«Στο πόδι» οι Κομματικές Οργανώσεις, για την οργάνωση της λαϊκής πάλης, για να φωτιστεί η πολιτική επικαιρότητα από τη σκοπιά της πολιτικής πρότασης του Κόμματος
 |
Στις εξορμήσεις, τις συζητήσεις, τις συσκέψεις με φίλους του Κόμματος, κυριαρχούν οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, όπως αυτές διαμορφώνονται μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, τα συμπεράσματα από τη μάχη που έδωσαν, αλλά και τα καθήκοντα που προκύπτουν για τους κομμουνιστές, ενόψει της κλιμακούμενης επίθεσης που δέχονται τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Κοινή παραδοχή αποτελεί ότι το Κόμμα έδωσε μια σημαντική μάχη, καταρχήν για να συνειδητοποιηθεί από το λαό ο χαρακτήρας του δημοψηφίσματος, ο στόχος της συγκυβέρνησης να εκβιάσει, να παγιδεύσει τους εργαζόμενους μ' ένα πλαστό δίλημμα, στη διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης. Να εξασφαλίσει πολύτιμο χρόνο, ανοχή έως και στήριξη στη συμφωνία που τελικά έφερε με μέτρα-«καρμανιόλα». Πολύτιμη συνδρομή στο έργο της αυτό έλαβε και από τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, που οργίασαν με τους εκβιασμούς και τη ρητορική τρομοκρατίας.
Αλλωστε, πριν ακόμα ολοκληρωθεί το δημοψήφισμα, αποδείχτηκε περίτρανα η ορθότητα της πολιτικής επιλογής που έκανε το Κόμμα, καλώντας το λαό να ρίξει στην κάλπη τη μόνη πρόταση που ακυρώνει τα ψευτοδιλήμματα. Το «όχι» που πήρε η συγκυβέρνηση το άθροισε με το «ναι», ξεπέρασε την υποτιθέμενη άβυσσο που τη χώριζε με τις άλλες αστικές δυνάμεις και από κοινού δεσμεύτηκαν ότι θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, για να προκύψει η συμφωνία με τους δανειστές, δηλαδή τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Δυο μέρες μετά, ο πρωθυπουργός καταθέτει αίτημα για νέο πρόγραμμα στήριξης από την Ευρωζώνη, επομένως και νέο μνημόνιο. Μάλιστα, οι προτάσεις που κατέθεσε η συγκυβέρνηση στους εταίρους της και στη Βουλή, προκειμένου να προκύψει το τρίτο μνημόνιο, είναι ακόμα πιο βαριές από αυτές που κάλεσε το λαό να απορρίψει στο δημοψήφισμα, ξεπερνώντας κάθε όριο εμπαιγμού και υποκρισίας.
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ σωστά ανέδειξαν ότι παρά την κυρίαρχη επιδίωξη της αστικής τάξης για επίτευξη συμφωνίας εντός ευρώ, παραμένει και το ενδεχόμενο να ωριμάζουν σενάρια, σχέδια «αναδόμησης της νομισματικής ένωσης», με χρεωκοπία και έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Οι αντιθέσεις αυτές παραμένουν, αποτελούν μόνιμο στοιχείο, ακόμα κι αν πρόσκαιρα παραμερίζονται, με συμβιβασμούς ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τμήματά τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο λαός καλείται να κάνει νέες θυσίες και επιβαρύνεται με ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, είτε στο όνομα της παραμονής στο ευρώ, της αποφυγής των χειρότερων, είτε στο όνομα της ανασυγκρότησης της οικονομίας μετά από μια πτώχευση, που πάλι οι εργαζόμενοι θα επωμίζονταν. Μια μικρή γεύση τέτοιων εξελίξεων πήρε ειδικά η εργατική τάξη τις προηγούμενες μέρες, με το σφυροκόπημα που δέχτηκε από την εργοδοσία στους χώρους δουλειάς.
Με τη δραστηριότητά τους, οι Κομματικές Οργανώσεις αναδεικνύουν ανάμεσα σε άλλα και τη ζημιά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό, με ταυτόχρονη τη μεγάλη του προσφορά στην αστική τάξη και το σύστημα. Από τη μία, συμβάλλει τα μέγιστα στον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων στο μονόδρομο των μνημονίων για την καπιταλιστική ανάκαμψη και από την άλλη, εξακολουθεί να καλλιεργεί αυταπάτες για το χαρακτήρα της ΕΕ και των λοιπών ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Επικαλούμενος τις αρχές και τις αξίες της λυκοσυμμαχίας, τη «δημοκρατική παράδοση» που τη διέπει και που τώρα δήθεν παραβιάζεται, την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση για να τη διορθώσει, οδηγεί το λαό να επιζητά έναν «έντιμο συμβιβασμό»... Με την προπαγάνδα του, επιδιώκει τελικά οι εργαζόμενοι να νιώσουν ανακουφισμένοι από την υπογραφή της συμφωνίας, ακόμα κι αν περιέχει δυσβάσταχτα μέτρα. Από την άλλη, ρίχνει στάχτη στα μάτια τους, αποθεώνοντας διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας, όπως το δημοψήφισμα, ως απαύγασμα «λαϊκής κυριαρχίας» και «αξιοπρέπειας», την ίδια στιγμή που το ερώτημα από μόνο του στέρησε τη δυνατότητα έκφρασης ενός πραγματικού εργατικού - λαϊκού «όχι» στην αντιλαϊκή πολιτική, όπως το έθεσε το ΚΚΕ.
Η συγκυβέρνηση έδωσε χώρο στις δυνάμεις του άλλου αστικού μπλοκ να ξεδιπλώσουν μια τεράστια προσπάθεια ενσωμάτωσης, να τρομοκρατήσουν το λαό, επαναφέροντας μέχρι και γνωστούς αντιδραστικούς πολιτικούς στο προσκήνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τεράστιες υπηρεσίες στην προσπάθεια δυσφήμισης του Σοσιαλισμού, των κομμουνιστικών αξιών, δίνοντας το δικαίωμα στην αντίδραση να προπαγανδίζει τα καμώματά του ως μια δήθεν προοδευτική, «αντισυστημική» πολιτική, για να συκοφαντήσει την πραγματική επαναστατική προοπτική. Επιδίωξη και των μεν και των δε είναι να μείνει σαν καταστάλαγμα στη συνείδηση του εργατόκοσμου ότι η μόνη επιλογή του είναι η εντός των τειχών του συστήματος στράτευση με το ένα ή το άλλο αντιλαϊκό σενάριο. Οτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, είναι αδύνατη η ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Οτι πρέπει να εγκαταλείψει τις προσδοκίες του για κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, τη διεκδίκησή του για επαναφορά των απωλειών του από την κρίση και να αρκεστεί στην επιστροφή της «ομαλότητας» της λειτουργίας των ΑΤΜ μετά την υπογραφή της συμφωνίας.
Παράλληλα, η κυβέρνηση πρέπει να χρεωθεί την ασφυκτική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες, από την άτυπη στάση πληρωμών που έχει επιβληθεί και το κλείσιμο των τραπεζών που πλήττει τους ανέργους, τους συνταξιούχους και τους εργατοϋπαλλήλους. Η εργοδοσία, χωρίς να χάσει λεπτό, επιτέθηκε σφοδρά στην εργατική τάξη, είτε με εκβιασμούς, «καθοδηγώντας» την για το τι στάση πρέπει να κρατήσει στο δημοψήφισμα, είτε με απολύσεις, αναγκαστικές - απλήρωτες άδειες, λοκ άουτ κ.λπ. Αποδείχτηκε περίτρανα, για άλλη μια φορά, ότι αυτοί που κλείνουν τα εργοστάσια και ερημώνουν τους χώρους δουλειάς, δεν είναι οι εργατικοί αγώνες, αλλά το κεφάλαιο και οι επιλογές που κάνει. Οτι στην πραγματικότητα, οι εργάτες δε μένουν «προστατευμένοι» όταν δε σηκώνουν κεφάλι, όταν πειθαρχούν στην εργοδοσία, όταν δε διεκδικούν. Η καπιταλιστική κρίση και τα αποτελέσματά της χτυπούν τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς αδιακρίτως: είτε αγωνίζονται, είτε όχι.
Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, ξεκαθάρισε ότι θα αξιοποιήσει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, για ν' ανοίξει τη συζήτηση με τον εργατικό - λαϊκό κόσμο γύρω από το χαρακτήρα της ΕΕ, τη διέξοδο που συμφέρει το λαό, την αναγκαιότητα να κερδίσει έδαφος η πολιτική πρόταση αποδέσμευσης με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους. Σ' αυτό το καθήκον ανταποκρίθηκαν τα μέλη και οι φίλοι του, προετοιμάζοντας ουσιαστικά την επόμενη μέρα για τους αγώνες που έχει μπροστά του ο λαός. Γι' αυτούς τους αγώνες αποτελεί παρακαταθήκη η στάση του ΚΚΕ, ο κόσμος εκείνος που την ενστερνίστηκε, δε «συμπιέστηκε» ανάμεσα στη μία ή την άλλη εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που του πλάσαρε η αστική τάξη μέσω των κομμάτων της, κυβερνητικών και μη. Οι εργαζόμενοι που αποφασιστικά απέρριψαν τον εκβιασμό, «ακύρωσαν» στην πράξη το ψευτοδίλημμα, επιστρέφοντάς το στους εμπνευστές του, μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα της πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Που θα είναι στην πρώτη γραμμή της διεκδίκησης και της οργάνωσης της πάλης, ενάντια στο νέο μνημόνιο που ετοιμάζεται να ψηφίσει και να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση, με την πολύτιμη συνδρομή και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων του ευρωμονόδρομου.
Οι Οργανώσεις του Κόμματος αξιοποιούν τη δυνατότητα που προκύπτει από τις ίδιες τις εξελίξεις: Συζητούν για το μοναδικό δρόμο που πραγματικά συμφέρει το λαό να επιλέξει, το δρόμο της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, που θα βάλει τέλος στις αμέτρητες θυσίες της εργατικής τάξης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Απατώντας σε καυτά ερωτήματα των ανθρώπων του μόχθου, που αφορούν το σήμερα και όχι κάποια «Δευτέρα Παρουσία».
