Από φετινή κινητοποίηση του ΚΚ Λαών της Ισπανίας και των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών στην Ανδαλουσία ενάντια στην αντεργατική μεταρρύθμιση και την ταξική συνεργασία
Σε έναν κόσμο σε αναταραχή και κρίση η διαχείριση των εναλλακτικών πολιτικών είναι πάντα πολύπλοκη και πολλά φαινόμενα εκφράζονται με διάφορες μορφές που δεν αντανακλούν το πραγματικό τους περιεχόμενο. Σε αυτό το άρθρο, θα κάνουμε μια προσπάθεια να αποκαλύψουμε την πραγματική ταυτότητα ορισμένων αναδυόμενων κινημάτων που παρουσιάζονται ως η αναγκαία εναλλακτική στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, που όμως επί της ουσίας προβάλλουν ένα ψευτοκίνημα που δε θα επιφέρει καμιά αλλαγή στην υλική βάση αυτής της τάξης πραγμάτων που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως βαθιά άδικη.
Ουτοπικές και ανεδαφικές προτάσεις αλλά ξεκάθαρα ταξικές
Εμβαθύνουμε στο πρόγραμμά τους που συνεχώς αλλάζει, σα να πρόκειται για παλίμψηστο χειρόγραφο (σ.σ. περγαμηνές στην αρχαιότητα που γράφονταν, σβήνονταν και ξαναγράφονταν) και στις αδύναμες αρχές τους που τροποποιούνται ανάλογα με τις δηλώσεις των αρχηγών τους, για να δώσουμε την πραγματική ταυτότητα των προτάσεων και των στόχων τους. Καταλήγουμε, λοιπόν, γρήγορα στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό ιστορικό τους καθήκον περιορίζεται σε αυτό που με τόση σαφήνεια προσδιορίζει ο φιλόσοφος και μέλος του «Podemos», Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο, ο οποίος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε ότι «χρειάζεται μια επανάσταση, μια επανάσταση που δε θα αποστραγγίξει όλες τις πηγές καταπίεσης και αλλοτρίωσης, αλλά θα μας επιτρέψει να είμαστε - επιτέλους - μερικές φορές ρεφορμιστές και σχεδόν πάντα συντηρητικοί».
Ενας εύστοχος προσδιορισμός που όχι μόνο επισημαίνει τα πραγματικά όρια της πολιτικής τους πρότασης, αλλά και καθιστά απολύτως σαφή τον ταξικό της χαρακτήρα. Μια μικρή και μεσαία αστική τάξη, μη ολιγαρχική, καταδικασμένη να εξαφανιστεί σε μια γοργή και προοδευτική διαδικασία καπιταλιστικής συγκέντρωσης και που στους κόλπους της υπάρχει πλήθος κοινωνικών αντιθέσεων που δημιουργούνται και εντείνονται από έναν παρακμάζοντα καπιταλισμό που θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη, που επιδιώκει να γυρίσει πίσω τον τροχό της Ιστορίας και αρνείται τις αναγκαιότητες του καπιταλισμού, προκειμένου να συνεχίσει να αναπαράγεται ως ηγεμονικό σύστημα. Ενας καπιταλισμός με «ανθρώπινο πρόσωπο», ελεύθερο ανταγωνισμό, όπου τα μονοπώλια υποχωρούν μπροστά στις ανάγκες καταστηματαρχών και μεσαζόντων και στο πλαίσιο του οποίου αυτοί, προς όφελος της συνύπαρξης μεταξύ λευκών και ισότιμων πολιτών, εκχωρούν μέρος των κερδών τους, μέσω της άμεσης προοδευτικής φορολογίας, για να διατηρήσουν καλές κοινωνικές υπηρεσίες και σημαντικές δωρεές στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ώστε, με αυτό τον τρόπο, να προσπαθήσουν να ανακόψουν το κύμα των πεινασμένων που καταστρέφουν την ευημερία του κυριακάτικου τραπεζιού της αστικής πατριαρχικής οικογένειας περνώντας το φράχτη της Μελίγια ή καταλήγοντας πνιγμένοι στη Μεσόγειο.
Πρόκειται για έναν ιδιοτελή ιδεαλισμό, σε ευθεία αντίθεση με τις ιστορικές ανάγκες της τάξης που παράγει τα πάντα, που τον αξιοποιεί ή/και τον διαχειρίζεται η διανόηση του συστήματος για να διαιωνίζεται αναπαράγοντας αντικατοπτρισμούς μιας πραγματικής και εφικτής κοινωνικής εναλλακτικής μακριά από την προοδευτική συσσώρευση δυνάμεων στην πάλη των τάξεων και στην κατάκτηση της Εξουσίας από την εργατική τάξη.
Η ανάλυση αυτή αφορά το «Podemos», τη νέα σοσιαλδημοκρατία, που με τον πανταχού παρόντα μοβ κύκλο του (το σύμβολό της) μάς θυμίζει πολύ τις περίφημες πολύχρωμες επαναστάσεις που από τη Γεωργία μέχρι τη Βενεζουέλα, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, λειτούργησαν ως αντανάκλαση της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού στη λεγόμενη «αραβική άνοιξη» όπου, παρά τις σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη και τη Συρία, στο τέλος ο λαός μέτρησε θύματα, ενώ ο ιμπεριαλισμός βγήκε ενισχυμένος ως προς τη γεωστρατηγική του θέση. Μια απαράδεκτη τακτική, με τόσο σύντομη πορεία όπως των Ελλήνων αδερφών τους που διαπραγματεύονται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και που, για να συνεχίσουν να επιβιώνουν, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να αποδεχτούν τη στρατηγική της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, για να παραμείνουν εφικτή εναλλακτική στο πλαίσιο του συστήματος.
Κατά την άποψη του Εστέμπαν Ερνάντεθ στο βιβλίο του «Το τέλος της μεσαίας τάξης», που τη συνοψίζει ο Αλμπα Ρίκο, η μεσαία τάξη γίνεται οικονομικό και ιδεολογικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και η αριστερά χρειάζεται να την εξετάσει και να την καθοδηγήσει ώστε να απελευθερώσει τον «ισχυρό» και «συντηρητικό» χαρακτήρα της που πλέον δεν προσφέρει τίποτα. Εκεί βρίσκεται η ιδεολογική μήτρα του πολιτικού αυτού ρεύματος που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, κερδίζοντας οπαδούς με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνεται η παρουσία του στις οθόνες των τηλεοράσεων και προχωράει η αποϊδεολογικοποίηση του εργατικού κινήματος και των πολιτικών και συνδικαλιστικών του οργανώσεων.
Πραγματική κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου
Αυτά είναι πραγματικά τα βασικά στοιχεία της συζήτησης που θα έπρεπε να κάνει σήμερα κάθε αντικαπιταλιστής αγωνιστής και στα οποία οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες καλούμε ολόκληρη την τάξη μας και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα να πάρουν θέση, για να ξεκινήσει μια πραγματική αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα που, για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του, μας αρνείται όλα αυτά που έχουμε κερδίσει με αγώνες. Αυτό το πλαίσιο, που δεν έχει σύντομο μονοπάτι και που είναι αναμφισβήτητα δύσκολο και συνεπάγεται δεσμεύσεις, είναι το μόνο που θα μας επιτρέψει να πορευτούμε στο δρόμο της πραγματικής κοινωνικής απελευθέρωσης και το μόνο που μπορεί να ενσωματώσει το σύνολο των επιμέρους συγκρούσεων που εκφράζονται στην κοινωνία ως παγκόσμια πηγή της Επανάστασης και στήριγμα της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας.
Γι' αυτό, αν εκτιμούμε ότι οι ιδέες είναι δύναμη μόνο όταν διεισδύουν στις μάζες, πρέπει να θέσουμε ως επείγον καθήκον, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να είναι ικανό να ενσωματώνει στο σχέδιο πάλης για το Σοσιαλισμό και την εργατική - λαϊκή εξουσία πλατιά τμήματα του πληθυσμού που αντικειμενικά πλήττονται από τον καπιταλισμό στην παρούσα φάση ανάπτυξής του (τον ιμπεριαλισμό). Ο στόχος αυτός επιβάλλει την ώρα που παρεμβαίνουμε δημόσια να υπερβαίνουμε τα όριά μας και, υπερασπιζόμενοι το συνεπές επαναστατικό μας πρόγραμμα, να αναπτύσσουμε μια τακτική που να συντονίζεται πλήρως με το γενικό συμφέρον των ανθρώπων (που αντικειμενικά είναι αντικαπιταλιστικό) και να πετύχουμε έτσι την αποτελεσματική στοίχιση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με το επαναστατικό καθήκον, επειδή το ταυτίζουν με τη συνεπή υπεράσπιση συγκεκριμένων αναγκών και συμφερόντων τους.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχυση που υπάρχει στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα, που, ενώ παρέχει διαρκώς νέες ανάσες στο σύστημα, καλεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν μέρος στο δήθεν συλλογικό εγχείρημα των πολιτών, που μπορεί σε επίπεδο τακτικής στα άμεσα ζητήματα να κατευθύνεται από τη μικρή και μεσαία αστική τάξη, στρατηγικά όμως το προσανατολίζουν και καθορίζουν ο ιμπεριαλισμός και τα μεγάλα μονοπώλια.
Ο Ομπάμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το «Ποδέμος», ο Ολάντ, η Ντίλμα Ρουσέφ, η Μαϊντάν της Ουκρανίας, η Ταχρίρ της Αιγύπτου, η Αλταμίρα στη Βενεζουέλα, η Χομς στη Συρία, η Βεγγάζη στη Λιβύη, το καθένα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του ανάλογα με το ρόλο που έχει προσχεδιαστεί να διαδραματίσει ο λαός (να γεμίσει πλατείες, να ανατρέψει αναχρονιστικούς σατράπηδες, να αλλάξει κυβερνήσεις στις κάλπες, με πραξικοπήματα ή παίρνοντας τα όπλα) ενώνουν τις φωνές τους στο ίδιο υπερταξικό σύνθημα Yes we can («Ναι μπορούμε») να μεταρρυθμίσουμε το σύστημα και να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής όλου του «κόσμου». Ωραίο όνειρο αλλά στον καπιταλισμό σε περίοδο κρίσης η πραγματικότητα δείχνει άμεσα τα όρια των μεταρρυθμίσεων και υποχρεώνει τον καθένα να παίξει το ρόλο που του αντιστοιχεί χωρίς να ξεφεύγει ούτε στο ελάχιστο από αυτό που προβλέπεται.
Από το 1789, όταν στους δρόμους της επαναστατημένης Γαλλίας ο λαός γέμισε με πτώματα τις πλατείες για να φέρει την τότε ανερχόμενη αστική τάξη στην εξουσία, είναι πολλές οι εμπειρίες και οι νεκροί που έδωσε ο εργαζόμενος λαός προς όφελος εντέλει της αστικής τάξης. Ας βάλουμε τέλος σε αυτόν τον καταστροφικό φαύλο κύκλο στον οποίο εμπλέκονται όλοι οι ηττημένοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε η Κομμούνα και επισφράγισε το 1917, είναι δυνατό να γίνει έφοδος στον ουρανό και να έρθει η εργατική τάξη στην Εξουσία με την ιστορική αποστολή να καταστρέψει ό,τι δε χρειαζόμαστε από αυτό το σύστημα - δηλαδή σχεδόν όλα - και να οικοδομήσουμε από τις στάχτες το νέο πραγματικό παράδειγμα χειραφέτησης και απελευθέρωσης που χρειάζεται επιτακτικά η Ανθρωπότητα. Παλεύοντας ενάντια στη νέα σοσιαλδημοκρατία.
***
Σημ: Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας
Του
Χούλιο ΝΤΙΑΖ μέλους της ΚΕ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας
