Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στη χτεσινή εκδήλωση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα εδώ από την ηρωική πόλη Καισαριανή, τιμάμε τη μεγάλη λαϊκή Νίκη πριν από 70 χρόνια με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενάντια στο φασιστικό ιμπεριαλιστικό Αξονα.
Στη μεγάλη αυτή Νίκη καθοριστική ήταν η συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης. Η προσφορά του λαού της, του σοβιετικού κράτους και του Κόκκινου Στρατού έχει καταγραφεί στη συνείδηση όλων των λαών της Γης ως αθάνατη εποποιία.
Αποτελεί χρέος κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, να αποκρούσει αποφασιστικά την παραχάραξη της Ιστορίας.
Την κατευθυνόμενη επιχείρηση, από τα σημερινά ιμπεριαλιστικά κέντρα, αποϊδεολογικοποίησης της ηρωικής αυτής πάλης.
Τη συκοφαντική ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό. Του Στάλιν, που ηγήθηκε του Αντιφασιστικού Αγώνα και της Νίκης, με τον Χίτλερ που ηγήθηκε της σφαγής της ανθρωπότητας με πολλά εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες, άνδρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά, κατεστραμμένες πόλεις, εργοστάσια, εγκαταστάσεις, χωριά, σπίτια.
Τιμάμε τη συμβολή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις κατεχόμενες καπιταλιστικές χώρες. Τους ηρωικούς παρτιζάνους και τις «διεθνείς ταξιαρχίες», τους αγωνιστές που πάλευαν ενάντια στο φασισμό μέσα στις ίδιες κατακτήτριες χώρες τους, τα κινήματα των λατινοαμερικάνικων χωρών που συγκέντρωναν βοήθεια προς τη Σοβιετική Ενωση.
Τιμάμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα, αφού βασική ψυχή και δύναμη του τιτάνιου αγώνα ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Πηγή πολιτικής αφύπνισης
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κοιτάζουμε βαθιά στο παρελθόν, για να κτίσουμε το μέλλον.
Υπερασπιζόμαστε την Ιστορία του εργατικού, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, των λαϊκών κινημάτων ενάντια στην εγχώρια και ξένη τυραννία, προκειμένου να γίνουμε πιο ικανοί στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, στις συμμαχίες του, στη θεωρία και στην πράξη του, για την κατάκτηση της κοινωνικής απελευθέρωσης, την απαλλαγή από την οικονομική εκμετάλλευση του κεφαλαίου, από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
H γνώση της Ιστορίας είναι πηγή πολιτικής αφύπνισης και πολιτιστικής ανάπτυξης.
Γι' αυτό επιχειρείται από την πολιτική αντίδραση και τους υπηρέτες της μια μεγάλης έκτασης αναθεώρηση των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων του 20ού αιώνα, όπως τα γεγονότα που σχετίζονται με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή η αντιδραστική επίθεση διαστρέβλωσης της Ιστορίας έχει στόχο της, πρώτα απ' όλα, τις νεότερες γενιές, εκείνες που δεν έχουν άμεση ιστορική μνήμη ή γνώση για τα γεγονότα.
Πλαστογράφοι της Ιστορίας, από κοινού με το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής EE, ανακήρυξαν την 9η Μάη ως ημέρα της Ευρώπης, του «Ευρωπαίου πολίτη», θέλοντας να σβήσουν από τη μνήμη το συμβολισμό της ως μέρας της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών.
Επιχείρησαν να εξομοιώσουν την επιχειρησιακή σημασία της απόβασης στη Νορμανδία με εκείνη της μάχης του Στάλινγκραντ, να σβήσουν από την Ιστορία το βάρος που σήκωσε η Σοβιετική Ενωση.
Κυρίως επιχειρούν να αμαυρώσουν την πραγματική πηγή δύναμης της σοβιετικής αντοχής που ήταν τα επιτεύγματα και η πίστη στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας.
Είναι τόσο ξεδιάντροποι, που δεν διστάζουν να οργανώσουν ανήμερα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών εκδηλώσεις ναρκω-κουλτούρας, διάδοσης των ναρκωτικών. Εδώ πιο κάτω στην πλατεία Συντάγματος, με τη συμμετοχή μάλιστα και του αντίστοιχου τμήματος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται εκδήλωση για την ελεύθερη διακίνηση του χασίς.
Κι ύστερα παριστάνουν και τους συνεπείς αντιφασίστες και αναρωτιούνται δήθεν αθώα για την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή που κυκλοφορούν με τη σβάστικα και επιδίδονται στη γνωστή τακτική και πρακτική όλων των ναζί, δολοφονώντας και επιτιθέμενοι ενάντια σε μετανάστες, εργάτες συνδικαλιστές, αντιφασίστες, κομμουνιστές. Είναι όλοι αυτοί που κατά τα πρότυπα της σοσιαλδημοκρατίας του μεσοπολέμου στη Γερμανία και αλλού θέλουν να εντάξουν στο ονομαζόμενο συνταγματικό τόξο τη Χρυσή Αυγή, όπως οι πρόγονοί τους έκαναν με τον Χίτλερ παραδίνοντας την εξουσία στους φασίστες εγκληματίες της ανθρωπότητας. Η δίκη της ΧΑ μπορεί να γίνει βήμα αποκάλυψης του πραγματικού χαρακτήρα του ναζισμού, της εγκληματικής θεωρίας και πρακτικής αυτού του μορφώματος που δηλητηριάζει τις ψυχές και τις ζωές των νέων της πατρίδας μας, δολοφονώντας και τραυματίζοντας αθώους συμπολίτες μας.
Φίλες και φίλοι,
Επιχειρούν όλοι αυτοί να αποκοιμίσουν, να ναρκώσουν τη νεολαία, να σβήσουν από την Ιστορία:
- Το ρόλο των λαϊκών κινημάτων στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην κατοχή της χιτλερικής συμμαχίας.
- Το ρόλο των λαϊκών κινημάτων ενάντια στο φασισμό, και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η εγχώρια αστική τάξη.
- Το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως στην Ελλάδα, που υπήρξε εμπνευστής, ψυχή και οργανωτής της Εθνικής Αντίστασης.
Στη χώρα μας, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, επιχείρησαν και επιχειρούν να εξομοιώσουν τα εγκλήματα των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων, βάζοντάς τους στην ίδια μοίρα με τις ενέργειες αυτοάμυνας των αγωνιστών, της λαϊκής αντίστασης, δίνοντας και στις μεν και στις δε ίδια κίνητρα τοπικής βεντέτας.
Κι όλα αυτά με έναν και αποκλειστικό στόχο. Να αποσιωπηθεί ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η διαφορετική στάση της εργατικής τάξης από την αστική τάξη της κάθε χώρας.
Μία η μήτρα που γεννά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
Φίλοι και σύντροφοι,
Ιδια είναι η μήτρα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, των πολέμων που έγιναν στις δεκαετίες που μεσολάβησαν μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και καθ' όλη την περίοδο του ονομαζόμενου «ψυχρού πολέμου», όπως οι πόλεμοι ενάντια στην Κούβα, στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στη Μέση Ανατολή, αλλά και οι πόλεμοι που ξέσπασαν και ξεσπούν μετά το 1991: Ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, πρόσφατα στην Ουκρανία με την ωμή επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ, αξιοποιώντας και φιλοφασιστικές δυνάμεις.
Τα σημερινά δόγματα των ΗΠΑ, του NATO και επομένως και των Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ, τα δόγματα ενάντια στη δήθεν «διεθνή τρομοκρατία», στη δήθεν «εξάπλωση των πυρηνικών», τα ιμπεριαλιστικά «σχέδια ειρήνευσης της Μέσης Ανατολής» και άλλα, έχουν την ίδια μήτρα με τα δόγματα που προηγήθηκαν και προπαγανδίστηκαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν γέννημα της οικονομικής κρίσης του αναπτυγμένου καπιταλισμού κατά το μεσοπόλεμο, της βαθιάς πολιτικής κρίσης που προκάλεσε.
Τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τον γέννησε ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων και των κρατών τους για το μοίρασμα των αγορών.
Η ανάγκη για περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της οικονομίας, για την έξοδο από τη βαθιά κρίση του '29-33, η μεγάλη ανεργία και φτώχεια που έφερε η βαθιά οικονομική κρίση για τις λαϊκές δυνάμεις, ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν τις αστικές Δημοκρατίες στην αποσταθεροποίηση, έδωσαν έδαφος και υλικά για ν' αναπτυχθεί ως άλλη εναλλακτική πολιτική μορφή διαχείρισης του συστήματος ο φασισμός, ο «εθνικοσοσιαλισμός».
Γέννημα της κρίσης ήταν και η αντιδραστική διέξοδος στην κινητικότητα μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων, και ιδιαίτερα των νέων, που στήριζαν ενεργητικά το φασισμό, με την ψήφο και τη δράση τους.
Κλειδί η επαναστατική πολιτική συνειδητοποίηση
Είναι ένα βασικό συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουμε:
Δεν αρκούν οι αντικειμενικές συνθήκες της οικονομικής κρίσης για να στραφούν σε ριζοσπαστική πολιτική και δράση οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, εάν δεν οξύνεται ταυτόχρονα η ταξική πάλη, εάν δεν έχουν μπει τα φύτρα της επαναστατικής πολιτικής συνειδητοποίησής τους.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε την εξής ιδιαιτερότητα:
Ανάμεσα στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων βρέθηκε το πρώτο στην Ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης επαναστατικό, εργατικό κράτος, η ΕΣΣΔ.
Και οι μεν και οι δε, και ο Φασιστικός Αξονας Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και η Συμμαχία Βρετανίας - Γαλλίας - ΗΠΑ έπαιζαν το δικό τους παιχνίδι στη σκακιέρα, με στόχο να χρησιμοποιήσουν τον αντίπαλό τους ενάντια στην ΕΣΣΔ.
Στόχος τους ήταν να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις του αντιπάλου για την επίθεση ενάντια στο σοσιαλισμό.
Η κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία επεδίωκε και τον ταξικό αντίπαλο σε διεθνές επίπεδο να εξοντώσει, δηλαδή την ΕΣΣΔ, και στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό να βγει κερδισμένη αυτή σε σχέση με τις άλλες. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια...
Ετσι εξηγούνται ενέργειες που φαντάζουν ως ανεξήγητες ή ως αντιφατικές όπως για παράδειγμα:
- Η στήριξη που διέθεταν τα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας προς τη Γερμανία καθ' όλη την περίοδο της στρατιωτικής προετοιμασίας της, επί Χίτλερ, αλλά και την ίδια περίοδο του πολέμου, βομβαρδίζοντας άμαχο πληθυσμό, αλλά όχι την πολεμική βιομηχανία.
- Η ανοχή απέναντι στις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις Γερμανίας - Ιταλίας στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αφρική.
- Η αρνητική στάση των δυτικών αστικών «Δημοκρατιών» στο κάλεσμα της ΕΣΣΔ για συμφωνία, όταν ήδη είχε συγκροτηθεί το Αντικομμουνιστικό Σύμφωνο Βερολίνου - Τόκιο - Ρώμης.
- Η μεγάλη καθυστέρηση στο άνοιγμα του Δυτικού Μετώπου.
- Η στρατολόγηση Γερμανών, Βουλγάρων, Τσέχων από τους Δυτικούς κατά τη διάρκεια του πολέμου, για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκοπεία και την υπονομευτική δράση ενάντια στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
- Η αναδιάταξη στο μέτωπο της Συμμαχίας, αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση, προσλαμβάνοντας την Γερμανία και Ιταλία με κύριο στόχο ενάντια στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες.
- Ο «ψυχρός πόλεμος», που ακολούθησε, οι επεμβάσεις και πολεμικές συγκρούσεις και όλα τα υπόλοιπα οικονομικά, στρατιωτικά, κατασκοπευτικά, σχέδια περικύκλωσης και υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος.
Ολες αυτές τις ενέργειες, σήμερα, μετά από 70 χρόνια, μπορούμε να τις δούμε καθαρότερα.
Συμπεράσματα διαχρονικής αξίας
Είμαστε, σήμερα, σε θέση να δούμε την αλληλοσύνδεσή τους, το κοινό νήμα που τις διατρέχει, να βγάλουμε συμπεράσματα διαχρονικής αξίας.
Συμπεράσματα που μπορούν να κάνουν πιο ικανό, αποτελεσματικό τον αγώνα των λαών απέναντι σε εκείνες τις δυνάμεις που προκαλούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Εχει μεγάλη σημασία για την πάλη του διεθνούς εργατικού κινήματος η βαθιά συνειδητοποίηση του χαρακτήρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Γιατί και σήμερα, οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε διαδοχικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, σε μικρότερου ή μεγαλύτερου βάθους οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού που κυοφορούν βαθύτερες και πιο γενικευμένες κρίσεις διεθνώς.
Οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου που σαρώνει κατακτήσεις δεκαετιών. Επίθεση που ιδεολογικά - πολιτικά αιτιολογείται από τη μεριά του κεφαλαίου ως ανταπόκριση στις νέες προκλήσεις της «ανταγωνιστικότητας» και των «ανοικτών αγορών» του γνωστού δόγματος της «παγκοσμιοποίησης», ενώ σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ευρωζώνη που βιώνουν μια μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιείται ως όχημα και άλλοθι αυτή για το πέρασμα πιο μαζικά και βίαια αντεργατικών αναδιαρθρώσεων και ανατροπών σε κατακτήσεις και δικαιώματα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εχει σημασία η βαθιά απόρριψη του φασισμού ως εκδήλωσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού.
Σήμερα, είναι αναγκαιότητα να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος.
Να μην πέσουμε στην ανώδυνη για το σύστημα παγίδα του «αντινεοφιλελεύθερου» μετώπου, η οποία ξαναπροβάλλεται και στην Ευρώπη και στη χώρα μας από δυνάμεις του οπορτουνισμού.
Να διδαχθούμε από το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας «δεξιάς» και «αριστερής», στην ανάδειξη των φασιστικών δυνάμεων και στην ανοχή της μιλιταριστικής προετοιμασίας τους.
Ενα από τα συμπεράσματα της πείρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που έχει αξία, είναι το εξής:
Ο διεθνής ιμπεριαλισμός, το κάθε καπιταλιστικό κράτος, η κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, πρώτα απ' όλα, έχει στραμμένα τα πυρά απέναντι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας ή της συμμαχίας, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Κινούνται με ελιγμούς, προκειμένου είτε να εξουδετερώσουν, είτε να αποπροσανατολίσουν τον ταξικό τους αντίπαλο, ακόμη και να παροπλίσουν με ενσωμάτωση την πολιτική πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, τα ίδια τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Το κομμουνιστικό κίνημα καταδικάζει τον πόλεμο που προκαλούν οι αστικές τάξεις
Φίλες και φίλοι,
Με αφορμή τη σημερινή μέρα πρέπει να σκύψουμε παραπέρα σε ορισμένα βασικά ζητήματα:
ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που πρέπει όλοι και όλες να απαντήσουμε είναι το εξής:
Μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο, για παράδειγμα, το εργατικό και λαϊκό κίνημα ενώ στην εξουσία βρίσκεται η τάξη που διεξάγει τον πόλεμο;
Ο Λένιν απαντά καθαρά ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει η εργατική τάξη παρά μόνο με την ανατροπή της τάξης που έχει ξεκινήσει τον πόλεμο.
Χρειάζεται η ανατροπή της τάξης που και πριν τον πόλεμο, την περίοδο του «ειρηνικού» μοιράσματος των αγορών και εδαφών, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει στην πραγματικότητα καμία ειρήνη για τους λαούς.
Η επιθετική πολιτική εκδηλώνεται, επειδή το κεφάλαιο είναι επιθετικό, γιατί το κεφάλαιο θέλει όλο και μεγαλύτερες και νέες αγορές.
Γιατί το κεφάλαιο κινείται με ανταγωνιστικότητα.
Γιατί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου έχει εθνοκρατική αφετηρία, αλλά διεθνική αναφορά. Αλλά οι διεθνείς, οι περιφερειακές αγορές, ακόμα κι όταν μοιράζονται με συμφωνίες, μπορεί κάποια στιγμή να πάρουν και το χαρακτήρα ενός συμφώνου ειρήνης, αυτές όμως οι συμφωνίες δεν αποτυπώνουν παρά μια συγκυριακή σχέση ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, χωρίς να σβήνουν την αιτία που οδηγεί στον πόλεμο.
Ολα αυτά είναι πολύ επίκαιρα.
Οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τη μεγάλη αγορά των πετρελαίων, του φυσικού αερίου κ.λπ., καλούν σε διασκέψεις ειρήνευσης. Σκεφτείτε, αυτοί οι οποίοι ανταγωνίζονται, αυτοί οι οποίοι προκαλούν, αυτοί οι οποίοι δίνουν όπλα, αυτοί που χωρίζουν το λαό μέσα σ' ένα κράτος, βεβαίως με τις τάξεις που παίζουν ρόλο, έρχονται και μιλάνε για σχέδιο ειρήνευσης ή για σχέδιο πιο ανοιχτού πολέμου.
Και στις μέρες μας, αποδεικνύεται ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι περίπου πριν κάποιες δεκαετίες ήταν πάρα πολύ έντονο το λεγόμενο πασιφιστικό κίνημα.
Ειρηνικό κίνημα που γενικώς καταδικάζει οποιονδήποτε πόλεμο, που γενικά καταδικάζει οποιαδήποτε μορφή βίας, χωρίς να εξετάζει ποιος πόλεμος, από ποια τάξη, για ποιο σκοπό.
Το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα καταδικάζει τον πόλεμο που προκαλούν οι αστικές τάξεις, είτε είναι με τη μία είτε με την άλλη μορφή. Είτε είναι με την καθαρή στρατιωτική, επεκτατική επέμβαση είτε είναι με τη μορφή της αστικής πολιτικής που άνοιξε το δρόμο αυτό.
Το ζήτημα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο κάθε καπιταλιστικό κράτος δεν είναι να επιλέξει με ποια ομάδα ιμπεριαλιστών θα πάει, αλλά είναι να επιλέξει να κάνει το δικό του αγώνα ενάντια στον πόλεμο των αστικών τάξεων, να μη χύνει το αίμα του ο λαός για ξένα συμφέροντα, για να πλουτίζουν οι εκμεταλλευτές.
Δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εξίσου σημαντικό που χρειάζεται να κρατήσουμε ως αξιόλογη ιστορική πείρα είναι το γεγονός ότι το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης, για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού.
Το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 έθεσε ως κεντρικό καθήκον όλων των ΚΚ την πάλη ενάντια στο φασισμό, ως προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στην απειλή νέου παγκοσμίου πολέμου, για την ειρήνη και υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.
Μετά τη ναζιστική επίθεση στην ΕΣΣΔ, στη βάση της συμμαχίας της ΕΣΣΔ με τα καπιταλιστικά κράτη των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, ενάντια στον Αξονα, υποχώρησε ολοκληρωτικά η γραμμή αντιμετώπισης του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού από τη μεριά των καπιταλιστικών κρατών, ανεξάρτητα αν ήταν επιτιθέμενα ή αποδέκτες της επίθεσης. Εκτιμήθηκε ότι άλλαξε ο χαρακτήρας του πολέμου, ότι έγινε μόνο αντιφασιστικός και υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και κυριάρχησε η γραμμή συμμαχίας των ΚΚ με αστικές αντικατοχικές δυνάμεις σε αντιφασιστικά εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα.
Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην αντικατοχική πάλη, συσπείρωσαν γύρω τους ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες. Δεν μπόρεσαν όμως να αξιοποιήσουν τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που στη συνέχεια διαμορφώθηκαν σε μια σειρά καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης με ένοπλα κινήματα αντίστασης και να οδηγήσουν τελικά την πάλη στην κατεύθυνση οριστικής ανατροπής της αστικής εξουσίας.
Στο ελληνικό κομμουνιστικό και επαναστατικό κίνημα, τα προβλήματα αυτά στρατηγικής του ΔΚΚ εκφράστηκαν και στο ζήτημα της εκτίμησης και της αντιμετώπισης του ρόλου της Αγγλίας και των αστικών δυνάμεων που αντετίθεντο στη γερμανική κατοχή, ως συμμάχων, παραγνωρίζοντας το ρόλο τους, ως επίσης επιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που καραδοκούσαν την κατάλληλη στιγμή, για να στηρίξουν την αστική κυβέρνηση, τη διάσωση του καπιταλισμού και των συμμαχιών της αστικής τάξης σε βάρος του λαού της Ελλάδας και φυσικά της Σοβιετικής Ενωσης.
Αυτή η σύγχυση και πολιτική γραμμή οδήγησε στην ένταξη του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο των Συμμαχικών Δυνάμεων της Μ. Ανατολής το 1943, στις απαράδεκτες συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας το 1944 και αργότερα της Βάρκιζας με την παράδοση των όπλων το 1945 με τις γνωστές συνέπειες σε βάρος του κινήματος του λαού και της νεολαίας.
Οι εργάτες χρειάζονται το δικό τους κέντρο οργάνωσης του αγώνα
Στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το Κόμμα της, έχει καθήκον να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργατών, της συμμαχίας με λαϊκές δυνάμεις, τη διεθνιστική διάσταση της πάλης της εργατικής τάξης και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν.
Στις συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου το ΚΚ αξιοποιεί όλους τους τρόπους δουλειάς, πρωτοστατεί ώστε η εργατική τάξη να συγκροτήσει δικό της κέντρο οργάνωσης του αγώνα με σκοπό την έξοδο από τον πόλεμο, την ειρήνη, με κατάκτηση της δικής της εξουσίας.
Οργανώνει την εργατική τάξη μέσα στους εργασιακούς χώρους και τις παραγωγικές μονάδες, ενάντια στους καπιταλιστές, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, τους πολέμους και τις «συμφωνίες ειρήνης» τους, που προετοιμάζουν νέους πολέμους.
Στο εργατικό μέτωπο πάλης για την έξοδο από τον πόλεμο, οι κομμουνιστές επιδιώκουν να εκφραστεί η μέγιστη και πιο πλατιά συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.
Το Κόμμα πρέπει να έχει φροντίδα, ώστε το εργατικό μέτωπο να αποτελέσει όχι μόνο πόλο συσπείρωσης των εργατικών μαζών, αλλά και στήριγμα αποφασιστικό, πραγματική ελπίδα των λαϊκών στρωμάτων, από την πρώτη μέρα ενός πολέμου, να επιδράσει στην τίμια, αγωνιστική στάση των στρατευμένων που στην πλειοψηφία τους προέρχονται, ανήκουν στις λαϊκές οικογένειες της πατρίδας μας.
Η πείρα των δύο Παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών Πολέμων, αλλά και η πιο σύγχρονη πείρα από περιφερειακούς και άλλους πολέμους, είναι πολύτιμη.
Αναδεικνύει ότι με το ξεκίνημα των εχθροπραξιών ακόμα και από τις πρώτες μέρες της εμπλοκής και στο πρώτο διάστημα του πολέμου, η αστική τάξη με επεξεργασμένα συνθήματα και προπαγάνδα επιδιώκει να παρασύρει, να επηρεάσει τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού, δημιουργώντας μια επίπλαστη «εθνική ανάταση», να κάνει το λαό και το κίνημα υποχείριο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών της.
Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη στάση αποδοχής των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, της κατοχής ξένων χωρών, στο όνομα της υπεράσπισης της «δημοκρατίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του «εκσυγχρονισμού» τους, της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας», δηλαδή της αποδοχής αντιδραστικών προσχημάτων από τους λαούς σε κράτη που βρίσκονται στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, όπως οι ΗΠΑ.
Οπως έχει αποδείξει η ιστορική πείρα, ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σημαίνουν διάσπαση στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, πιθανότητα να οδηγήσουν στην αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας, διασάλευση των αστικών θεσμών και της ίδιας της δυνατότητάς τους να χειραγωγούν και να καταστέλλουν, ενώ διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την απελευθέρωση των αγωνιστικών λαϊκών διαθέσεων των μαζών.
Με στόχο τη σύγκρουση για την κατάκτηση της εξουσίας
Σωστή εκτίμηση και αξιοποίηση αυτής της κατάστασης σημαίνει καθοδήγηση της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων στο δρόμο που αποτελεί τη μοναδική διέξοδο στις δικές τους πραγματικές ανάγκες, στα δικά τους συμφέροντα τόσο τα άμεσα, όσο και τα γενικά, με στόχο την κορύφωση της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης για την κατάκτηση της εξουσίας.
Πρακτικά σημαίνει ετοιμότητα της πρωτοπορίας για:
- Πλατιά αποκάλυψη των συνεπειών για την εργατική τάξη και το λαό από τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
- Να τεθεί το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ.
- Ανάδειξη του χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.
- Ξεκαθάρισμα ότι οι ίδιοι που κλέβουν τον ιδρώτα της εργατικής τάξης σε συνθήκες ειρήνης, τη στέλνουν στον πόλεμο για να σκοτωθεί για τα συμφέροντά τους.
- Απόρριψη και ανοικτή καταγγελία κάθε προσπάθειας να νομιμοποιηθούν μέσα από το κοινοβούλιο οι επιλογές της άρχουσας τάξης, όπως είναι η έγκριση πολεμικών πιστώσεων.
- Μέτωπο με τις αλυτρωτικές εθνικιστικές κορόνες και απομόνωση των φασιστικών επιρροών, όλων όσοι δουλεύουν για τη διαμόρφωση «φιλοπόλεμου ρεύματος».
- Ταυτόχρονα, εξασφάλιση της λαϊκής επιβίωσης. Κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε χωρίς να εξασφαλιστεί σε ένα πρώτο επίπεδο η επιβίωση, η σίτιση, η υγειονομική περίθαλψη, η συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η λαϊκή άμυνα, η στοιχειώδης λειτουργία κοινωνικών υπηρεσιών.
- Αξιοποίηση και ανάπτυξη των θεσμών, των γνήσιων λαϊκών θεσμών που εμφανίζονται μέσα σε τέτοιες συνθήκες που μπορούν να αποτελέσουν έμβρυα της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Σταθερότητα στο στρατηγικό στόχο. Ικανότητα οργάνωσης και διεξαγωγής της πάλης σε κάθε φάση. Ευελιξία και αντοχή στα διάφορα ζικ - ζακ της ταξικής πάλης. Ικανότητα κατάλληλου συνδυασμού όλων των μορφών πάλης, όλων των μέσων, ανάλογα με την εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων, εσωτερικά, περιφερειακά, διεθνώς.
Πολύπλευρη διαπάλη, άλυτες αντιθέσεις
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ολα αυτά σήμερα δεν είναι άνευ σημασίας. Ισα - ίσα. Είναι επίκαιρα και αναγκαία όσο ποτέ. Τα διδάγματα και σωστά συμπεράσματα του παρελθόντος μάς οδηγούν και στο σήμερα.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός των μεγάλων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που καθορίζουν και την πορεία της διαπραγμάτευσης της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Οι εξελίξεις είναι συνεχείς και δεν πρόκειται να σταματήσουν κι όταν υπάρξει συμφωνία.
Η ανισόμετρη ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας έχει τη δική της δυναμική, οδηγεί σε όξυνση τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, καθιστώντας σχετικό και εύθραυστο το συμβιβασμό, σε μια περίοδο μάλιστα που δεν αποκλείεται καθόλου το ενδεχόμενο συνολικής αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης.
Οι αντιθέσεις έχουν να κάνουν και με διαφορετικά συμφέροντα τμημάτων του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου και αφορούν θέματα που σχετίζονται με την αλλαγή οικονομικής διαχείρισης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Εχουν, όμως, να κάνουν και με την αντίθεση του ευρωατλαντικού άξονα, με τον άξονα Κίνας - Ρωσίας, όπως και με τη διαπάλη ΗΠΑ με τη Γερμανία για την ηγεμονία στην Ευρώπη.
Ορισμένα τέτοια μεγάλα ζητήματα - τα οποία πρέπει να πάρει υπόψη του ο λαός μας, το κίνημά του - και που βρίσκονται και στο τραπέζι των συζητήσεων, αλλά και στο πεδίο σφοδρών ανταγωνισμών, που οδηγούν μέχρι και σε πραγματικό πόλεμο - που εναλλάξ παίρνουν χαρακτηριστικά οικονομικού, πολιτικού, διπλωματικού πολέμου - αλλά μπορεί να φτάσουν και σε γενικευμένες πολεμικές, στρατιωτικού χαρακτήρα αναμετρήσεις, είναι τα εξής:
Πρώτο: Η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, η οποία προχωρά βασανιστικά, αφού τμήματα της γερμανικής και γαλλικής αστικής τάξης θεωρούν ότι οι αμερικανικές προτάσεις αποτελούν τον «δούρειο ίππο» για τη διασφάλιση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη μεσοπρόθεσμα. Γενικότερα, το αμερικανικό σχέδιο δείχνει ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά δρομολογούν ουσιαστικές αλλαγές σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση που διασφαλίζει τη γερμανική ηγεμονία.
Δεύτερο: Η ενεργειακή πολιτική της ΕΕ και η αντιμετώπιση της κατάστασης στην Ουκρανία, αποτελούν δύο βασικά πεδία όπου εκδηλώνεται αφενός η προσπάθεια των ΗΠΑ για υπονόμευση των σχέσεων Γερμανίας - Ρωσίας και αφετέρου η απόκλιση συμφερόντων κρατών - μελών της ΕΕ. Βασικό πεδίο δοκιμασίας των σχέσεων ΕΕ - Ρωσίας αποτελεί το ουκρανικό ζήτημα, τόσο σε σχέση με την τήρηση της συμφωνίας του Μινσκ, όσο και σε σχέση με τη διατήρηση και πιθανή κλιμάκωση των οικονομικών κυρώσεων.
Τρίτο: Η όξυνση των αντιθέσεων ΗΠΑ - Κίνας, σε πρώτη φάση στο οικονομικό επίπεδο, ενώ υπάρχει έντονη κινητικότητα και στο στρατιωτικό επίπεδο, για τον έλεγχο της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.
Τέταρτο: Σε εξέλιξη βρίσκονται τα σχέδια του ΝΑΤΟ για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Το νέο στοιχείο είναι η εμφάνιση των τζιχαντιστών, ως του βασικού αντιπάλου του ευρωατλαντισμού στην περιοχή. Οι ΗΠΑ, με μοχλό το ισλαμικό κράτος, στην πραγματικότητα προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα καλύτερα επεξεργασμένο σχέδιο γεωπολιτικού ελέγχου και αλλαγής συσχετισμών στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει και προσέλκυση του Ιράν σε αυτήν τη φάση.
Πέμπτο: Ταυτόχρονα, περιφερειακές δυνάμεις ισχυρές στην περιοχή, όπως η Τουρκία, διαφοροποιούνται από τις αμερικανικές επιλογές στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράκ και τον άξονα Ιράν - Ιράκ - Συρίας που αντικειμενικά αποδυναμώνει το ρόλο της Τουρκίας.
Ταυτόχρονα, παραμένουν άλυτες μια σειρά αντιθέσεις και διενέξεις για τον καθορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων στην πλούσια σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την εμπόλεμη κατάσταση Ισραήλ - Λιβάνου, το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό και την αντιφατικότητα των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας.
Ολα αυτά συνιστούν κίνδυνο μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης στη Μέση Ανατολή και γενικότερα στην Ευρασία.
Επικίνδυνη η ευρωατλαντική πρόσδεση
Η ελληνική κυβέρνηση, με τα δείγματα γραφής της έως σήμερα, φαίνεται ότι παίζει επικίνδυνα παιγνίδια και προς όλες τις κατευθύνσεις. Οντας μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, επιδιώκει να υπογράψει συμφωνία και ορκίζεται στην παραμονή στο ευρώ. Την ίδια στιγμή, κλείνει πονηρά το μάτι στην αμερικανική πολιτική και ταυτόχρονα εμφανίζεται ότι επιχειρεί να ενισχύσει τις σχέσεις με Κίνα και να αναλάβει ρόλο «γεφυροποιού» με τη ρώσικη πλευρά.
Η ανοιχτή στοίχιση του ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις βασικές επιλογές των ΗΠΑ δεν αποκαλύφθηκε ξαφνικά μετεκλογικά, είχε ήδη γίνει φανερή με το περιβόητο ταξίδι του Τσίπρα στο Τέξας, πέρσι. Στο μικρό χρονικό διάστημα, μετά τις πρόσφατες εκλογές, οι συνεχείς επίσημες κυβερνητικές επαφές με τον αμερικάνικο παράγοντα μπορούν να συγκριθούν μόνο με την κυβερνητική περίοδο του Γ. Α. Παπανδρέου.
Η ελληνική πλευρά δείχνει πρόθυμη να συμβάλει ενεργά στην υλοποίηση των ατλαντικών σχεδίων στην περιοχή της Ευρασίας και ιδιαίτερα στο τρίγωνο αστάθειας Βόρειας Αφρικής - Μέσης Ανατολής - Ουκρανίας.
Με την επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Αμυνας Π. Καμμένου στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση δήλωσε ξεκάθαρα την πρόθεση για επέκταση του ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, σε συνδυασμό με τη στενότερη στήριξη του συγκεκριμένου άξονα από τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, δηλώθηκε η ελληνική πρόθεση για ενεργό συμμετοχή στα σχέδια επέμβασης στη Μέση Ανατολή, με το πρόσχημα της «προστασίας των χριστιανικών πληθυσμών»!
Την ίδια στιγμή, δεν ξεφεύγει της προσοχής μας η όξυνση των σχέσεων στα Βαλκάνια, μεταξύ Αλβανίας - Σερβίας και ΠΓΔΜ, σε σχέση και με τα εκκρεμή ζητήματα που έχουμε με αυτές τις χώρες, που συνθέτουν ένα επικίνδυνο παζλ.
Οπωσδήποτε, η σημερινή κυβέρνηση δεν πρωτοτυπεί ως προς τον ατλαντικό προσανατολισμό. Βαδίζει στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων σχετικά με τη διατήρηση της στρατιωτικής αμερικανικής βάσης της Σούδας, της ευρωατλαντικής βάσης στη Λάρισα, της βάσης ιπτάμενων ραντάρ στο Ακτιο, του ΝΑΤΟικού στρατηγείου του Κιλκίς, της συμμετοχής της σε διάφορες στρατιωτικές ασκήσεις κ.λπ.
Ωστόσο, παρά τις «φιλειρηνικές» της δηλώσεις για τα μάτια του κόσμου, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προχωρά και σε νέα πιο επικίνδυνα βήματα.
Για πρώτη φορά, σε ελληνική διακλαδική άσκηση συμμετείχαν δυνάμεις από ΗΠΑ και Ισραήλ. Συμμετέχει στην υλοποίηση του νέου σχεδίου για συγκρότηση κοινής στρατιωτικής δύναμης υψηλής ετοιμότητας του ΝΑΤΟ για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Στο θέμα της κατοχύρωσης ΑΟΖ και γενικότερα των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η συγκυβέρνηση βαδίζει στο δρόμο των προκατόχων της, σύμφωνα με την προτροπή των ΗΠΑ για αποφυγή κάθε μονομερούς ενέργειας, την ίδια στιγμή που κλιμακώνεται η επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης με σειρά ΝΟΤΑΜ για παράνομες ασκήσεις στο Αιγαίο, παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ από το «Μπαρμπαρός» και άλλα γνωστά του τελευταίου διαστήματος.
Στο σκέλος των στρατιωτικών εξοπλισμών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έδωσε αμέσως σαφή προκλητικά δείγματα γραφής με τη διακρατική συμφωνία με τις ΗΠΑ για απευθείας ανάθεση στην «Λόκχιντ», με συμβόλαιο ύψους 500 εκατομμυρίων δολαρίων, για υπέργηρα αεροσκάφη, για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση ξεπέρασε και αυτές τις ατλαντικές επιδόσεις των τριών προηγούμενων κυβερνήσεων και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, που μεγαλώνουν τα ελλείμματα και δεν έχουν σε λίγο να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις! Και δε μένει εκεί. Ο υπουργός Αμυνας είναι, λέει, έτοιμος να συζητήσει και νέα συμβόλαια με την ίδια αμερικανική εταιρεία, δίνοντας πάλι ζεστό χρήμα...
Μόλις προχτές, ο υπουργός Αμυνας δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να παραχωρήσει εγκαταστάσεις, Ενοπλες Δυνάμεις και βάσεις για να διευκολύνει το ΝΑΤΟ στην εξαπόλυση του πολέμου στην περιοχή, δείχνοντας μάλιστα ως κράτη - απειλές τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη.
Προειδοποιούμε: Με τέτοια πολιτική εμπλέκεται ο ελληνικός λαός όλο και πιο πολύ στο κουβάρι των επικίνδυνων αντιθέσεων για τον έλεγχο και το μοίρασμα των αγορών στην ευρύτερη περιοχή από τα ιμπεριαλιστικά κράτη.
Ο κίνδυνος της αστάθειας που επικαλούνται είναι προϊόν όξυνσης των αντιθέσεων και ανταγωνισμών.
Η ενεργή συμμετοχή της κυβέρνησης στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ υπονομεύει την ειρήνη και αυξάνει τον κίνδυνο ενός μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή.
Ολα τα βέλη στον πραγματικό αντίπαλο
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της χώρας μας, στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, στους φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, στις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, στους συνταξιούχους που έδωσαν τη ζωή τους ολόκληρη «στη δουλειά και τον αγώνα», να ορθώσουν ξανά σήμερα, τώρα, το ανάστημά τους.
Οι μάσκες πέφτουν! Πέρα από τους φραστικούς λεονταρισμούς περί περήφανης διαπραγμάτευσης και κόκκινων γραμμών σκάβεται βαθύς λάκκος για τον ελληνικό λαό.
Η κυβέρνηση έχει έτοιμο το νέο μνημόνιο. Διατηρεί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων μνημονίων και δίνει νέο χτύπημα σε εργασιακά, συντάξεις, Συλλογικές Συμβάσεις, φορολογία, ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας.
Επαγρύπνηση, κινητοποίηση και ετοιμότητα!
Να δράσουμε όλοι μαζί, σε μια μεγάλη κοινωνική λαϊκή συμμαχία, με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Με απαίτηση για άμεση κατάργηση όλων των αντιλαϊκών νόμων και ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης.
Αυτή τη φορά πρέπει να στραφούμε σωστά, στην καρδιά του προβλήματος, να φύγει ο πραγματικός αντίπαλος, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η αστική τάξη και το κράτος τους, η ΕΕ που τους στηρίζει, όλοι όσοι δηλαδή ρουφάνε το αίμα του λαού και της νεολαίας και τους στέλνουν να χύνουν το υπόλοιπο που τους έχει απομείνει από τη φάση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, στα πεδία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων.
Λαέ της Ελλάδας,
Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα που σου λέει καθαρά:
Καμιά αλλαγή νομίσματος, καμιά αλλαγή επιλογής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, καμιά αλλαγή του μείγματος διαχείρισης, δεν μπορεί να μεταβάλει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος που σαπίζει, τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού.
Στις σημερινές συνθήκες η δράση του ΚΚΕ φωτίζει την αναγκαιότητα και το δρόμο της εργατικής λαϊκής εξουσίας.
Ολη η πείρα που έχουμε συγκεντρώσει, τα κατορθώματα, αλλά και οι δυσκολίες και τα λάθη, αναδεικνύουν την ανάγκη το κομμουνιστικό κίνημα να ενσωματώνει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τους ελιγμούς στη στρατηγική γραμμή του.
Την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού και της κομμουνιστικής προοπτικής τη διαμορφώνει η ίδια η καπιταλιστική πραγματικότητα, ανεξάρτητα από την πορεία έκβασης της αναμέτρησης μεταξύ καπιταλισμού - σοσιαλισμού κατά τον 20ό αιώνα.
Η ιστορική αναγκαιότητα δεν ανατρέπεται
Σύντροφοι και φίλοι,
Δεν μας πτοεί το γεγονός ότι το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, δηλαδή ο σύγχρονος καπιταλισμός, έδειξε μεγαλύτερη αντοχή από αυτή που είχε αρχικά εκτιμήσει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Στην Ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης, δεν είναι πρωτόγνωρα τα αντιδραστικά πισωγυρίσματα, χωρίς να ανατρέπουν την ιστορική αναγκαιότητα.
Οσο και αν μας πονά η μεγάλης έκτασης και σημασίας ήττα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα, σε καμιά περίπτωση δε δικαιώνει ιστορικά τον καπιταλισμό.
Η ήττα στο τέλος του 20ού αιώνα, κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα φάση ωρίμανσης της πάλης για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η συνεχής προσπάθεια για ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για ενίσχυση των εστιών αντίστασης κατά κλάδο, χώρο δουλειάς και εκπαίδευσης, λαϊκή γειτονιά, πρέπει να συνοδεύεται και από συστηματική αποκάλυψη του ρόλου της νέας αστικής κυβέρνησης, τη συνεχή ιδεολογική διαπάλη με το ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό ρεύμα, με το ναζιστικό φασιστικό ρεύμα, με συνεχή προσπάθεια για ανασύνταξη του κινήματος, με ετοιμότητα αντιμετώπισης όλων των πιθανών ενδεχόμενων κατάληξης της διαπραγμάτευσης καθώς και των πιθανών ελιγμών της κυβέρνησης με δημοψηφίσματα ή εκλογές, έτσι ώστε ριζοσπαστικές δυνάμεις να απεγκλωβίζονται από αυταπάτες και ψεύτικες προσδοκίες, μιας από χέρι χαμένης και ξοφλημένης πολιτικής διαχείρισης.
Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για να σπάσει το κλίμα αναμονής, να ανέβει η μαχητικότητα και απαιτητικότητα του ελληνικού λαού.
Γι' αυτό στο κάλπικο δίλημμα: Συμφωνία με το νέο αντιλαϊκό πρόγραμμα ή κρατική χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ; Προβάλλουμε τη μοναδική ελπιδοφόρα και ρεαλιστική διέξοδο, με οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης για απόρριψη των οποιωνδήποτε εναλλακτικών αντιλαϊκών αστικών πολιτικών, τη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ, σε συμπαράταξη και συσπείρωση με το ΚΚΕ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Προχωράμε μπροστά.
Με ιστορική αισιοδοξία. Με πίστη στην εργατική τάξη και την πρωτοπόρα θεωρία μας.
Τιμάμε όλους τους αγωνιστές του αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Τους μαχητές του Κόκκινου Στρατού, της Σοβιετικής Ενωσης.
Τους αγωνιστές του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΕΛΑΝ, Εθνικής Αλληλεγγύης, ΔΣΕ.
Ολους και όλες που πέρασαν από τα κολαστήρια των φυλακών, τα κάτεργα της εξορίας, τα στρατοδικεία, τα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Είμαστε σίγουροι. Η τελική νίκη θα είναι των λαών!
