Η υλοποίηση και στην Ελλάδα της πολιτικής που χρειαζόταν το κεφάλαιο για να θωρακίζει την ανταγωνιστικότητά του και να αυξάνει τα κέρδη του, η εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων πριν ακόμα το ξέσπασμα της κρίσης, με επιτάχυνση στη διάρκειά της, είχαν αντίκτυπο στο αστικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες (Ιταλία, Γερμανία κ.α.) που προηγήθηκαν στην υλοποίηση των μέτρων αυτών. Τα κόμματα του κεφαλαίου ταυτίστηκαν στη συνείδηση του λαού με την πολιτική που επιδείνωνε ραγδαία τη ζωή του, άρχισαν να φθίνουν.
Η αστική τάξη, όμως, φρόντισε να διαμορφώσει εφεδρείες, ανερχόμενες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες, που ισχυρίζονται ότι ξέρουν να διαπραγματεύονται καλύτερα, αποτελεσματικότερα, κρύβοντας ότι αυτά τους τα προσόντα αφορούν στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου στα διαβούλια της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Η αντιπαράθεσή τους σήμερα με την κυβέρνηση είναι σκληρή με «έπαθλο» τον κυβερνητικό θώκο, είναι όμως άσφαιρη, επιζήμια και επικίνδυνη για το λαό.
Πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, η «Ελιά», μέσω της οποίας το ΠΑΣΟΚ πασχίζει να λαθρεπιβιώσει, κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα καταλάβει το πολιτικό κενό που αφήνει η άτακτη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Στη βάση της κοινής παραδοχής ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ανήκουν στο παρελθόν και ότι πλέον μόνο συνεργατικές μπορούν να υπάρξουν, διεκδικούν τη συγκρότηση του «τρίτου πόλου», που πιθανότατα θα συμπληρώνει κατά περίπτωση την κυβερνητική πλειοψηφία της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ και θα συνδράμει τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Πολλών ειδών «δηλητήρια» στις λαϊκές συνειδήσεις
Κατά το «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο...» οι εφεδρείες του συστήματος ενισχύονται απ' τη διασπαστική πολιτική μέσα στο λαό που ασκούν το αστικό κράτος, οι μηχανισμοί των εκάστοτε κυβερνήσεων, της ΕΕ. Κύριος στόχος τους το εργατικό κίνημα, η συστηματική προσπάθεια να παρεμποδιστεί η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, μαζί και με τα άλλα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της ΕΕ. Από τη στιγμή που η εργατική τάξη είναι διασπασμένη, αυτομάτως παρεμποδίζεται η συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα που δέχονται την επίθεση των μονοπωλίων και της ΕΕ. Απ' τη στιγμή που οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν παλεύουν ενιαία κατά των μονοπωλίων, της εξουσίας της αστικής τάξης, η αδυναμία τους αυτή γίνεται δύναμη του συστήματος να εγκλωβίζει τη δίκαιη οργή και δυσαρέσκεια σε ανώδυνες γι' αυτό επιλογές.
Ταυτόχρονα, εφεδρεία του συστήματος είναι ο εκφοβισμός, η συκοφαντία, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά και το «χάιδεμα αυτιών» τμημάτων του λαού, η κολακεία στα πρόσωπα, στις νέες ηλικίες, η καλλιέργεια φρούδων ελπίδων και αυταπατών, η μοιρολατρία και κυρίως το ότι δεν μπορεί να νικήσει ένας λαός, να ανατρέψει τα αφεντικά του.
Πολύτιμη εφεδρεία του αποτελεί και η προπαγάνδα περί πελατειακού συστήματος, για «ημέτερους», φίλους και επιχειρηματίες, για σκάνδαλα και διαφθορά. Ολα αυτά τελικά αφήνουν στο σκοτάδι την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης εντός του οποίου «φύονται».
Αντικειμενικά, στο εφεδρικό προσωπικό του συστήματος εντάσσεται κάθε κόμμα, πρόσωπο, ιδέα που συγκεντρώνει την προσοχή στην επιφάνεια του προβλήματος, π.χ. η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ κατά της τρόικας, που κρύβει ότι η τρόικα είναι οι ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ.
Ο επικίνδυνος ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα η πιο επικίνδυνη απ' όλες τις εφεδρείες του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς βάζει εμπόδια στον αγωνιστικό ριζοσπαστισμό, στην προσπάθεια που πρέπει να γίνει για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της με τα λαϊκά στρώματα. Γιατί καλλιεργεί το συμβιβασμό και την υποχώρηση σε αριστερές και ριζοσπαστικές συνειδήσεις. Γιατί κρύβει το γεγονός ότι το μνημόνιο ήρθε μετά την κρίση και δεν έφερε την κρίση. Αντιστρέφοντας την αλήθεια, φυλάσσει τα ιερά και τα όσια του συστήματος και περιορίζεται στο ροκάνισμα των κομμάτων του για να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».
Κρύβει ακόμα, εξωραΐζοντας απροκάλυπτα την ΕΕ, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μνημονιακών μέτρων είναι προαποφασισμένα ως κατευθυντήριες αρχές από τις αρχές της δεκαετίας του '70 με τη λεγόμενη πετρελαϊκή κρίση, ότι ξεκίνησαν τη δεκαετία του '80 και συγκεκριμενοποιήθηκαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία υπερψήφισε. Ετσι, συγκαλύπτει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ελλάδας και της καπιταλιστικής ενωμένης Ευρώπης. Αυτή η ευθύνη του δεν ξεπλένεται ούτε με τις υποσχέσεις που δίνει ούτε με τις ελπίδες που καλλιεργεί. Η αυταπάτη είναι μείζον κακό και όχι το μικρότερο.
Παρ' όλη την «ΠΑΣΟΚοποίησή» του... θα ξεπεράσει το «πρωτότυπο» σε ό,τι αφορά τη ματαίωση προσδοκιών που καλλιέργησε στο λαό κι όχι μόνο σ' αυτό. Το επιβεβαιώνει ο ίδιος όταν για να δικαιολογήσει τις κωλοτούμπες του δηλώνει πως δεν μπορεί ένα κόμμα του 27% να είναι ίδιο με το κόμμα του 4%. Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβεί, το 27% να γίνει δύναμη για το κίνημα, εφαλτήριο μεγαλύτερης λαϊκής ανάτασης, οργάνωσης, αντεπίθεσης. Αποδείχτηκε όμως εφαλτήριο υποχώρησης, συμβιβασμού, αναμονής ότι η σωτηρία θα έρθει από τα πάνω.
Το επιβεβαιώνει και η ίδια η στάση της αστικής τάξης απέναντί του, που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιπροσωπεύει καμία μορφή ριζοσπαστισμού, πέραν του «χρήσιμου» για τους καπιταλιστές που του αναγνώρισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, καμία επιλογή ρήξης κι ανατροπής.
***
Απέναντί τους ορθώνεται η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που επιβεβαιώθηκε στο σοσιαλισμό, παρ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε το πρώτο εγχείρημα κατάργησης της εκμετάλλευσης: Επιβεβαιώθηκε με την κατάργηση της ανεργίας, την αλματώδη πρόοδο της οικονομικής ανάπτυξης και πώς αυτή υπηρέτησε το λαό και μάλιστα εν μέσω ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και απειλών. Η πρόταση του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται και στις συνθήκες του καπιταλισμού, όσον αφορά το ρόλο της ταξικής πάλης στην απόσπαση κατακτήσεων, το ρόλο του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού, δηλαδή του συμβιβασμού. Στην πρόβλεψη για τις εξελίξεις στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην καπιταλιστική διεθνοποίηση, στους ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ΚΚΕ είδε έγκαιρα αυτό που δεν ήθελαν, γιατί δεν συνέφερε, να δουν τα άλλα κόμματα, λόγω της στρατηγικής τους.
Ο λαός μπορεί και πρέπει να εμπιστευτεί το ΚΚΕ και την πρότασή του γιατί είναι η μόνη επιλογή ψήφου και αγώνα που δεν θα τον διαψεύσει.
