Γυμνάσια νέων Ουκρανών εθνοφυλάκων στα σύνορα με τη Ρωσία
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, έκφραση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, είναι το θέμα που εξακολουθεί να δεσπόζει στις αναλύσεις του διεθνούς αστικού Τύπου, με ποικίλες οπτικές γωνίες, ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται.
Tην πρόβλεψη ότι οι Βαλκανικοί Πόλεμοι μπορεί να μην είναι τίποτε σε σχέση με όσα κρύβονται στο μέλλον της Κριμαίας και της Ουκρανίας φέρνει στο προσκήνιο άρθρο των «Τάιμς της Ν. Υόρκης» με τον εύγλωττο τίτλο «Η Ουκρανία γίνεται η επόμενη Γιουγκοσλαβία». Ο αρθρογράφος Γιόχεν Μπίτνερ προχωρά σε σύγκριση των επεμβάσεων στα Βαλκάνια με όσα διαδραματίζονται στην Κριμαία, ενώ δεν διστάζει να προβάλει τις εξτρεμιστικές θέσεις του Φαζίλ Αμζάγιεφ, εκπροσώπου Τύπου του ισλαμικού εξτρεμιστικού οργανισμού «Χιζμπ ουτ-Ταχρίρ», που αποκηρύσσει τη δημοκρατία και επιδιώκει την επιβολή θεοκρατικών καθεστώτων σε χώρες όπου πλειοψηφούν οι μουσουλμάνοι, πως στην περίπτωση που κατακλυστεί η περιοχή από φανατικούς ισλαμιστές, «ούτε ο Πούτιν θα μπορεί να ελέγξει την κατάσταση».
Η «Ουάσιγκτον Ποστ» επιστράτευσε προχτές ως αρθρογράφο ακόμη και τον Αζέρο σκακιστή διεθνούς φήμης Γκάρι Κασπάροφ, με την ιδιότητα του προέδρου του «Ιδρύματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» που εδρεύει στη Ν. Υόρκη, μιας που από το 2008 ηγείται ομάδας φιλελεύθερων αντιπολιτευόμενων πολιτικών στελεχών - πολέμιων και σφοδρών επικριτών του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Το άρθρο του Κασπάροφ, με τίτλο «Ωρα να σταματήσουμε τον Πούτιν», υποστηρίζει την επιβολή κυρώσεων «που θα πλήξουν την παραμονή του Πούτιν στην εξουσία» και όσους ολιγάρχες τον στηρίζουν οικονομικά και πολιτικά. Θεωρεί ακόμη εσφαλμένη την τακτική που ακολουθεί ως σήμερα η κυβέρνηση Ομπάμα, λέγοντας ότι «κατάφερε να εγκαταλείψει ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα: Την υπεροχή της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής». Κατηγορεί μάλιστα τον Ομπάμα ότι με τη στάση του σε μία σειρά ζητήματα, όπως αυτά που αφορούν στο Ιράν, στη Συρία και τώρα στην Ουκρανία, καλλιεργεί στη Μόσχα την εντύπωση περί «αδυναμίας».
Η γερμανική ηλεκτρονική έκδοση της «Ντόιτσε Βέλε» επέλεξε το ίδιο διάστημα να προβάλει τις απόψεις του πολιτικού επιστήμονα και αναλυτή Γκέρχαρντ Μάνγκοτ, σε άρθρο με τίτλο «Η Ρωσία αισθάνεται εξαπατημένη». Ο Μάνγκοτ αν και στηλιτεύει την παραβίαση του «διεθνούς δικαίου» στην περίπτωση της Κριμαίας από τη Ρωσία, εντούτοις προσπαθεί να καταδείξει ότι «όντως ορισμένες αποφάσεις της Δύσης στηρίχθηκαν στη διαπίστωση ότι η Ρωσία είναι μια παραπαίουσα χώρα» και ότι «ανεξάρτητα από το εάν η Δύση προσέβαλε πραγματικά τη Ρωσία, είναι γεγονός ότι στην ίδια τη Ρωσία αισθάνονται ότι εξαπατώνται, υπονομεύονται και αποδυναμώνονται από τη Δύση»...
Η ηλεκτρονική έκδοση του αμερικανικού περιοδικού «Τάιμ» (στο νέο τεύχος με ημερομηνία 31/3/14) επέλεξε για πρωτοσέλιδο θέμα «Τη Γεωπολιτική και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη» του Ρόμπερτ Κάπλαν. Χρησιμοποιώντας τη γνωστή φράση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι, με αφορμή τις εξελίξεις στην Κριμαία, πως τα γεγονότα «θυμίζουν συμπεριφορά του 19ου αιώνα στον 21ο αιώνα», καλεί τους αναγνώστες να ξεχάσουν τις «ευγένειες» του διεθνούς δικαίου και τον δήθεν καταλυτικό «ρόλο της τεχνολογίας στον εκδημοκρατισμό χωρών», υποστηρίζοντας ότι «το έδαφος και οι δεσμοί αίματος θα εξακολουθήσουν να παίζουν κεντρικό ρόλο στην ανθρώπινη συμπεριφορά», γιατί τάχα «αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπινους». Θεωρεί επίσης ότι η «Γεωγραφία δεν πρόκειται να φύγει ...και ας την έχουν ξεχάσει ως επί το πλείστον η παγκόσμια ελίτ ακαδημαϊκών, διανοούμενων, αναλυτών διεθνούς πολιτικής, επικεφαλής ιδρυμάτων, στελέχη πολυεθνικών ομίλων, όπως επίσης και πολλοί Δυτικοί ηγέτες». Θεωρεί, έτσι, πως ό,τι βλέπουμε σήμερα στην Κριμαία και την Ουκρανία «είναι η εκδίκηση της γεωγραφίας» και η συνέχιση της διαπάλης Ανατολής - Δύσης, αφού η «τεχνολογία δεν εκμηδένισε τη γεωγραφία, αλλά έκανε το ρόλο της πιο πολύτιμο και κλειστοφοβικό».
Ενδιαφέρον έχει και το προχτεσινό σχόλιο της γερμανικής «Frankfurter Allgemeine Zeitung», που σημειώνει χαρακτηριστικά: «Η καγκελάριος γνωρίζει ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν διενέξεις με τη Ρωσία, πόσο μάλλον για μια χερσόνησο που δεν ανήκει μάλιστα στους τόπους που κάνουν μαζικό τουρισμό. Αλλά από την άλλη όμως γνωρίζει πολύ καλά το μεγαλορωσικό εθνικισμό και τους φόβους που πηγάζουν από αυτόν και δεν θέλει να επιτρέψει τη μετακίνηση των ευρωπαϊκών συνόρων με τον τρόπο που το έκανε η Μόσχα» και συνεχίζει: «Ο στόχος των κυρώσεων δεν είναι η τιμωρία, αλλά η πρόληψη ...η διεθνής κοινότητα προσπαθεί να κάνει τον Πούτιν να νιώσει την ψύχρα της διεθνούς απομόνωσης. Θα ιδρώσει το αυτί του σκληρού ανδρός που κάνει ιππασία γυμνός από τη μέση και πάνω στη Σιβηρία; Η κρυοθεραπεία εφαρμόζεται στη δίψα του Πούτιν για περισσότερη διεθνή αναγνώριση, όπως φάνηκε και στην ομιλία του της περασμένης Τρίτης». Και καταλήγει: «Στα ανατολικά της Ουκρανίας θα φανεί ποια εικόνα προτιμά ο Πούτιν, αυτή στους κόλπους του G8 ή αυτή ενώπιον ενός ρωσικού λαού που θριαμβολογεί επειδή ο πρόεδρός του μεγάλωσε τη χώρα τους κατά ένα κομμάτι».
