Παρά τις προσδοκίες που καλλιεργεί η κυβέρνηση, τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού δεν κόπασαν, ούτε δρομολογήθηκε η λύση τους μετά την κυβερνητική αλλαγή. Τέτοια είναι οι απολύσεις που συνεχίζονται, η απληρωσιά, η εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά και τα ζητήματα που αφορούν συνολικά την εργατική - λαϊκή οικογένεια, όπως η Υγεία, οι συντάξεις και άλλα.
Κάτω από την πίεση αυτών των προβλημάτων ξεσπάνε κινητοποιήσεις σε κλάδους και τόπους δουλειάς. Ιδιαίτερα εκεί που παρεμβαίνουν ταξικά συνδικάτα και Λαϊκές Επιτροπές κόντρα στο κλίμα της ανοχής που καλλιεργεί η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που τη στηρίζουν.
Αυτό το κλίμα της αναμονής χρειάζεται να αντιστραφεί, γιατί επιδρά παραλυτικά στο κίνημα, δίνει χρόνο στο κεφάλαιο να ξετυλίξει καλύτερα την επίθεση στις νέες συνθήκες. Από αυτή τη σκοπιά, χρειάζεται να δυναμώσει η προσπάθεια για συσπείρωση δυνάμεων στο χώρο δουλειάς, στον κλάδο και στη γειτονιά. Συσπείρωση που να εκφράζεται με αγωνιστικές παρεμβάσεις, με πρωτοβουλία των σωματείων και των Λαϊκών Επιτροπών, για όλα τα ζητήματα αιχμής, όπως οι Συλλογικές Συμβάσεις, η απλήρωτη δουλειά, οι ελλείψεις και η υποχρηματοδότηση στην Υγεία, το Ασφαλιστικό και άλλα.
Οπου ανοίγονται μέτωπα, τα ταξικά σωματεία και οι άλλοι φορείς της κοινωνικής συμμαχίας δεν πρέπει να λείπουν από πουθενά. Να βοηθάνε στο σωστό προσανατολισμό της πάλης, στην αποκάλυψη της πολιτικής της κυβέρνησης ότι είναι μια πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου, έστω κι αν αλλάζει σε επιμέρους σημεία, έστω κι αν προσπαθεί να τη συγκαλύψει με προπαγανδιστικά τερτίπια.
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Οταν ανέλαβε ο νέος υπουργός Εργασίας, είχαν ξεκινήσει στη Θεσσαλονίκη οι απολύσεις της ΑΕΓΕΚ στα έργα κατασκευής του Μετρό. Ο Π. Σκουρλέτης διαβεβαίωνε τότε ότι δεν θα επιτρέψει καμιά απόλυση και μετά τη συνάντηση με το Σωματείο κόμπαζε ότι πέτυχε 20ήμερη παράταση στις διαβουλεύσεις με την εργοδοσία. Σήμερα, σχεδόν ένα μήνα μετά, όχι μόνο δεν ανακλήθηκαν οι προηγούμενες απολύσεις, αλλά η ΑΕΓΕΚ έκανε κι άλλες, με σκοπό να απαλλαγεί από το σύνολο σχεδόν του προσωπικού στο κατασκευαστικό κομμάτι μέχρι το Πάσχα. Για όλους αυτούς τους εργαζόμενους, τίποτα δεν άλλαξε με τη νέα κυβέρνηση.
Μοιράζουν ...κατανόηση και συμπάθεια
Αλλο παράδειγμα: Οι 500 περίπου απλήρωτοι εργαζόμενοι της ΝΕΛ και τα ναυτεργατικά σωματεία έχουν απευθυνθεί πολλές φορές στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας για να παρέμβει στην εργοδοσία κι αυτό που εισέπραξαν ήταν συμπάθεια και υποσχέσεις. Τελικά, ο νέος υπουργός τους ενημέρωσε ότι «είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα», πράγμα που γνώριζαν από πρώτο χέρι και δεν χρειάζονταν την κυβέρνηση να τους το πει.
Στο διά ταύτα, πέρα από κάτι πενταροδεκάρες, οι ναυτεργάτες παραμένουν απλήρωτοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία και για το μεγαλύτερο μέρος των οφειλών. Αρα, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, συνεχίζουν και μετά τις εκλογές να ζουν την ίδια μίζερη ζωή, απροστάτευτοι απέναντι στην εργοδοσία, που τους αφήνει απλήρωτους, ενώ η ίδια συνεχίζει να μασουλάει τις κρατικές επιδοτήσεις για τις λεγόμενες άγονες γραμμές.
Τρίτο παράδειγμα: Οι περισσότεροι από τους συνταξιούχους ζουν με πολύ χαμηλές συντάξεις, από τις οποίες μάλιστα «τσοντάρουν» σε άνεργα ή μισοάνεργα παιδιά και εγγόνια. Σχεδόν τρεις μήνες μετά τις εκλογές, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει και γι' αυτούς. Η κυβέρνηση συνεχίζει να δίνει το ΕΚΑΣ με τους ίδιους «μνημονιακούς» όρους που θέσπισε η προηγούμενη. Καμιά αύξηση δεν προβλέπεται για τις συντάξεις και το μόνο που κρατάει «ζεστή» την προπαγάνδα της είναι ότι θα δώσει τη 13η σύνταξη σε όσους παίρνουν κάτω από 700 ευρώ. Κι αυτό όμως είναι υπό αίρεση στα παζάρια με τους δανειστές.
Τι απομένει, λοιπόν; Τα πανηγύρια ότι δεν μειώθηκαν περισσότερο οι επικουρικές συντάξεις, δηλαδή τα επιδόματα πείνας που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση στους συνταξιούχους. Ωστόσο, ακόμα κι εδώ, ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης δεν μιλάει για κατάργηση, αλλά για αναστολή της «ρήτρας μηδενικού ελλείμματος», αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο το «μπουγιουρντί» να έρθει αργότερα στους συνταξιούχους.
Κι ένα τελευταίο: Πώς απαντάει η κυβέρνηση στην άθλια κατάσταση που διαμορφώνεται στον τομέα της Υγείας; Με μέτρα-«ασπιρίνες», που τα καταγγέλλουν ως ανεπαρκή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Επίσης, με διατήρηση των ίδιων πετσοκομμένων προϋπολογισμών στα νοσοκομεία που κατάρτισε η προηγούμενη κυβέρνηση. Και, βέβαια, με στεντόρειες υποσχέσεις στους ντόπιους φαρμακοβιομήχανους ότι θα κάνει τα πάντα για να αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά.
«Μαύρη τρύπα» το αντιλαϊκό πλαίσιο
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ που έλεγε ότι η κυβέρνηση θα αποδειχτεί γαλαντόμα στο κεφάλαιο και φειδωλή στο λαό, ανεξάρτητα από τα ωραία λόγια που έντυσε τις προεκλογικές και προγραμματικές της υποσχέσεις. Ταυτόχρονα, πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι η πρώτη περίοδος μετά τις εκλογές δεν είναι «προπαρασκευαστική» για να «ωριμάσουν» δήθεν τα μέτρα που θα σώσουν το λαό. Αντίθετα, τροχοδρομείται μια νέα συμφωνία με τους εταίρους, στο πνεύμα και στο γράμμα των προηγούμενων μνημονίων.
Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα, ο δρόμος της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος είναι ο μόνος καταλύτης για θετικές εξελίξεις. Τα οξυμένα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν. Πολύ περισσότερο που το κεφάλαιο βάζει επιτακτικά το αίτημα να προχωρήσουν οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», για να ανακτήσει γρήγορα τις απώλειες που είχε από την κρίση και να θωρακιστεί από την «αναμπουμπούλα» που συνεχίζεται στην καπιταλιστική οικονομία.
Από αυτή τη σκοπιά, η «κόκκινη γραμμή» για τους εργαζόμενους και το λαό δεν μπορεί να πάει πίσω από το αίτημα για ανάκτηση των δικών τους απωλειών, με κατάργηση όλων των αντιλαϊκών νόμων που ψηφίστηκαν με τα μνημόνια, αλλά και πριν από αυτά. Αν δεν ξηλωθεί το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο, που διαρκώς ενισχύεται, καμιά ουσιαστική βελτίωση δεν μπορεί να υπάρξει στη ζωή του λαού. Θα λειτουργεί σαν «μαύρη τρύπα», που καταπίνει ακόμα και τα ελάχιστα που μπορούν να κερδίσουν σήμερα οι εργαζόμενοι.
Για παράδειγμα, ο κατώτατος μισθός μπορεί να αυξηθεί ή να υπάρξουν αυξήσεις σε ορισμένους κλάδους. Ομως αυτή η σχετική «ανακούφιση» θα πάει άκλαυτη εξαιτίας των ελαστικών μορφών απασχόλησης που είναι κυρίαρχες, της υψηλής φορολογίας, των χρεών στις τράπεζες και στην εφορία, των χαρατσιών σε Υγεία - Πρόνοια και πάει λέγοντας.
Αλλο παράδειγμα: Μπορεί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι ρυθμίζει τα χρέη των ΕΒΕ, αλλά για την πλειοψηφία οι ρυθμίσεις αυτές είναι δώρο - άδωρο, αφού ο τζίρος συνεχίζει να μειώνεται για τους μικρούς και να συγκεντρώνεται στους μεγάλους, τα παλιά χρέη διατηρούνται αυτούσια, οι νόμοι της απελευθέρωσης ευνοούν συντριπτικά τα μονοπώλια και η τάση της «εξαΰλωσης» για τους αυτοαπασχολούμενους δεν μπορεί να αντιστραφεί.
Πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης
Μέσα από την πάλη και τη διαπάλη για τα καθημερινά και τα ελάχιστα οι εργαζόμενοι θα πρέπει να απορρίπτουν την ανοχή και την αναμονή, να αποκτούν αντοχή, σταθερότητα, να πείθονται για την ανάγκη αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, τη στρατηγική του, την εξουσία του, την ΕΕ. Γι' αυτό χρειάζεται συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια για να αλλάζουν παντού οι συσχετισμοί προς όφελος των ταξικών - αγωνιστικών δυνάμεων στα εργατικά σωματεία, στις ενώσεις των ΕΒΕ, στους αγροτικούς συλλόγους, στο κίνημα της νεολαίας και των γυναικών. Χρειάζεται να ενισχύονται τα συνδικάτα, οι οργανώσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να ενισχύεται η Λαϊκή Συμμαχία ανάμεσα σε εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Πάνω απ' όλα, χρειάζεται κίνημα που θα αντιτάσσει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών στην προσπάθεια του κεφαλαίου και των κομμάτων του να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητα των εργαζόμενων.
Για να μπορέσουν όμως οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να ζήσουν με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες, τις δυνατότητες της εποχής, που όλο και περισσότερο διευρύνονται, διαδικασία που δεν ανακόπτεται παρ' όλη την κρίση, δεν πρέπει να προσδοκούν από υποσχέσεις για «αναδιανομή της πίτας», όταν και εφόσον αυτή μεγαλώσει σε συνθήκες ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Η πίτα, μικρή ή μεγάλη, θα ανήκει πάντα στο κεφάλαιο και για να μεγαλώσει, θα πρέπει οι εργαζόμενοι να ζουν με υποβαθμισμένες ανάγκες και δικαιώματα. Η ανάγκη να αλλάξει ο δρόμος ανάπτυξης, να αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής προβάλλει από τις ίδιες τις εξελίξεις. Το ζήτημα αυτό δεν λύνεται μέσα από καμιά κυβερνητική εναλλαγή, αλλά από την αλλαγή τάξης στην εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Ο δρόμος προς τη λαϊκή ευημερία απαιτεί, λοιπόν, ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
