζει «καμία "νέα συμφωνία"». Τι γίνεται όμως με τις παλιές και το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που τις συνόδευσαν; Αυτές που φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης στο λαό και τον οδήγησαν σε χρεοκοπία; Γι' αυτές «κιχ» δεν βγάζουν τα κατά τ' άλλα λαλίστατα στελέχη του. Στην πραγματικότητα, η απάντηση του Γ. Δραγασάκη συνιστά ομολογία αποδοχής τους, ομολογία πίστης στην τάξη της οποίας τα συμφέροντα τις επέβαλαν.
Ενδεχομένως αύριο, αν η αστική διαχείριση περάσει στα «χέρια» του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του να μην υπάρξουν «νέα μέτρα», θα παρουσιάσει τη συνέχιση των σημερινών αντιλαϊκών μέτρων σαν μονόδρομο, σαν αναγκαίο κακό. Ψέμα πάνω στο ψέμα. Γιατί παρ' όλες τις διαφορές που μπορεί να υπάρχουν στους τρόπους υλοποίησης των στόχων ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, εξασφάλισης της ανάκαμψης των κερδών του - στόχους που ιεραρχεί και ο ΣΥΡΙΖΑ - τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα είναι δεδομένα και αναμφισβήτητα. Ολο λοιπόν το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα αποτελείται από τέτοιου είδους προαπαιτούμενα.
Ενώ, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν θα δεχτεί καμιά «νέα συμφωνία», εντούτοις δηλώνει ότι θα επιδιώξει μια νέα διαπραγμάτευση, μια αναδιαπραγμάτευση με στόχο προφανώς μια «νέα συμφωνία»! Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις για το περιεχόμενό της ο ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος Δραγασάκη, διευκρινίζει «εντός του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ».
Ποιο είναι, όμως, το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ που ψευδώς ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι καταρρακώνεται από την πολιτική των μνημονίων; Αποτελείται από το «μνημόνιο» των μνημονίων, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, το Σύμφωνο για το Ευρώ, Σύμφωνα Σταθερότητας, Στρατηγική της Λισαβόνας, τη Στρατηγική «Ευρώπη 2020», μόνιμη εποπτεία... και τελειωμό δεν έχουν οι αντιλαϊκές Συνθήκες και τα μνημόνια διαρκείας.
Από την παραδοχή τους ότι θα διατηρήσουν τη δανειακή σύμβαση (δεν θα την ακυρώσουν ή δεν θα την διακόψουν, όπως και αν το πουν) συνάγεται το συμπέρασμα ότι κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν πρόκειται να καταργήσουν. Γιατί, όπως με σαφήνεια διακηρύσσεται απ' τον πρόλογό της ακόμα, η δανειακή σύμβαση είναι διαθέσιμη μόνο εφόσον υλοποιείται το πρόγραμμα αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που τη συνοδεύει. Αυτό που με μασημένα λόγια λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στην πραγματικότητα θα επιδιώξει μια νέα συμφωνία, ένα νέο «μνημόνιο» αλά ΣΥΡΙΖΑ...
Εξάλλου, και η θολή «αντιμνημονιακή ρητορεία» αφορά την επίλυση του ετεροβαρούς χαρακτήρα της συμφωνίας. Το πώς δηλαδή θα ωφεληθούν τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου που διαμαρτύρονται για τη συνέχιση της μνημονιακής συμφωνίας, για τη μη ρύθμιση του χρέους που εμποδίζει την ενίσχυσή τους με ρευστό. Τέτοιου είδους άλλωστε «έξοδο από το μνημόνιο» επιδιώκει και η σημερινή συγκυβέρνηση, σε τέτοια ζητήματα δεν προέκυψε συμφωνία με την τρόικα. Και θα πρόκειται για «ματωμένη» έξοδο, αφού θα απαιτήσει νέες θυσίες απ' το λαό.
Ο λαός να τους γυρίσει την πλάτη
Αυτό το καραγκιόζ μπερντέ ο λαός να το καταδικάσει. Του είναι άλλωστε γνωστό, απ' όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στις δόξες του και μια σειρά στελέχη σε διατεταγμένη αποστολή επέκριναν κατά καιρούς την επίσημη γραμμή, με πιο ριζοσπαστική συνθηματολογία, που αποδεικνυόταν όμως πάντα νόθα, κούφια. Σήκωναν κουρνιαχτό, έστηναν αντιπερισπασμούς για να αποσπούν την προσοχή του λαού, ενόσω η αντιλαϊκή πολιτική προχωρούσε ακάθεκτη.
Τον ίδιο ρόλο παίζουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ οι «αριστεροί» της μειοψηφίας. Κοροϊδεύουν όσους διαπιστώνουν την προσαρμογή του στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ότι θα λειτουργήσουν τάχα σαν αντίβαρο και δεν θα επιτρέψουν υπαναχωρήσεις, όταν αυτές έχουν ήδη συντελεστεί. Στήνουν δίχτυα για όσους θέλουν να κάνουν το βήμα μακριά από ένα κόμμα που είναι με την αστική διαχείριση και το φωνάζει.
Τις μεθόδους της σοσιαλδημοκρατίας τις γνώρισε ο λαός από πρώτο χέρι και γεύτηκε τις συνέπειες κάθε που έβρισκαν το στόχο τους. Είναι καιρός να τις απορρίψει, γυρνώντας την πλάτη στους φορείς τους.
