Μια σειρά αστικά ΜΜΕ αλλά και η επίσημη γραμμή της ΝΔ εμφανίζει το ΣΥΡΙΖΑ λίγο πολύ ως μια δύναμη απειλής για την καπιταλιστική οικονομία, την πορεία της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ότι θα μετατρέψει την Ελλάδα σε Βενεζουέλα της Μεσογείου. Ορισμένοι, δε, «κάνουν ότι βλέπουν» στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»! Τι και αν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει τα αντίθετα, τι και αν δίνει διαρκείς διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τις «αγνές» προθέσεις του, για την προσήλωσή του στους στόχους ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, της ανάκαμψης των κερδών, την πίστη του στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, τι και αν έχει εγκαταλείψει ακόμα και τη συνθηματολογία του για κατάργηση μνημονίων και δανειακής σύμβασης, βάζοντας στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης με βάση το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ (δηλαδή της επιτήρησης, των μνημονίων διαρκείας, των αντιλαϊκών δεσμεύσεων ), τι και αν διαβεβαιώνει ότι δε μιλά για αποκατάσταση των απωλειών στα εργατικά - λαϊκά στρώματα άλλα ψίχουλα στην ακραία φτώχεια τύπου «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», που θα μπορούσε και επιδίωκε να δώσει και η συγκυβέρνηση. Γιατί, λοιπόν, αυτή η επιμονή;
Μια πρώτη ανάγνωση είναι οι καθαρά προεκλογικές ανάγκες, οι ανάγκες πόλωσης στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης για την πρώτη θέση, για το ποιος θα αποτελέσει τον πυρήνα της αυριανής κυβέρνησης στις εκλογές τις 25 Γενάρη, συσκοτίζοντας παράλληλα την κοινή στρατηγική τους σύμπλευση, διογκώνοντας διαφορές που υπάρχουν στον τρόπο υλοποίησης αυτής της κοινής στρατηγικής, αξιοποιώντας ιστορικές και ιδεολογικές διαφορές. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν το χρίσμα από το κεφάλαιο, απευθύνονται πρώτα απ' όλα σε αυτό και αλληλοκατηγορούνται για το ποιος μπορεί και δεν μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τις υποθέσεις και τα συμφέροντά του. Και το κεφάλαιο παρεμβαίνει μέσω διάφορων αναλυτών, δημοσιολόγων και βάζει τα δικά του ερωτήματα, που καλούνται όλοι να απαντήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη που επενδύει στην οργή και την αγανάκτηση που έχει συσσωρευθεί από την πολύχρονη εφαρμογή μιας αντιλαϊκής στρατηγικής, δυσκολεύεται, όπως είναι φυσικό, να απαντήσει καθαρά, με την ίδια καθαρότητα που το κάνει η ΝΔ, όμως η αστική τάξη θέλει καθαρές κουβέντες και γι' αυτές πιέζει, κάτι που αξιοποιεί άλλωστε και η ΝΔ.
Υπάρχουν όμως και βαθύτερες στοχεύσεις. Για το πώς θα πορευθεί η καπιταλιστική οικονομία το επόμενο διάστημα, αν θα πραγματοποιηθεί η «πολυπόθητη» για το κεφάλαιο ανάκαμψη ή θα περάσουμε σε νέα ύφεση. Για το αν αυτή η ανάκαμψη συνοδευτεί με αντιμετώπιση της υψηλής ανεργίας, αν θα γίνει δυνατόν να «αμβλυνθούν» οξείες γωνίες των κοινωνικών αντιθέσεων. Για το ποια θα είναι η πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, όλα αυτά δεν εξαρτώνται από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, ποιο θα είναι το μείγμα διαχείρισης αλλά από τη φάση του κύκλου της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα και διεθνώς. Παρόλα αυτά, οι αστικές δυνάμεις συνηθίζουν να αλληλοκατηγορούνται ότι για την πορεία της οικονομίας φταίει η κάθε φορά αστική διαχείριση. Τακτική που εξυπηρετεί την κυβερνητική εναλλαγή και συγκαλύπτει τη βαθύτερη αιτία, που βρίσκεται στον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ο οποίος πρέπει αγωνιωδώς να μείνει στο απυρόβλητο. Τα ίδια κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη συγκυβέρνηση. Το αντίστοιχο κλίμα προετοιμάζει η ΝΔ, με τις προειδοποιήσεις της για τα δεινά που μπορούν να συμβούν ενώ στην κυβέρνηση θα βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί, επίσης, ίσως θυμούνται ότι τη δεκαετία του 1980 η ΝΔ προσπάθησε να χρεώσει τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο «σοσιαλισμό». «Τον είδαμε το σοσιαλισμό», έλεγαν το 1989 και απαριθμούσαν τα σκάνδαλα, τις προβληματικές εταιρείες, τα διογκωμένα ελλείμματα και όλα τα έργα και τις ημέρες της διαχείρισης ΠΑΣΟΚ την περίοδο της οκταετίας 1981-1989. Η περίοδος τους «ήρθε λουκούμι», γιατί συνέπιπτε με τις αρνητικές εξελίξεις στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, με τον αέρα της αντεπανάστασης που φύσαγε σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και σήμερα διάφοροι αστοί αναλυτές αναφέρονται στη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως «επί σοσιαλισμού»... Σήμερα, φτιάχνοντας την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στα δικά τους μέτρα, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά που δεν είχε ποτέ του ή που τα στελέχη του έχουν εγκαταλείψει προ πολλού, καταφέρνουν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Οι συνεχείς προσαρμογές του ΣΥΡΙΖΑ στο «ρεαλισμό» προκειμένου να αποδείξει το αντίθετο, οι διαβεβαιώσεις του προς το κεφάλαιο ενισχύουν την συντηρητικοποίηση, την άμβλυνση οποιασδήποτε ριζοσπαστικής ή ανατρεπτικής διάθεσης. Ας θυμηθούμε ότι οι προσαρμογές του ΣΥΡΙΖΑ από το Μάη στον Ιούνη του 2012 σε σχέση με την ΕΕ συνέβαλαν καθοριστικά ώστε ένα κλίμα αντι-ΕΕ που υπήρχε σε τμήματα εργαζομένων -έστω και θολό- να εκτονωθεί. Από την άλλη, αυτή η επιχειρηματολογία προετοιμάζει το έδαφος ώστε η διαχείριση της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να χρεωθεί γενικά στην «αριστερά», στο κίνημα, ακόμα και στους κομμουνιστές! Δε θα είναι παράξενο εάν σε λίγα χρόνια ακούμε: «Την είδαμε και την αριστερά, τους είδαμε και τους κομμουνιστές»! Αυτό το τελευταίο αποδεικνύει ακόμα περισσότερο τη ζημιά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που πρέπει να σκεφτούν ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι από τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν αναφορές στις ιστορικές παραδόσεις του κινήματος στη χώρα μας. Να προβληματιστούν για το τι θα σηματοδοτούσε εάν το ΚΚΕ έμπαινε στο κάδρο της αστικής διαχείρισης δίνοντας στήριξη ή ανοχή σε μια κυβέρνηση που θα συνέχιζε με άλλο τρόπο τον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ, τι θα σημάνει επίσης σε τέτοιες συνθήκες ένα αποδυναμωμένο ΚΚΕ την επομένη των εκλογών.
