Το κλίμα αγωνίας για την πορεία των διαπραγματεύσεων που καλλιεργείται από την αρχή της προηγούμενης βδομάδας, κυρίως από την κυβερνητική προπαγάνδα και όχι μόνο, δεν πρέπει να παγιδεύσει το λαό. Υποβάλλουν το λαό σε σκοτσέζικο ντους στην κυριολεξία, όπου, τη μία μέρα τον πληροφορούν για εμπλοκή των διαπραγματεύσεων και την άλλη αντιστρέφουν τη φορά και τον ενημερώνουν για εποικοδομητικές συνομιλίες και πρόοδο. Αυτή η διαδικασία έχει ως στόχο να κάνει τη λαϊκή συνείδηση «χυλό», έτοιμη να αποδεχτεί τις αντιλαϊκές επιλογές.
Ομως, ακόμα κι αν επιτύχει πλήρως η κυβερνητική πρόταση για «έντιμο συμβιβασμό» (αυτό είναι το νέο προπαγανδιστικό μοτίβο της), όχι μόνο δεν θα υπάρχει ανάκτηση των μεγάλων απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι την περίοδο της κρίσης, αλλά αυτός ο συμβιβασμός θα συνοδευτεί και με νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ότι η ελληνική άρχουσα τάξη, η νέα κυβέρνησή της και οι δανειστές, στην ουσία, βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Και αυτό δείχνει και η κοινή δήλωση Γιούνκερ και Τσίπρα την προηγούμενη βδομάδα. Βρίσκονται, δηλαδή, στην πλευρά που ζητά νέες θυσίες του λαού για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Δηλαδή, είναι στην ίδια πλευρά της συμμαχίας των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, ούτε τα ψίχουλα για την ακραία φτώχεια και τα ελάχιστα μέτρα που προέβλεπε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για ανακούφιση των εργαζομένων δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Ηδη μια σειρά διακηρύξεις έχουν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί (π.χ. για την κυριακάτικη αργία, για τον κατώτατο μισθό, για το αφορολόγητο όριο).
Σήμερα, ουσιαστικά αλλάζουν τα ονόματα με τα οποία τιτλοφορούνται οι ίδιες αντιλαϊκές κατευθύνσεις: Οι ιδιωτικοποιήσεις βαφτίζονται αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Η φοροαφαίμαξη βαφτίζεται πάταξη της φοροδιαφυγής και έχουμε νέες επιβαρύνσεις στους εργαζόμενους με μπλοκάκι και μισθό, στους αγρότες, στους αυτοαπασχολούμενους. Ο εσωτερικός δανεισμός βαφτίζεται πατριωτική πολιτική. Η προβλεπόμενη κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων - με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πρόωρες και τις επικουρικές συντάξεις - βαφτίζεται βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στο μισθό και την παραγωγικότητα σε βάρος του μισθωτού, βαφτίζεται δημιουργική πολιτική για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Και πάει λέγοντας...
Η ουσία είναι ότι θα ξαναπληρώσει - και πληρώνει ξανά - ο λαός για να μείνουν στο απυρόβλητο τα κέρδη του κεφαλαίου, τα κέρδη των εφοπλιστών, τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, ενώ την ίδια ώρα έχουμε για παράδειγμα 500 εκ. ευρώ από τα κρατικά ταμεία για εξοπλιστικά προγράμματα πεπαλαιωμένων αεροσκαφών που αφορούν ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Η εαρινή πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν επιβεβαιώνει τις προβλέψεις ότι στην πορεία του 2015 θα έχουμε μια ανάσχεση αυτού του ρυθμού ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, η οποία θα κινηθεί στα όρια της στασιμότητας. Αλλά ακόμα κι αν υπάρξει ανάκαμψη μέσα στο 2015, αυτή θα είναι ανάκαμψη για τα κέρδη και τα μερίδια αγοράς των εγχώριων μονοπωλίων. Δεν θα συμβαδίσει, δηλαδή, με μια ουσιαστική βελτίωση της ζωής, της κατάστασης των εργαζομένων ούτε με μια στοιχειώδη επιστροφή όσων έχασαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα, για να το δούμε αυτό, είναι ο κλάδος του Τουρισμού, ο οποίος βρίσκεται σε δυναμική πορεία ανάπτυξης - δεν είναι ένας κλάδος που βρίσκεται σε κρίση. Δυναμική που βασίστηκε πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων των μισθωτών και των μικρών αυτοαπασχολούμενων του κλάδου, χωρίς επίσης να βελτιωθούν οι όροι για τη λαϊκή οικογένεια σε σχέση με τις διακοπές.
Ετσι, για παράδειγμα, ακόμα κι αν υπάρξει ανάκαμψη, αυτή δεν πρόκειται να ανακόψει την προδιαγεγραμμένη πορεία του Ασφαλιστικού που περιλαμβάνει το χτύπημα των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και αφορά χιλιάδες εργαζόμενους που έχουν θεμελιώσει πλήρη συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Τις μειώσεις στις επικουρικές και την ενοποίηση ασφαλιστικών οργανισμών με νέα συμπίεση προς τα κάτω των σχετικών δικαιωμάτων.
Αποδεικνύεται παρ' όλες τις προπαγανδιστικές προσπάθειες της κυβέρνησης ότι οι «κόκκινες γραμμές» της, στο μοναδικό σημείο που διαχωρίζονται από την προηγούμενη πολιτική, είναι ο χρόνος σφαγής περαιτέρω των εργασιακών δικαιωμάτων. Γιατί πρώτα απ' όλα στο βασικό, επίμαχο θέμα της επιστροφής των απωλειών έχει αποκλειστεί όχι απλά ο 13ος και ο 14ος μισθός, αλλά ούτε καν η βασική εξαγγελία για επιστροφή του κατώτατου μισθού. Αφετέρου, έχουμε μια συζήτηση που η «κόκκινη γραμμή» αφορά το πόσο και το πότε θα επιδεινωθούν ακόμα παραπάνω οι εργασιακές σχέσεις. Και αυτό τη στιγμή που οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζήσουν στη σημερινή κατάσταση, στη σημερινή κόλαση των εργασιακών σχέσεων του πετσοκόμματος, της μεγάλης εσωτερικής υποτίμησης που υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια. Καλούνται την ίδια στιγμή να αποδεχτούν μια διαπραγμάτευση για το πόσο χειρότερη θα γίνει η σημερινή κατάσταση! Με το επιχείρημα ότι αν δεν ήμασταν εμείς κυβέρνηση θα ήταν ο Σαμαράς και το μέιλ Χαρδούβελη.
Απέναντι σε αυτό το θέμα, πρέπει να σταθεί ο κάθε εργαζόμενος απαιτητικά, μαχητικά. Να διεκδικήσει, δηλαδή, όλα αυτά πρώτα απ' όλα που του έκλεψαν, να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των αναγκών.
Και την προηγούμενη βδομάδα, συνεχίστηκαν τα σενάρια περί Grexit, εξόδου απ' το ευρώ, διπλού νομίσματος, συνοδευόμενα από το ανάλογο κλίμα, ενώ από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνεται η άποψη ότι η κυβέρνηση πρέπει να έρθει σε «σύγκρουση» με τους δανειστές. Οποια όμως κι αν είναι η κατάληξη των διαπραγματεύσεων, ο λαός θα βρεθεί χαμένος αν παραμένει παθητικός θεατής αυτής της διαπραγμάτευσης που γίνεται σε εχθρικό για αυτόν στρατόπεδο. Μιας διαπραγμάτευσης που αφορά τον επιμερισμό κερδών και ζημιών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους, ανάμεσα σε δυνάμεις των ΔΝΤ, ΕΕ, ΗΠΑ, Γερμανίας και την ελληνική άρχουσα τάξη. Αυτή η διαπραγμάτευση δεν αφορά το λαό. Γι' αυτό το λόγο και μια «σύγκρουση» σε αυτό το πλαίσιο δεν θα γίνει για λογαριασμό του λαού.
Η σωτηρία του λαού δεν βρίσκεται ούτε σε αλλαγή νομίσματος, ούτε σε αλλαγή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Βρίσκεται στο βαθμό που θα σημαδέψει ο λαός, οι εργαζόμενοι, τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την εξουσία της, την ΕΕ που τη στηρίζει, αυτούς δηλαδή που κρατούν σήμερα τα κλειδιά της οικονομίας και ζητούν συνέχεια θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους. Και αυτήν την απάντηση πρέπει να δώσει σε όλα τα ενδεχόμενα της διαπραγμάτευσης. Να ενισχύσει από σήμερα τις εστίες αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά. Διεκδικώντας να πάρει πίσω αυτά που του έκλεψαν και να ανοίξει ο δρόμος να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, να καταργηθούν οι αντιλαϊκοί νόμοι. Να βοηθήσει στην ανασύνταξη του κινήματος σε γραμμή αντεπίθεσης και ρήξης απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να παίξει το χαρτί του δημοψηφίσματος ή των εκλογών, προκειμένου να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση στο αντιλαϊκό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεών της. Ο λαός όμως δεν πρέπει να αποδεχτεί τη διαπραγμάτευση των όρων σφαγής του, δεν πρέπει να επιλέξει ποιες ανάγκες θα θυσιάσει για να ενισχύεται η κερδοφορία και να θωρακίζεται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν πρέπει να συναινέσει, να δώσει άλλοθι στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής.
ο τέλος της βδομάδας ήρθε με τραγικό τρόπο να υπενθυμίσει ότι μέσα στους εργασιακούς χώρους πραγματοποιείται καθημερινά ένας πόλεμος ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο, ένας πόλεμος επίσημα ακήρυχτος, ένας πόλεμος που ασκείται με όλα τα μέσα από τους μεν αλλά δεν συνειδητοποιείται εύκολα από τους δε. Αντικείμενο αυτού του πολέμου είναι η επίτευξη όλο και μεγαλύτερων ποσοστών κέρδους απ' το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Στον πόλεμο αυτό θύματα από πλευράς εργατικής τάξης είναι πάντα δικαιώματα, η ποιότητα ζωής, η υγεία των εργαζομένων, οι ανάγκες τους. Ενας πόλεμος που όμως πάνω στη φρενίτιδα του κέρδους έχει ενίοτε και κανονικά θύματα, ζωές εργαζομένων που χάνονται ή σακατεύονται ανεπανόρθωτα. Ενας πόλεμος που δεν πρόκειται να «ειρηνεύσει» παρ' όλες τις διακηρύξεις των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και της ΕΕ. Το πρόσφατο «ατύχημα» - έγκλημα στα ΕΛΠΕ επιβεβαίωσε, έστω και με τραγικό τρόπο, ότι αυτός ο πόλεμος είναι εδώ και αν οι εργαζόμενοι δεν το συνειδητοποιήσουν, οργανώνοντας την πάλη τους υπερασπίζοντας τα δικαιώματά τους, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο, την εργοδοσία, θα χάνουν συνέχεια, δικαιώματα, κατακτήσεις, συναδέλφους, τις ζωές τους.
