 |
Τα δημοσιεύματα του εγχώριου αστικού Τύπου παρουσιάζουν πολύ θολά την κατάσταση στην Υεμένη, μιλώντας για «σιίτες αντάρτες», ακόμα και για «ενδοϊσλαμική αντιπαράθεση (που) φέρνει τον εμφύλιο»!!! Τα δημοσιεύματα αυτά, με τη «θολούρα» τους, έρχονται να δικαιολογήσουν τις επιλογές της άρχουσας τάξης αλλά και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αποκρύπτοντας την αντιπαράθεση τμημάτων της αστικής τάξης και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται στη χώρα και την ευρύτερη περιοχή.
Μερικά στοιχεία για την Υεμένη
Η Υεμένη (μαζί με τη Σομαλία) είναι μια από τις πιο «φτωχές» χώρες της περιοχής, παρά τον πλούτο που διαθέτει. Η χώρα έχει ακτές μήκους 2.500 χλμ. και ελέγχει τα γνωστά, διεθνούς γεωστρατηγικής σημασίας, στενά του Μπαμπ ελ Μαντέμπ. Ενώ είναι ιστορικά γνωστό ότι η Υεμένη αποτέλεσε με τη γεωπολιτική έννοια (μαζί με το Ιράκ) το «σύνορο» για τα μοναρχικά καθεστώτα της περιφέρειας, όπου για λόγους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς σταμάτησε η ανατροπή τους στο 2ο μισό του 20ού αιώνα.
Η παραμονή του καθεστώτος των παραπάνω γειτονικών μοναρχιών της Υεμένης θα κριθεί από την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ που διαθέτουν, αλλά και από την εναρμόνισή τους με τα γενικότερα συμφέροντα των μονοπωλίων των συμμάχων τους, ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, σε μια περίοδο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς είναι γνωστές, χρόνια τώρα, οι στοχεύσεις μιας μερίδας των μονοπωλίων των ΗΠΑ που εκδηλώθηκαν ανοιχτά με το γνωστό σχέδιο «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».
Οι πολύμορφες συγκρούσεις των αστικών δυνάμεων της Υεμένης αποτελούν μια συνέχεια των γεγονότων της «Αραβικής Ανοιξης», που για «περίεργο» λόγο δεν άγγιξαν τις πιο πολλές αραβόφωνες μοναρχίες, οι οποίες με τη σειρά τους έδειξαν μια «αλληλεγγύη» μεταξύ τους, που απολάμβανε την ευλογία των συμμάχων τους σε ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Τα γεγονότα της «Αραβικής Ανοιξης» στην Υεμένη ξεκίνησαν στις 15/1/2011 με σύνθημα την ανατροπή του Προέδρου Αλι Αμπντάλα Σάλεχ. «Βαφτίστηκαν» τότε από την κυρίαρχη αραβόφωνη προπαγάνδα «Επανάσταση της Νεολαίας της Υεμένης»!!!
Ο πρώτος «πολιτικός χάρτης» επίλυσης της πολιτικής κρίσης της χώρας συντάχτηκε από το Συμβούλιο Συνεργασίας Χωρών του Κόλπου και ανακοινώθηκε στις 3/4/2011 ως σχέδιο για τη μετάβαση των εξουσιών με τη διενέργεια προεδρικών εκλογών, που έγιναν στις 21/2/2012 και έφεραν τον Πρόεδρο Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι.
Ο παραπάνω «χάρτης» εγκαθίδρυσε ένα διπολικό σύστημα, που περιλαμβάνει το κόμμα της «Γενικής Λαϊκής Διάσκεψης» (του Σάλεχ) και μία συσπείρωση κομμάτων με επικεφαλής το «Κόμμα της Μεταρρύθμισης», που είναι η έκφραση των «Αδελφών Μουσουλμάνων» στην Υεμένη. Αυτή η επέμβαση των μοναρχιών και των συμμάχων τους άφησε «εκτός μοιρασιάς» 2 βασικές αστικές δυνάμεις, που ενισχύθηκαν αρκετά στη διάρκεια των γεγονότων και ήταν: 1. Το «Κίνημα του Νότου», που προβάλλει το αίτημα της απόσχισης του νότιου τμήματος της χώρας με την επαναφορά των συνόρων της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Υεμένης». 2. Το «Κίνημα Ανσάρ Αλλάχ» (υποστηριχτές του Θεού).
Να σημειωθεί ότι το Κατάρ ανακάλεσε την υπογραφή του στη συμφωνία, για λόγους που σχετίζονται με την καθυστέρηση του ξηλώματος του Σάλεχ. Το καθεστώς Σάλεχ είχε παραχωρήσει από το 2005 «υπερβολικά» προνόμια στον γαλλικό όμιλο «Total» μέσω της κρατικής επιχείρησης «Yemen LNG», η οποία πουλούσε το υγροποιημένο φυσικό αέριο στον παραπάνω όμιλο σε τιμή κατώτερη του 10% των διεθνών τιμών, πράγμα που δεν «άρεσε» καθόλου στο Κατάρ, που διεκδικεί ηγετική θέση διεθνώς στην παραγωγή και διακίνηση του υγροποιημένου φυσικού αερίου.
Λίγα λόγια για το κίνημα «Ανσάρ Αλλάχ»
Οι οπαδοί του Αμπντελμαλέκ Αλχάουθι, που συγκρότησαν το κίνημα «Ανσάρ Αλλάχ», κατάγονται από τις βόρειες «υπανάπτυκτες» περιφέρειες της Υεμένης στη σύγχρονη Ιστορία. Οι οπαδοί και τα στελέχη του «κινήματος» χαρακτηρίζονται από μαχητικότητα και έντονο «ενωτικό» πνεύμα για τη χώρα.
Από την άποψη του θρησκευτικού δόγματος οι «Χάουθι» (ή Χούτι, όπως καταγράφονται στα δημοσιεύματα) εκφράζουν το πιο μετριοπαθές δόγμα του σιιτισμού. Μάλιστα, στα μέσα της δεκαετίας του '60 ανατράπηκε η μοναρχία του σιιτικού Ιμαμάτου της Υεμένης, που ήταν σύμμαχος με τους Σαουδάραβες και Βρετανούς εναντίον των δημοκρατών - πολέμιων της μοναρχίας.
Το κίνημα «Ανσάρ Αλλάχ» ιδρύθηκε το 1992 από τις φυλές των περιθωριοποιημένων κατοίκων της βόρειας Υεμένης με οικονομικά αιτήματα και έντονη αντιπαράθεση με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του καθεστώτος του Σάλεχ, που στράφηκε εναντίον τους με όλα τα μέσα. Από το 2004 ξεκίνησε η πρώτη στρατιωτική επίθεση του αστικού στρατού της Υεμένης κατά των «Ανσάρ Αλλάχ», οι οποίοι, επιπλέον, δέχονταν από τότε συχνές επιθέσεις των δυνάμεων της «Αλ Κάιντα», των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και του σαουδαραβικού στρατού.
Από τότε οι μαχητές του «κινήματος» απέκτησαν το σεβασμό και την εκτίμηση αρκετών αστικών δυνάμεων (και μέσα στον αστικό στρατό), οι οποίες αντιτίθενται στις παρεμβάσεις της Σαουδικής Αραβίας, και όχι μόνο.
Η στρατιωτική προέλαση των δυνάμεων των «Ανσάρ Αλλάχ», που ξεκίνησε στα μέσα του Αυγούστου του 2014, έγινε μετά από την αθέτηση των οικονομικών δεσμεύσεων που είχε αναλάβει ο Πρόεδρος Μανσούρ Χάντι.
Να σημειωθεί εδώ ότι τα αιτήματα των «Ανσάρ Αλλάχ» ήταν ενάντια στην άρση της επιδότησης της τιμής των καυσίμων και ειδών λαϊκής κατανάλωσης που στήριζε ο Πρόεδρος Μανσούρ Χάντι, μετά από τις «συνταγές» του ΔΝΤ και των Σαουδαράβων συμμάχων του.
Με λίγα λόγια, το αστικό κίνημα των «Ανσάρ Αλλάχ» διαθέτει μια αστική μεταρρυθμιστική αντίληψη για την οικονομία και γενικότερα για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας του. Δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Ισως, δεν είναι γνωστό το γεγονός της κατάληψης 46 θέσεων του σαουδαραβικού στρατού (εντός της χώρας του) από τους «Ανσάρ Αλλάχ» στα τέλη των εχθροπραξιών το 2010. Εδώ, για τους μαχητές των ήδη εξαθλιωμένων κατοίκων της Βόρειας Υεμένης ισχύει αυτό που λέμε: «Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται».
Οφείλουμε να αναφέρουμε το κεντρικό σύνθημα του παραπάνω κινήματος: «Μέγας ο Θεός, Θάνατος στην Αμερική, Θάνατος στο Ισραήλ, κατάρα στους Εβραίους, νίκη στο Ισλάμ». Το οποίο θυμίζει, αν μη τι άλλο, το αντίστοιχο της λεγόμενης «Ισλαμικής Επανάστασης» στο Ιράν.
Για τη λεγόμενη «ενδοϊσλαμική αντιπαράθεση»
Η προσέγγιση των εξελίξεων, των ανταγωνισμών και συγκρούσεων που ταλανίζουν τη συγκεκριμένη περιφέρεια κάτω από το πρίσμα της λεγόμενης «ενδοϊσλαμικής αντιπαράθεσης» εμπεριέχει τόση «αλήθεια» όση θα είχε μια προσέγγιση των ανταγωνισμών εντός της ΕΕ και του «δυτικού» καπιταλιστικού κόσμου, υπό την αντίληψη της «ενδοχριστιανικής αντιπαράθεσης».
Οι αναλύσεις περί «ενδοϊσλαμικής αντιπαράθεσης» βολεύουν τα αστικά επιτελεία και κυβερνήσεις και εκφράζουν μια προχειρότητα και βαθιά άγνοια των εξελίξεων. Πώς γίνεται οι «σιίτες» της Υεμένης (επί του Ιμαμάτου) αλλά και του Ιράν (επί του Σάχη) να είναι φίλοι και σύμμαχοι των «σουνιτών» αλλά και Βρετανών, Αμερικανών, κ.λπ., και την τελευταία δεκαετία να μιλάμε για «ενδοϊσλαμική αντιπαράθεση»;
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός της υιοθέτησης προσεγγίσεων και θέσεων που προπαγανδίζουν οι μονάρχες της περιοχής, που είναι «φίλοι της δημοκρατικής Δύσης».
Εδώ, θα αναφερθούμε στην ιστορική συνέντευξη του μονάρχη της Ιορδανίας, Αμπντάλα, που παραχώρησε λίγο καιρό μετά από την κατοχή του Ιράκ στην «Ουάσιγκτον Ποστ» (1), όπου αναφέρθηκε για πρώτη φορά στον κίνδυνο του Σιιτικού Τόξου (Shiite crescent), που στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο στη φαντασία του μονάρχη.
Αργότερα, αρκετοί δημοσιολόγοι, «δεξαμενές σκέψης» και κέντρα μελετών άρπαξαν τις «σοβαρές» προσεγγίσεις του μονάρχη και έχτισαν ολόκληρα σενάρια και υποθέσεις, που βολεύουν τους εργοδότες τους, τα μονοπώλια.
Για τη στάση της αστικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ
Τα διαπιστευτήρια του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης και των συμβατικών δεσμεύσεων προς τους συμμάχους και φίλους της επιβεβαιώθηκαν και διά στόματος ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ανέφερε σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στις 9/2/15 στο κρατικό ειδησεογραφικό πρακτορείο του Κουβέιτ: «Είμαστε φίλοι με τα κράτη του Κόλπου όπως η Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ και γνωρίζουμε ότι συμβάλλουν πολύ υπέρ της ειρήνης, της σταθερότητας και ανάπτυξης της περιοχής». (2)
Δηλαδή, με απλά λόγια, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο χορεύει και τραγουδά με τους μακελάρηδες του ΝΑΤΟ αλλά και θεωρεί φίλους της τους εκπροσώπους των απολυταρχικών μοναρχιών των πετροδολαρίων. Ως εκ τούτου, η ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, που εκδόθηκε την επομένη της έναρξης των αεροπορικών επιδρομών του «Διεθνούς Συνασπισμού» της Σαουδικής Αραβίας, δεν «είδε» καμία εξωτερική στρατιωτική επέμβαση στην Υεμένη αλλά, για λογαριασμό τμημάτων της εγχώριας αστικής τάξης, επικεντρώθηκε στην «ιδιαίτερη σημασία (...) της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας στην περιοχή των στενών του Αντεν, η οποία - από κοινού με τη διώρυγα του Σουέζ - είναι ένας κομβικός θαλάσσιος διάδρομος για το παγκόσμιο εμπόριο».
Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένα στοιχεία των εξελίξεων στην Υεμένη και την ευρύτερη περιοχή, που επιβεβαιώνουν ότι ο πόλεμος εδώ, και όχι μόνο, δεν γίνεται για «τα μάτια της ωραίας Ελένης» αλλά ότι πίσω από αυτό που φαίνεται ή προβάλλεται από τα αστικά επιτελεία περί «θρησκευτικών πολέμων» υπάρχει η βασική αιτία των αστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Και επιπλέον, στην περίπτωση της Υεμένης, γίνεται για τον έλεγχο της σημαντικής γεωστρατηγικής της θέσης, αφού η χώρα συνιστά «φυλάκιο» ελέγχου ενός κρίσιμου δρόμου για τη ναυσιπλοΐα, του δρόμου που συνδέει την Ερυθρά Θάλασσα με τον Ινδικό Ωκεανό και τις διάφορες διακλαδώσεις στην περιοχή.
Πηγές
