Με μια απαράδεκτη απόφαση, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών απέρριψε την αγωγή που είχαν καταθέσει τέσσερις εργαζόμενες που απολύθηκαν από το ΙΚΕΑ στις 5 Δεκέμβρη 2012, επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομική σύμβαση με μείωση μισθού από 8,5% έως 11%, που ήθελε να επιβάλλει η εργοδοσία.
Οι εργαζόμενες ζητούσαν να κηρυχτούν άκυρες οι απολύσεις, με το αιτιολογικό ότι έγιναν για εκδικητικούς λόγους και για παραδειγματισμό των συναδέλφων τους, που αντέδρασαν στις μειώσεις μισθών, συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις εκείνων των ημερών. Η απόφαση του δικαστηρίου απορρίπτει την αγωγή των απολυμένων στο σκέλος που αφορά την επαναπρόσληψή τους και από πάνω τούς επιβαρύνει με όλα τα δικαστικά έξοδα της ΙΚΕΑ! Το πιο προκλητικό απ' όλα, είναι το σκεπτικό της απόφασης, που υιοθετεί έναν προς έναν τους ισχυρισμούς της εργοδοσίας και αποτελεί «οδηγό» για σχετικές υποθέσεις που θα προκύψουν στο μέλλον.
Γράφει συγκεκριμένα η απόφαση: «Αιτία της καταγγελίας των συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας, ήταν η άρνηση των εναγουσών να δεχθούν μείωση στις αποδοχές τους. Η πρόταση της εναγομένης (...) δεν αποσκοπούσε σε μία αύξηση της κερδοφορίας της σε περιβάλλον οικονομικής ανάπτυξης και ευφορίας, αλλά ήταν μία προσπάθεια διάσωσης της επιχείρησης από την πρωτοφανή οικονομική ύφεση, που είχε αποτέλεσμα το έτος 2011 μία πτώση των πωλήσεων κατά 20% και ζημιές ύψους 4,1 εκατομμυρίων ευρώ, με ζημιές 10,8 εκατομμυρίων ευρώ για το σύνολο των επιχειρήσεων του ομίλου Φουρλή, στον οποίο ανήκει η εναγόμενη εταιρεία, που λειτουργεί τα καταστήματα λιανικής πώλησης "ΙΚΕΑ".
Οι καταγγελίες των συμβάσεων εργασίας των εναγουσών, μετά την άρνησή τους να αποδεχθούν μείωση στις αποδοχές τους, δεν ήταν καταχρηστικές (...) Ακόμη όμως και αν η συνδικαλιστική δραστηριότητα των εναγουσών είχε συναποτελέσει αιτία των καταγγελιών, που ως αντίδραση από την πλευρά των εκπροσώπων της εργοδότριας δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι δεν υπήρξε, τότε οι καταγγελίες θα είχαν περισσότερες της μίας αιτίες, πλην αρκούσε για το κύρος τους η αδικαιολόγητη ενόψει των συνθηκών άρνηση των εναγουσών να αποδεχθούν τη μείωση των αποδοχών τους (...) Στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας, η αναιτιολόγητη και χωρίς σπουδαίο λόγο καταγγελία των συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου επιτρέπεται πάντοτε και ελέγχεται μόνο από την άποψη της καταχρηστικής άσκησης του σχετικού δικαιώματος, που είναι οπωσδήποτε ένας έλεγχος περιορισμένος».
Τι λέει το δικαστήριο; Οτι είναι αδικαιολόγητο και αποτελεί αιτία απόλυσης για τους εργαζόμενους να μη δεχτούν να πληρώσουν αυτοί την καπιταλιστική κρίση, που ενδέχεται να πλήττει και το δικό τους αφεντικό! Κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να αποδεχτούν οποιοδήποτε (αντεργατικό) μέτρο θελήσει να επιβάλει η εργοδοσία, στο όνομα του να διασφαλίσει τη θέση της στον ανταγωνισμό, σε συνθήκες κρίσης. Λέει ακόμα ότι στην «ελεύθερη οικονομία», δηλαδή στον καπιταλισμό, ο εργοδότης δε χρειάζεται να έχει σοβαρό λόγο για να κάνει απολύσεις. Αρα, «τα κεφάλια μέσα» και με τη βούλα του δικαστηρίου!
Οι εργαζόμενοι πρέπει με την πάλη τους να κουρελιάσουν το πνεύμα και το γράμμα τέτοιων κατάπτυστων αποφάσεων, που επιβεβαιώνουν ότι το κράτος της εργοδοσίας και η αστική Δικαιοσύνη, νίβουν ο ένας το χέρι του άλλου. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να προβληματιστούν απέναντι σ' εκείνες τις δυνάμεις, που υπόσχονται ότι «από τα πάνω» θα φέρουν αλλαγές προς όφελός τους, με μερεμέτια στο σημερινό, πολυδαίδαλο αντεργατικό πλαίσιο.
