Την ανησυχία του για το «έλλειμμα συντονισμού» που έχει η ΕΕ με το «G20» αποτυπώνει σε Ερώτησή του προς το ΕΚΟΦΙΝ ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης. Παρουσιάζοντας τη σύναξη του «G20» (οι 20 πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες) σαν καμιά... λέσχη που μαζεύεται και συζητά για τα προβλήματα των λαών, ο εν λόγω πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει ότι στην πρόσφατη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών του «G20» στην Κωνσταντινούπολη «επισημάνθηκαν οι κίνδυνοι για την παγκόσμια οικονομία από την αναιμική ανάκαμψη, τις κακές επιδόσεις στο μέτωπο της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και την αύξηση των ανισοτήτων».
Προσθέτει, μάλιστα, ότι οι «20» επανέλαβαν τη δέσμευσή τους για «δημοσιονομικές πολιτικές» που θα ενισχύουν «και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ενώ την ίδια στιγμή θα συμβάλλουν σε βιώσιμα δημόσια χρέη», ενώ καταλήγοντας ζητά να μάθει πώς η ΕΕ θα συντονιστεί με τους «20», όσον αφορά «στην αντιμετώπιση των σύγχρονων οικονομικών προκλήσεων» και αν τα κράτη - μέλη της ΕΕ πάρουν την πολιτική απόφαση για υποστήριξη «μακροοικονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», που θα στοχεύουν στην «οικονομική μεγέθυνση και τη δημιουργία θέσεων εργασίας».
***
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζει τους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ή τις διάφορες μαζώξεις των καπιταλιστών ως υποψήφιους «σωτήρες» των λαών δεν είναι καινούρια. Επειδή, όμως, από τη μία μεριά η τρόικα... όλο «φεύγει» και, από την άλλη, όλο και περισσότερες λυκοσυμμαχίες προβάλλονται ως πολλά υποσχόμενοι συμβουλάτορες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ας δούμε μερικές από τις «δεσμεύσεις» του «G20» για τη δημιουργία θέσεων εργασίας:
Το Νοέμβρη 2014, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του «G20», που έγινε στην Αυστραλία, αποτυπώθηκε και πάλι καθαρά το άγρια αντεργατικό περιεχόμενο των «μεταρρυθμίσεων» που προωθεί. Τα κείμενα στα οποία βασίστηκαν τα συμπεράσματα της Συνόδου έδιναν κατεύθυνση μεταξύ άλλων για: «Μείωση του μη μισθολογικού κόστους εργασίας» (δηλαδή, νέες περικοπές σε παροχές ασφάλισης και υπηρεσιών). «Επίτευξη μιας πιο βιώσιμης ευθυγράμμισης μεταξύ απασχόλησης, μισθών και παραγωγικότητας» (δηλαδή, ακόμα πιο στενή αλληλεξάρτηση των εργατικών αμοιβών με τα περιθώρια κέρδους των μεγαλοεπιχειρηματιών). «Ενίσχυση της σύνδεσης μεταξύ της κοινωνικής προστασίας και της ενεργοποίησης των εργαζομένων, με συνδυασμό της στήριξης ικανοποιητικού εισοδήματος για τους ανέργους και της υποχρέωσης να αναζητούν ενεργά εργασία» (δηλαδή, αύξηση των εκβιασμών και άλλων αντεργατικών τακτικών που βαφτίζονται «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης», με τις οποίες τα επιδόματα ανεργίας γίνονται «επιδόματα απασχόλησης» και καταλήγουν στις τσέπες των μεγαλοεργοδοτών, που εξασφαλίζουν τζάμπα ή φτηνά εργατικά χέρια).
***
Στα ντοκουμέντα του «G20» εκφράζεται δυσαρέσκεια για την επιμονή της Γερμανίας στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, ως έκφραση της αντιπαράθεσης που υπάρχει παγκόσμια για το ποιες αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης θα αποβούν πιο αποτελεσματικές για να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη των καπιταλιστών. Αυτό προβάλλει ο Παπαδημούλης, ως αίτημα που δήθεν θα ευνοήσει και το λαό.
Επίσης, στα ίδια ντοκουμέντα γίνονται αναφορές και σε μέτρα όπως η αύξηση των κατώτατων μισθών. Στη Γερμανία ή και σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν πιθανόν μικρές αυξήσεις του κατώτατου μισθού το συνολικό αντεργατικό πλαίσιο ζει και βασιλεύει. Μέσα σε αυτό διαμορφώνονται οι συνθήκες αμοιβής και απασχόλησης της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα, που διασφαλίζουν πάντα το μεγάλο κεφάλαιο. Για παράδειγμα, στη Γερμανία, μπορεί να αυξήθηκαν οι κατώτατοι μισθοί αλλά οι μέσοι μισθοί στους περισσότερους κλάδους και τις περισσότερες επιχειρήσεις παίρνουν την κάτω βόλτα. Υπάρχουν σχεδόν δέκα εκατομμύρια που δουλεύουν στη μερική απασχόληση και τα «mini-jobs» και πασχίζουν να επιβιώσουν με 450 ευρώ το μήνα και κάτω. Δημοσιεύματα καταγράφουν θέσεις εργασίας με ωρομίσθιο 1,54 ευρώ. Ενα από τα μεγαθήρια, η «ThyssenKrupp», ανακοίνωσε πριν από μήνες ότι θα προχωρήσει σε μείωση μισθών μέχρι και 45%. Κυβερνήσεις, εργοδοτικές Ενώσεις, επιχειρήσεις ενώ μιλούν για «θέσπιση» ή και «αύξηση» του κατώτατου μισθού, την ίδια στιγμή πρωτοστατούν στην κατάργηση συλλογικών κατακτήσεων που για χρόνια εξασφάλιζαν για τους εργάτες, ενιαία, μια σειρά από δικαιώματα, όπως οι κλαδικές συμβάσεις, από των οποίων την πλήρη κατάργηση ή την προσαρμογή στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας ο μέσος μισθός κατρακυλά ασταμάτητα.
***
Αυτές είναι οι «συνταγές» και οι αγωνίες του «G20», με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνιά μη τυχόν και δε συντονιστεί η ΕΕ. Ξαναλέμε. Οχι ότι προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι επικαλούνται εκπροσώπους μονοπωλίων, άλλωστε και ως διαχειριστές της ίδιας της καπιταλιστικής εξουσίας, πλέον, έχουν πιάσει στασίδι σε κάθε επιχειρηματική και ιμπεριαλιστική μάζωξη. Είναι όμως χαρακτηριστικό ως προς το πόσους «φίλους» μπορούν να βρουν οι εχθροί των εργαζομένων αλλά και το πόσες «εναλλακτικές» συμμαχίες εξετάζονται στο πλαίσιο αναζήτησης διεξόδων από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.
